tell me ; dušan tadić

p ; 6

sınır: 20 yorum ♡

''Aramızda bir şey geçmiyordu.'' dedi Dusan tekli koltukta oturan Rodrigo'ya. Hala aynı odada sadece üçümüz vardık ve yarım saattir Rodrigo'ya kendimizi açıklıyorduk. ''Konuşuyorduk sadece.'' diyip Dusan'ı onayladım. İkimiz de koltuğun karşısına dikilmiş babamıza hesap vererek suçlu çocuklar gibiydik. Rodrigo yarım ağız güldü. ''Öyle olsun, tamam.'' dedi. Kaşlarımı çattım. ''Aşağıda kimseye bir şey söyleme.'' dedim. Kafasını salladı. İkisine kısa bir bakış atıp, Dusan'a attığım oldukça kınayıcıydı, kapıya ilerledim. Benim yerime çivi gibi çakılmamı sağlayan şey Rodrigo'nun fısıldadığını sanıp Dusan'a söylediği şeydi. ''Ballısın oğlum. Niye saklıyorsun ki ilişkini?''

Hiddetle arkamı dönüp, ''İlişki falan yok!'' diye bağırdım. ''Söylesene, onayla beni!'' diye devam ettim Dusan'a bakıp elim ile Rodrigo'yu gösterirken. Benim aksime o sakince Becao'ya döndü ve ''İlişki falan yok.'' dedi. Benim kadar çabalamıyor oluşu aklımı kaçırmama sebep olacaktı.

''Bu olayı tek bir kişinin ağızından duyarsam ikinizi de asarım.'' dedim ve arkamı dönüp giderken tekrar durup Rodrigo'ya döndüm. ''Özellikle seni.''

Merdivenlerden inip İrfan Can'ın yanına geçtim. Yanında oturan Begüm'e bakmadım bile. ''Ben çıkıyorum.'' dedim. ''Tamam, ben de çıkarım şimdi.'' dedi. ''Nilsucum Dusan'ı gördün mü?'' Benim az önce kullandığım merdivenlerden inen Dusan'ı gösterdim. Elimde olmadan ima yaparak, ''Gördüm. Az önce birlikteydik.'' dedim. İma, sesimin tınısındaydı. İrfan kaşlarını hafifçe çatınca evin çıkışına yürüdüm. Merdivenlerden inen Dusan ile çakıştık. ''Benden bir sır çıkmayacak. Ama senin de o telefon konuşmasını kendine saklı tutmanı istiyorum. Olur mu?'' Kafamı salladım. Bana sıcak bir gülümseme gönderdi ve gözleri, arkamdan bize baktığına emin olduğum Bengü'ye kaydı. Kulağıma doğru yaklaşıp fısıltıyla, ''Bu da jest olsun.'' dedi ve kulağımın hemen üstünü, yani başımın yan tarafına küçük bir öpücük bıraktı.

Benden uzaklaştığında gözleri hala Bengü'deydi ve tekrar bana döndü. Herkesin içinde yaptığı bu şey kaşlarımı hafifçe çatmama neden oldu. Bu onu güldürdü. ''Yanımdan asla sinir krizi geçirmeden ayrılamıyorsun değil mi?'' diyip işaret parmağı ile kaşlarımın arasındaki kırışıklığı yok edip onların eski şeklini almasını sağladı. Güldüm ve ''En azından seninle daha fazla zaman geçirmek için telefonum kayıp numarası yapmıyorum.'' dedim. Kafasını iki yana sallayıp yolumdan çekildi. ''Çok yanlış bir örnek.'' İmalı bir şekilde kaşlarımı kaldırıp kafamı salladım. ''Hı, hı, yanlış.'' diyip kapıya ilerledim ve evden çıktım.

Gece geç saatlere kadar araştırmalar yapıp farklı bir tarz aradım ve hepsini not ettim. Hatta beni heyecanlandıran bazı fikirlerin taslağını bile oluşturmuştum. Forma işinin benim pek zamanımı alacağını sanmıyordum. O yüzden gece aldığım bir karar üzerine ayrı olarak bir koleksiyona da başlama kararı almıştım. Konusu tam kafamda belli değildi. O yüzden bugün kumaş pazarına gidip kafamda bir şeylerin oluşmasını sağlamam gerekiyordu.

Erkenden kahvemi yaptım ve bahçenin sürgülü kapısını açıp içeriye hafifçe esen rüzgarın girmesini sağladım. Dünü düşünürken aklımda takılı kalan bir olay vardı. İrfan'ın, Bengü'nün yanında Dusan'dan bahsettiğim zaman kaşlarını çatması. Ne düşünmüştü hiçbir fikrim yoktu ama kumaş ararken aklımı karıştıracak şeyler olması hoşuma asla gitmezdi. Büyük ihtimalle şu an tesiste iki gün sonraki maç için çalışmalara başlamışlardı. Ona bunu sormak için mükemmel bir fırsattı. Sonrasında kafam rahat bir şekilde yeni fikirlerimi üretebilirdim.

Giyindikten sonra not defterimi, kalemimi ve çantamı alıp evden çıktım. Son zamanlarda en çok uğradığım yer olan tesise vardım. Uzun zamandır girmediğim, saha manzaralı kafeteryasına bir kahve daha alıp oturdum. Tüm takım çalışıyordu. Gözlerim istemsizce Dusan'ın üzerinde kaldı. Bir yandan çalışırken bir yandan da kaptan edası ile belirli oyunculara kısa kısa şeyler söylüyordu. Yeni sayılmasına rağmen takımdakilerin ona büyük bir saygısının olduğu apaçık ortadaydı.