"Herkes biliyordu; maviler ezelden yangındı."
Kılıç Karaman her şeyi geride bırakarak yeni bir sayfa açmaya çalıştı. Normal bir hayat sürmeyi başarır mıydı bilmiyordu ama artık onun ismini geçirmek istemiyordu sayfalarında. Çocukluğu olan kadınla ge...
Her şeye rağmen aydınlatmaya devam ederken yaşadıkları üst üste geldi diye bugün karanlığa büründü.
Güneşin doğmasını, aydınlatmasını istemedi. Onu da kendisi gibi karanlığına hapsetti.
Dışarıda çakan şimşekler ruhumu aydınlatmaya çalışıyordu. Kollarımda kendinden geçen kadının ardından bunu yapamayacağından habersizdi.
Aydan bile bembeyaz yüzü parmaklarımın altındaydı. Gözleri kapalıydı. Mavilerini göremiyordum.
Uyuyordu. Sadece uyuyordu. Gazel'in uykusu hafiftir, seslenmeme rağmen neden uyanmıyordu?
Bana, "Gökyüzünün rengini neden böyle bir şey için kullanıyoruz?" diye sorarken haklıydı. Özür dilerim, gözlerinin rengini karanlığa çevirdiğim için özür dilerim sevgilim.
Gazel'i vuran adamı buradan biri vurmamıştı. Gazel vurulduktan birkaç saniye sonra başından vurulmuştu. Bedeni tekrardan yere düştüğünden kanlar akmaya başlamıştı. Başımı sağ tarafa doğru çevirdiğimde camın çatladığını fark ettim. Bir şeyin çatlattığını anlamıştım ama o an onu algılayamıyordum bile.
"Gazel," diye mırıldandı Murat acı dolu sesiyle. Donuk ifadeyle Gazel'e bakıyordu.
Göğsüm ağrıyordu. Zar zor çıkan sesimle, "Ambulans," dedim. Hakan'a döndüm. "Ambulans çağır," Gözlerim öyle bir kilitlenmişti ki üzerine başımı çevirip Gazel'e bakamıyordum.
