bencil ; barış alper yılmaz

1.4

"Yaramızı unutturur
Yarayı kapatan aşk
Yaradan da derin."

Eve girdiğimde kendimi zorda olsa odama atmıştım ağlamaktan çökmüş olan gözlerime baktığımda içim tekrar burkulmuştu, bu hale geleceğimi asla düşünmemiştim aklımdan bile geçmemişti.

Başım fena halde ağrımaya devam ederken kendimi geriye doğru atmıştım, sakince nefes alıp verirken her şeyin yola gireceğini düşünüyordum, kendimi kandırmaya devam ediyordum.

Şakaklarımı ovalayarak baş ağrımı bir nebzede olsa azaltmak istiyordum iki tane ağrı kesici içmiştim çünkü.

Odamın kapısını birisi tıktıklayarak
"Naz ordamısın." demişti, bu ses Uğura aitti.  Yattığım yerden doğrularak kendimi geriye yaslamıştım soğuk sesime aldırmadan "Burdayım." diyebilmiştim.

Uğur içeriye geçtiğinde sinirden kasılmış çenesiyle endişeli gözüken bakışlarıyla yanıma oturmuştu.
Ağlamamak için dudaklarımı birbirine bastırmaya devam ederken Uğur elimden tutmuştu.

"Naz Barışla aranda ne olup bitti bilmiyorum, Berkan aradı anlattı ondan öğrenince çok sinirlendim Barışın evine gidicektim ama sonra aklıma sen geldin benim yüzümden üzüleceğini düşündüm ve hemen geldim." demişti buruk gülümsemeyle güvende hissettirmeye çalışıyordu.

"Artık Barışla ben diye bir şey yok Uğur." demiştim gözümden yaş akmasına izin vererek kendimi salmıştım. Daha fazla kendimi tutarak bu işkenceye izin veremezdim.

Uğur kollarına beni alarak sımsıkı sarılmıştı saçlarımdan öperek ağlamama izin vermişti. O da biliyordu Barışa o kadar aşık olduğumu ondan vazgeçemeyeceğimi ama vazgeçmemde gerekiyordu.

Gözümün önüne sürekli Berkanın dedikleri geliyordu, Barışın bana sırf idda yüzünden yakın davrandığı gelip duruyordu, en çokta o yaralamıştı beni.

(Flashback/0)

"Sadece bir idda uğruna kızı kendine aşık ettin sırf kendi hırsın bencilliğin yüzünden kızı kendine aşık edip onunla yattın, kızın gururu nolucak kanka hiç düşünmedin mi bunu." demişti Berkan yükselmiş sesiyle öfkeyle solumaya başlamıştı.

"Naz bunu duyarsa nolucak biliyorsun değil mi Barış, senin bu yaptıklarını öğrense seninle bırak konuşmayı süründürür seni." demişti Berkan.

Hiç mi sevmiyordu ya peki beni?

Yalanmıydı bana o güzel bakışları.

Neden beni sevmedin Barış Alper keşke beni kullanmasaydın, keşke!

Yaptıkların onca şeyi demek istiyorum, yüzüne baka baka bağırmak istiyorum kusmak istiyorum nefretimi onun yüzüne, ama yapamıyorum.

Bir insan bunu yapabilir miydi?

Evet yapardı, hemde en kötüsünü yapardı.

Kapının çalmasıyla Uğurun kollarından ayrılmak zorunda kalmıştım, gözyaşlarımı silerek ayağa kalkmıştım.

Uğurla aşağıya inerek kapıyı açmıştım, kapıyı açmamla pişman gözlerle elindeki çiçek buketiyle Barışı görmüştüm.

Bana baktığında 'beni affet' diye yalvarıyordu gözleri. Uğura baktığımda sinirden kasılmış çenesiyle ellerini yumruk yapmış şekilde Barışa bakıyordu.

Barışın gözlerinin içine baktığımda onu özlediğimi fark etmiştim, ama bunu kendime yapmamalıydım...

Onu unutmalıydım.

-Bölüm sonu-