Beni o gece yalnız bıraktığın için seni affetmiyorum anne. Her gece seni o kapıda bıraktığın yerde bekledim. Kış günüydü, yağmur yağıyordu ve ben işte o gün soğuktan, yağmurdan nefret ettim. Neden mi? Çünkü buna sen sebep oldun. Yıllar sonra iyilişm...
İlk önce hepinize merhabaaa. Bu benim ikinci hikayem bir tane hikayem var ama o pek okunmuyor eğer onuda okumak isterseniz okuyabilir yorum ve oy atabilirsiniz.
Eğer bu hikâyede yazım yanlışım ya da herhangi bir yanlışım varsa kusuruma bakmayım yazmaktan ve hatamı düzeltmekten de çekinmeyin lütfen🤍. Umarım beğenirsiniz ve ben umarım güzel ve düzgün yazabilirim hikayemi tanıtırsanız ayrıca bir mutlu olurum şimdiden size iyi okumalar ve bana da iyi yazmalar diliyorum. Kahvenizi elinize alın ve sırtınızı yaslayıp okumanın keyfini çıkarın ballarım🤍
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Açelya~
Komidinin üstünde çalan telefonumu açtım.
"Alo?" O buz gibi sesi telefonumdan bile hissetmiştim.
"Neredesin? Uçağı kaçıracaksın."
Derin bir nefes vererek ve son kez unuttuğum bir şey var mı diye etrafımı kontrol ettim.
"Çıkıyorum, sadece evrakları kaybettim. "
diye hızla telefonda cevap bekleyen numaraya seslendim. Bir homurdanma ile karışık
"Koruma kapıda hızlı ol." dedi ve ben daha bir şey demeden telefonu suratıma kapattı.
Sinirle bir nefes verip deri mantomu üzerime giydim ve siyah topuklu botlarımın fermuarını çekerek fazla klişe olan evimden valizlerimle beraber çıktım. Kapıdaki -şuanlık olan- korumam beni görünce hızla koşup valizleri elimden aldı.
Bende siyah Audi arabanın arka koltuğuna oturdum ve korumanın gelmesini bekledim.
Bagaja valizleri yerleştirdikten sonra hızla şöför koltuğuna oturdu ve kemerini takarak yola koyuldu.
İstanbul havalimanına doğru gidiyordu.
༶•┈┈⛧┈♛♛┈⛧┈┈•༶
"Evrakları aldın mı?" Bakışlarımı camdan çekip yanımdaki kişiye çevirdim. Siyah takım elbisesi ve siyah kravatı ile tam bir istanbul beyefendisi gibiydi. Yanları kazıtılmış saçları, çizik atılmış kaşına bakınca bundan vazgeçtim. Yeşil gözleri benden bir cevap bekliyordu.
"Aldım, eğer almasaydım çenenizden kurtulamazdım." diyerek gözlerimi devirdim.
Dolgun dudakları hınzır bir ifade ile yukarı kıvrıldı.
"Bilirsin patron ne derse o. Ayrıca çenemizden önce kesinlikle daha önemli şeylere de maruz kalabilirsin." Tek kaşım alayla yukarı kıvrıldı.
"Güldürme beni Korhan ağabey, büyüdüm artık.Kimse bana dokunamaz bunu sende biliyorsun."
Mavi gözlerim onun yeşil gözlerine kilitlendi. Dediğime burundan bir nefesle güldü. "Açelya, Açelya... " diye homurdandı. "Bu tavırların hâlâ bana çocukca geliyor. Emin misin büyüdüğüne?"
Kaşlarım çatılmaya başladığında ellerini alayla yukarı kaldırıp teslim oluyormuş gibi yaptı. "Tamam, tamam benim hatam affet..." dediğinde derin bir nefes vererek cama döndüm.
"Ayda'ya haber verdin değil mi? Bir sakarlık yapmamalı eğer yaparsa bu sefer hepimiz yanarız."
Başımı olumlu anlamda salladım.
"Evet her şeyi detaylıca anlattım. Ciddiyetin farkında."
Ayda benim çocukluk arkadaşımdı. Sarı saçları ve yeşil gözleri vardı. Boyu benden birkaç santim kısaydı. Korhan ağabey ise işe girdiğimden beri bana yardım eden ve her daim yanımda olan birisiydi. İkisine de değer veriyordum.
"Tamam o zaman odalara gittiğinizde ne yapacağınızı biliyorsunuz?" diye emin olmak için sordu.
"Evet." diye kısaca cevap verdim.
"Gizli kulaklığı nereye takacağını?"
"Hmm hmm..." çantamda olan telefonumu çıkardım.
"Nerede oturacağını ve kimler ile muhabbet edeceğini peki?"
Sinirle başımı ona çevirdim.
"Dalga mı geçiyorsun ağabey?"
Benimle oyun mu oynuyordu? Sinirlerimi bozmak istiyorsa gerçekten başarıyordu.
Yüzüme bakarak kısık sesle histerik bir kahkaha attı.
"Şaka yapıyorum. Sadece seni sinir etmek beni çok mutlu ediyor..." Bir eli ile siyah saçımın ön tutamlarını kulağımın arkasına yerleştirdi. Bunu yapınca anında yumuşadım.
"Merak etme her şey kontrolüm altında." dedim ona güvence vermek istercesine.
Elleri hâlâ aynı yerdeyken yüzüme bakarak gülümsedi. "Biliyorum, çünkü seni ben eğittim." dediği an çığlık atmak istedim. Yine sinirli halimi görünce elini çekti ve o insanı mest edicek türden kahkasını attı. "Yüz ifaden neden bu kadar salakça?" Kaşlarım daha da çatıldı ve sertçe 'of'layarak önüme döndüm.
İnsanı sadece sinir ediyordu...
Korhan ağabey ile uçağa bindiğimiz de ikimizde yan yana oturmuştuk. Yurt dışına gidiyorduk. Yurtdışında ki bir ünlü mafya yemeğine...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~Korhan
Eveeet bilerek kısa tuttum çünkü zemini daha yeni yeni oluşturuyorum. Sizin fikirleriniz benim için önemli bölüm nasıldı ve yeni bölümde neler olucak sizce? Yorumlarınk ve oylarını bekliyorum kesinlikle atmayı unutmayın. 🤍
