Kod Adı: Maça Kızı

♠️Tanıtım♠️

 Selamlar,

 Yazma işinde biraz yeni olabilirim ama güzel bir kitap olmasını umuyorum. Buraya okumaya başladığınız tarihi alalım.➡️

 Umarım beğenirsiniz❤️❤️❤️❤️

 Keyifli okumalar.

 DÜZENLENDİ.

♠️♠️♠️♠️♠️♠️♠️♠️

 Ben Sedef, Sedef Soydan.

 Annesinin masallarıyla, babasının öğütleriyle büyümüş olan o kız.

 En azından 15 yaşıma kadar...

 Hâlâ hatırlıyorum, doğum günümdü. Her zaman olduğu gibi o gün de doğum günümü hiç bilmediğim bir yerde kutlayacaktık. Hep böyle olmuştu, doğum günümü kutladığım yerlere ikinci kere gidemezdim. Bunun sebebini ise bilmiyordum, söylememişlerdi.

 Nasıl gidecektim ki? Nerede olduğunu bile bilmediğim bir yere.

 O gün de öyleydi, heyecanlıydım. İçimdeki ses bu sefer farklı olacağını söylüyordu; içimdeki ses her zaman doğruyu söylerdi, söyleyecekti de.

 Bu sefer yolculuk diğer doğum günlerime göre daha kısa sürmüştü. Arabadan inmek üzere kapımı açtığımda beklediğimden daha büyük bir şey olduğunu hissedebiliyordum. Öyleydi de.

 Karşımda gördüğüm bir kafeydi. Adı benim en sevdiğim bitkinin adıyla aynı olan kafe: Menekşe Kafe.

 Hatırlıyorum da kalakalmıştım. Onların söylemesine gerek kalmadan kafenin benim için yaptırıldığını anlamıştım. Her salak olmayan insanın anlayacağı gibi.

 Annemle babam arabadan inmemi bekliyorlardı. Tam inecekken olanlar olmuştu.

 Aniden kafenin önünden geçen camları filmli siyah bir araç, maalesef ki bir silahtan çıktığını bildiğim iki ateş etme sesi, iki yere düşen beden; annemle babamın bedeni...

 Neyse ki babamdan aldığım bir özellik olan soğuk kanlılığım vardı. Üzülmeme fırsat bile vermeden ambulansı aramıştım. Hâlâ umudum vardı, yaşama ihtimallerine dair.

 Ambulans gelene kadar on dakika geçmişti. On dakika boyunca arabadan çıkmamıştım.  Daha doğrusu çıkamamıştım.  Aynı şekilde inmek için açtığım kapıyı da kapatamamıştım. Hiçbir şey yapamamıştım annemle babamın  cesetlerine bakmak dışında.

 Ambulans geldiğinde sonunda arabadan inmiştim. Görevlilerden biri annemle babamın nabzına bakmıştı.

 Keşke ona bakmaya devam etmeseydim çünkü kafasını iki yana sallamıştı. Anlamıştım. Onlar ölmüştü.

 Sonrasında hastaneye gitmiştik. Onların bedenlerine bir daha bakmamıştım. Bakamamıştım değil bakmamıştım. Çünkü biliyordum onlara bakarsam kendimi tutamazdım. Ağlardım, hem de çığlık çığlığa.  

 Aynı şekilde bana soru soran doktorların ve polislerin hiçbirine cevap vermemiştim. Ağzımı açarsam ağlayacağımdan mı korkuyordum? Belki de.

 Ailemin diğer üyeleri beni yanlarına almak istememişti. Nedendi? Bilmiyordum. Bilmek istiyor muydum? Kesinlikle hayır.

 Sonuçta beni istemiyorlardı. Nedenini öğrensem ne olacaktı ki? Bu beni istemedikleri gerçeğini değiştirecek miydi? Hayır.