သစ်စက်အလုပ်ပြန် ဦးလူတစ်ယောက် နားနားနေနေ ထမင်းစားပြီး၊အိမ်ပေါ်ထပ်ကဓာတ်
ဆက်ကြီးဖွင့်ကာသီချင်းနားထောင်သည်။လူနဲ့
နာမည်လိုက်သည်ထိဦးလူ ကခပ်အေးအေး
တရားသမားရယ်။သောက်ဟယ်စားရယ်လည်းမရှိ။ဒေါ်မိုးနဲ့အိမ်ထောင်ကျပြီးကတည်းက နွားတစ်ကောင်လိုစီးပွားရေးကုန်းရုန်းရှာသည်။ဦးလူအရှာကောင်းသလို ဒေါ်မိုးကလည်းစုတတ်ဆောင်းတယ်။ငယ်လင်ငယ်မယား ဒိုးတူဘောင်ဖက်လုပ်
ကိုင်ရှာဖွေကျတာ ဆယ်စုနှစ်လေးတစ်နှစ်အတွင်း
မှာပဲသစ်စက်အသေးစားလည်းပိုင်လာခဲ့တယ်။
တောင်ယာအလုပ် မိသားစုပိုင်မြေကွက်လေးတွေကို အငှားချသင့်ဌား၊သူရင်းဌားခေါ်သင့်ခေါ်နဲ့။
အကျိုးပေးကောင်းတဲ့သားလေးမွေးပြန်တော့
ပိုပြီးတော့စီးပွားရေးချောမွေ့သေး။ရွှေလေး
ငွေလေးတွေစိုစိုအိအိရှိလာတော့လူတောသူ
တောလည်းဆန့်လာတယ်။ဒါကြောင့်...ဒေါ်မိုး
ဆိုသည်မှာဂျွန်မိုးစက်ကို ကန်းကုန်အောင်အလို
လိုက်သပ။ဂျွန်မိုးစက်ငယ်ငယ်ကလေးဘဝ တုန်း
က အသာဖြူဖြူဖွေးဖွေးနဲ့တစ်လုံးတစ်ခဲကြီး။
မျက်လုံးလေးလည်းလှသပတော်။မျက်တောင်လေးတွေဆိုအုန်းဆီထဲလက်ဖက်စိမ်ပြီးကော့ကော့
ပေးတာညွတ်လို့။နေပူကျစ်ကျစ်တောထဲမွေးလာ
တဲ့အသားအရေမျိုးလို့မထင်ရ။မင်းဆွေမင်းမျိုး
ထဲ ရွှေမူန်စားပြီးကြီးလာသလားမှတ်ရတယ်။ကစားဖက်ဖိုးထူး ဆိုအဲ့တုန်းက သေးသေးညှက်
ညှက်မဲမဲကလေး။အမောင်ဂျွန်မိုးစက်နဲ့ယှဥ်ရင်
ဆီနဲ့ရေ။အသက်ကြီးလာပြန်တော့ဖိုးထူးကစာ
သင်လို့မရ။စာ ဆိုတဲ့အသံကြားရုံနဲ့တင်အိမ်နောက်
ဖက်စပါးအုံကြီးထဲပြေးဝင်ပုန်းတတ်တာ။ဂျွန်မိုး
စက်ကတော့ရွာနီးချုပ်စပ်က ပွေးကုန်းဘုန်းကြီး
ကျောင်းမှာမူလတန်းအောင်၊အဲ့ကနေ အလယ်တန်းအထက်တန်းတွေဆက်တက်ခဲ့တာပဲ။
မိဘနှစ်ပါးကလည်း ထောက်ပံနိုင်သူတွေမလား။
အဲ့ကျ ကောလိပ်ရောက်တဲ့ထိ ဘာမှပူပန်စရာမရှိ
အေးဆေးစာသင်ရုံလေး။ ကောလိပ်ပြီးတော့လည်းသားက အစိုးရ ရုံးစာရေးလုပ်ချင်သော်ငြား
ဒေါ်မိုးကိုယ်တိုင်ခွင့်မပြုခဲ့။အဝေးကြီးထက်
စာရင်သားကိုမျက်စိအောင်တွင်သာခေါ်ထားချင်
တာ။ဒါ့ကြောင့် တက္ကသိုလ်ပြီးသည်နှင့်ရွာပြန်ခေါ်
ကာမိဘအလုပ်တွေကို သင်ယူဦးစီးစေသည်။
