FİNAL BÖLÜMÜ
PART I
43. "MAVİLER EZEL'DEN YANGIN"
KILIÇ KARAMAN
1 AY ÖNCE.
Hikâyenin en başında, açılan perdeyle herkes üstüne düşen görevi yapmaya başlamıştı. Kimsenin rızası olmamasına rağmen kader oyunu sürmeye devam ediyordu.
Maviler ezelden yangın.
Bizim geçmişimiz felaketti. Yangın geleceğimize de sıçrıyordu artık. Bulaşan bu ateş parçaları her defasında daha şiddetle yanıyordu.
Beni seçim arasında bırakmışlardı.
Gazel'in yanında mı kalacaktım yoksa Hazal'ı kurtarmaya mı gidecektim?
Hazal'ın yaptığı yanlışların farkındaydım. Onun yüzünden az daha bebeğimizi kaybedecektik. Ama bu durum farklıydı. Karaman'ın merhameti herkese işliyordu. Hazal'ı ölüme terk etme gibi bir lüksüm yoktu. Her ne olursa olsun, o benim kanımdandı. Annemin emanetiydi. Annemin biricik kızıydı.
Derya Karaman onu kınar, ama en sonunda da yaşamasını isterdi. Onu ölüme terk etmemi istemezdi.
Fakat, Gazel... Gazel vardı.
Teraziye koyduğumda daha ağır basan birisi.
Düşünüyordum. Onu burada emanet edebileceğim birçok isim vardı ama Hazal'ın bana ihtiyacı vardı.
Beynimin içinde taşlar oynuyordu sanki.
Ne yapacağımı şaşırmıştım.
"Kimse bilmeyecek, Karaman. Senin buraya neden geldiğini kimse bilmeyecek." Adamın tok sesi kulaklarıma dolduğunda kendime geldim. Gözlerim Hazal'ı buldu tekrardan. Kıpkırmızı gözleriyle kameraya bakıyordu.
"Abi..." dedi çaresizce. Yüzünden kan akıyordu.
"Geleceğim." dedim net bir sesle. "Hazal'a dokunma, geleceğim."
Görüntü gitti.
Sinirlerim gerilmişti.
İkilemde kaldığım için kendimden nefret ediyordum. Gazel'e bunu söylesem üzülürdü. Doktor, stresli ve korkulu her şeyden onu uzak tutmamız gerektiğini söylemişti. Ben şimdi bunu nasıl söyleyecektim ona? Hazal için değil, benim için endişelenirdi.
Kapıyı araladım yavaşça. Onu yatakta oturur şekilde bulmayı beklerken, uyuduğunu fark etmiştim. Son zamanlarda böyleydi, hamilelikten dolayı.
Adımlarımı yavaş tuttum. Ona doğru yürüdükten sonra yanına oturdum. Masum bir şekilde uyuyordu. Elimin tersini bembeyaz teninde gezdirdim. "Özür dilerim," diye fısıldadım içimden. Başımı alnına eğdim ve öptüm. Hafif homurdandı. "Kılıç..." diye seslendi ama tekrar uykuya daldı. Dudaklarım alnının üstündeydi hâlâ. Gözlerimi kapattım ve kokusunu iyice içime çektim.
Geri çekildim ve yanından kalktım. Üstümü değiştirip arabamın anahtarını aldıktan sonra başımı çevirip bir kez daha baktım ona. Bu şekilde gitmek istemezdim. Ama öğrenmemesi onun ve bebeğimizin sağlığı için daha iyi olacaktı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
MAVİLER EZELDEN YANGIN
قصص عامة"Herkes biliyordu; maviler ezelden yangındı." Kılıç Karaman her şeyi geride bırakarak yeni bir sayfa açmaya çalıştı. Normal bir hayat sürmeyi başarır mıydı bilmiyordu ama artık onun ismini geçirmek istemiyordu sayfalarında. Çocukluğu olan kadınla ge...
