bencil ; barış alper yılmaz

1.5

Final

"Ne işi var bunun burada."  demişti Uğur sinirle söylenerek. Barış çaresizce bana bakarak "Konuşabilir miyiz Naz lütfen." demişti.

Uğur konuşmama izin vermeyerek araya girmişti. "Naz seninle konuşmak istemiyor Barış, şimdi defol git evden senin yüzünü bile görmek istemiyor kız." demişti.

Barış bana bakmaya devam ederken yutkundu. "Uğur konu benim ve Nazın arasında senin girmeni istemiyorum, konu ikimizi alakadar eder seni değil." demişti.

Uğur sinirden gülmeye başlayarak "Sen ne biçim adamsın lan? kızın duygularıyla oyna sonra konuşmak iste Naz benim kardeşim gibi onun tek damla gözyaşına dayanamam." demişti.

Uğuru sakinleştirmek için kolundan tutmuştum. "Uğur lütfen içeriye gir ben halledicem." demiştim ısrarcı tavrımla. Uğuru ikna etmem gerekiyordu yoksa bu işin sonu karakolda bitecekti.

"Hayır bu adamla seni tek bırakamam." demişti Uğur inatçı tavrıyla yumruk yapmış elini sıkıyordu.
Barış kaşlarını çatarak "Naz konuşalım artık, yanındaki arkadaşına söyle bizi bi rahat bıraksın." demişti sona doğru yükselen sesiyle.

Uğur elimi kolundan ayırarak Barışın yakasını tutmuştu. Barış Uğurdan ayrılmak için ittirmeye çalışırken Uğur Barışa yumruk savurmuştu.

Barış dudağını tutarak diğer eliyle Uğura vurmuştu. Ayırmaya çalışarak araya girsemde başaramamıştım, Berkanı aramak için hızla salona geçmiştim elim titremeye devam ederken telefonu tutamıyordum.

"Efendim Naz?" demişti Berkan telefonu açar açmaz.
Ağlamaklı sesimle "Berkan acilen benim evime gel Uğurla Barış kavga ediyorlar ayıramadım lütfen." demiştim yalvarırmışcasına çıkan sesimle.

"Hemen geliyorum, iki dakikaya ordayım." demişti endişeyle kapatmıştı telefonu.

Koşarak kapının önüne geçtiğimde Barışın kaşının ve dudağının patladığını görmüştüm.

Dolmuş gözlerimle Barışa baktığımda bana baktığını çoktan fark etmiştim. Uğura baktığımda sinirden gözleri dönmüş şekilde yumruk atmaya devam ediyordu.

Uğurun kolundan tutmamla geri savrulmam bir olmuştu. Acıyla yere düşmemle bağırmıştım. "Yeter artık şu saçmalığa bir son verin." demiştim artık gözyaşlarımı tutamayarak ağlamaya başlamıştım yüksek sesle.

Uğur fark etmiş olacak ki koşarak yanıma gelmişti. Ellerimle yüzümü kapatarak ağlamaya devam ediyordum, içim parçalanıyordu. Uğur bana bir şeyler desede dinleyemiyordum ağlama şiddetim arttığı için sadece kendi sesimi duyuyordum.

Berkanın geldiğini anlamış olacaktım ki arabanın kapısı hızla çarpılmıştı. "Noluyor abi burada." demişti endişeyle. Elimi yüzümden çektiğimde Berkanı bulanık şekilde görüyordum, gelmişti.

Barış dilini yutmuş şekilde dururken bana bakmayı kesmiyordu, elindeki buket çoktan yere düşmüş ezilmişti.

Tıpkı kalbimin ezilmesi gibi.

~~~~~~

2 sene sonra

Galatasaray spor klübünde tercüman olarak işe başlamıştım, yaklaşık bir senedir işimi sürdürüyordum.