"မောင်ရေ...မောင်ရေ...မောင်"
"လာပြီ...လာပြီ ဟာနူး။ ကဲပြောပါအုံး
ခုကရော ဘာဖြစ်ပြန်ပြီလဲဗျာ"
ဟန်ဘင်းတို့လက်ထပ်ထားတာ သုံးလကျော်နေ
ပါပြီ။ ဒီနေ့က အလုပ်ပိတ်ရက်ဖြစ်လို့ အိုမားတို့ဆီ
သွားလည်ဖို့စီစဉ်ထားတာမို့ ကျန်းဟာအိုလေး
တစ်ယောက်အလုပ်တွေရှုပ်နေတာပါ။
"ဒီမှာကြည့်ပါအုံး မောင်ရယ်။ ဒါလေးဆိုရင်ရော
ငါနဲ့အဆင်ပြေတယ်မို့လားဟင်? ကြည့်ကောင်းတယ်မို့လား?"
"အဆင်လည်းပြေတယ်။ ကြည့်လည်းကောင်းတယ်နော် မောင့်ဟာနူးလေးက ဘာဝတ်ဝတ်ချစ်ဖို့ကောင်းပြီးသား"
"မောင်ကကွာ အကောင်းမေးနေတာကို ဘယ်တော့မှ
သေချာမဖြေဘူး။ မေးလိုက်တိုင်း ကြည့်ကောင်းတယ် လိုက်တယ်ပဲပြောနေတာ"
"ဟာနူးဘာဝတ်ဝတ် မောင့်မျက်လုံးထဲ တကယ်လိုက်ဖက်နေတာကို မောင်က ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ"
မကျေမနပ်လေးပြောလာတဲ့ကောင်လေးကို အူယားလာတာကြောင့် ခေါင်းလေးကိုဆွဲဖွရင်းပြောလိုက်တော့...
"ဟာ မောင်ကွာ ဆံပင်ပုံပျက်ကုန်တော့မှာပဲ။
အိုမားဆီက အဆူခံရရင် မောင့်ကြောင့်နော်။
မောင်ကကြည့်ကောင်းတယ်ပြောလို့ ဝတ်လာတာ
ဆိုပြီး ငါက အိုမားကိုပြောမှာ"
ဟိုတစ်ခေါက် သွားလည်တုံးက ဟာနူးဘောင်းဘီတိုဝတ်လာတာကို အိုမားကပြောလိုက်တာကြောင့်
ဒီတစ်ခေါက်သွားဖို့အရေး အဝတ်စားရွေးနေတာ အိပ်ယာနိုးကတည်းက။ သူရွေးရတာအားမရလို့
ဟန်ဘင်းကိုပါခေါ်ပြီး ရွေးခိုင်းရသေးတာ။
တကယ်က အိုမားက သူ့သားမက်လေးကိုချစ်လို့
စလိုက်တာ။ အိုမားကစလိုက်တာပါလို့ ဟန်ဘင်းကပြောတာလည်းမရဘဲ အတည်ကြီးတွေလုပ်နေတဲ့ကောင်လေးကို အူလည်းယားရသလို အချစ်လည်း
ပိုရပါတယ်။ သူ့မှာ ကိုယ့်ဆီကပဲမဟုတ် ကိုယ့်မိသားစုဆီကပါ အချစ်ခံချင်နေရှာတာ။
"ခုဝတ်ထားတာလေး တကယ်အဆင်ပြေတာမို့
မောင်ပြောတာယုံ။ ဟိုရောက်လို့ အိုမားကပြောရင်မောင့်ကိုလွှဲချလိုက် မောင်ဝတ်ခိုင်းတာ ဝတ်လာတာလို့ပြော ဟုတ်ပြီလား"
YOU ARE READING
မောင့်ဟာနူး
Fanfictionရယ်မောလိုက်တိုင်းပေါ်လာတတ်တဲ့ မောင့်မျက်နှာပေါ်က ကြောင်နှုတ်ခမ်းမွှေးလေးတွေက ငါ့ရဲ့ ပျော်ရွှင်ရာအသက်ဓာတ်လေးမို့ သူများတွေရှေ့ မင်းရယ်မောတဲ့အခါ မနာလိုရတာမို့ ကျေးဇူးပြုပြီး ငါ့ရှေ့မှာပဲရယ်မောပေးပါ။
