"Herkes biliyordu; maviler ezelden yangındı."
Kılıç Karaman her şeyi geride bırakarak yeni bir sayfa açmaya çalıştı. Normal bir hayat sürmeyi başarır mıydı bilmiyordu ama artık onun ismini geçirmek istemiyordu sayfalarında. Çocukluğu olan kadınla ge...
yeni bir bölüme daha hoooooooş geldiniz. Yanlış görmüyorsunuz evet, 1. kitap finalindesiniz. Sezon finali gibi düşünebilirsiniz. Bu bölümü yazarken bile içimi hüzün kapladı, son bölümde neler olacak hiç bilmiyorum. 🥲 yalnız şöyle bir şey yaptım. Bölüm çok uzun olduğu için iki yere bölmek zorunda kaldım. 2 part şeklinde olacaktır. ve bu, 34. BÖLÜMÜN I. partıdır.
II. part yakında gelecektir.
Oylamayı ve yorum yapmayı unutmayın lütfen. Satır aralarında buluşalım, iyi okumalar. 💙
SINIR 100 OY, 100 YORUM
Bölüm Şarkısı/ Canozan, Ağlama Ben Ağlarım
34. Bölüm: "Umut Kırıntılarıyla Büyük Hayaller"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Geceye girdiğimiz saatlerde, Ay'ın kendini gösterdiği ve ışığıyla etrafı aydınlattığı dakikalarda gözlerimin önüne düşen gözler beni olduğum yerde durdurmuştu.
Fakat Kılıç'ın gelmesiyle o gözler kaybolmuştu.
Acıyla bakan, sanki bakarken bir şey anlatmak isteyen... Kendisi sussada bakışlarıyla bir şeyler anlatmak istiyormuş gibi.
Deliriyor muydum?
Yanlış görmüş olabilirdim ama bu kadar gerçekçi olamazdı.
Kılıç yanımdayken gözlerimi tekrardan orada gezdirdim. Bomboştu etraf. Odağıma sadece ağaçlar, yeşillikler ve yıldızlar düşüyordu.
Kalbim sıkışıyordu.
Gördüğümü unutamazdım. O kadar gerçekçiydi... O kadar gerçekten bir andı.
Uzun zamandır doğru dürüst uyuyamıyordum. Belki de sırf bu yüzden halüsinasyon görüyordum.
Korku sarıyordu bedenimi. Gerçekliğine inanmadığım şey gözlerimin önündeydi dakikalar önce.
Kendimi dik tutmaya çalıştım.
Kime söylesem inanmazdı. Delirdiğimi düşünürdü. Gerçi... Şu an ben de öyle düşünüyordum. Üç yıl önce acı bir şekilde kaybettiğim adam yaşıyor olamazdı ki. Ben yanlış görmüştüm.
Yanlış görmüştüm.
Evet.
Bir şey oldu.
Bir şey oldu ve ben yanlış gördüm.
İnanmak istemiyordum hiçbir şeye. Ne gerçekliğine, ne de delirmiş olmama.
