VİRANE

13. ATEŞE DÜŞEN PAPATYALAR

VİRANE

13

"ATEŞE DÜŞEN PAPATYALAR"

Şarkılar;
Hirai Zerdüş, Ben Yanmazdım Bu Kadar
Ömer Balık, Stay
Mert Demir, Ateşe Düştüm

Selaamm, nasılsınız.

Umarım hepiniz iyisinizdir, ben biraz zor günler geçiriyorum, çok yoruluyorum ama iyiyim.

Bölümü okuyup yorum yapmayı ve oy vermeyi unutmayın, sizleri seviyorum. ^^

🌑

Yıllar boyu tek bir insanı beklemek... Ne kadar korkunç geliyor düşüncesi öyle değil mi? Cayır cayır yanan beyaz papatyaların arasında yandığınızı düşünün bir de? Ateşe düşüren hangisidir, yıllarca bir insanı beklemek mi yoksa ateşe düşen papatya olmak mı?

Peki ya her ikisini de yaşadıysanız?

Yıllar boyu kimseye anlatamadığım içimde biriktirdiğim o kadar çok şey vardı ki, o şeylerin acısı şimdi yüreğimden çıkıyormuş gibi hissediyordum. Bir tuzağın içindeydim. Papatyalarla çevrili bir ateş çemberi yapmışlar ve beni de ortasına koymuşlar gibiydi.

Geçmişte içime atıp canımı yakmayan şeyler, şimdi bir bir açığa çıkıp canımı da beraberinde çıkarıyordu sanki.

Aslında mutluydum. Mutsuz olmam için bir neden yoktu. Annem yoktu belki ama, alışmıştım. Babam vardı, beni çok seviyordu. Arkadaşlarım vardı ve beni mutlu ediyorlardı. Peki ya benim yıllarca eksik hissettiğim ve beklediğim ne vardı? Ben hiç aşık olmuş muydum? Ya da şuan bu hissettiğim her neyse, beni aşık olmaya mi sürülüyordu?

Azad'ın kolları arasında dururken dudaklarımda silik bir tebessüm ellerimde hafif bir titreme vardı.

Azad benim doğum günümü kutlamış, bana annesinden bahsetmiş ve bana içtenlikle sarılmıştı.

Meyhane çıkışı işimi halletmek için bir ıssız sokakta gördüğüm, adamlarla kavga ederken onu izledim diye tacize uğrayacakken beni kurtaran bir adam, şimdi hayatımın sanki merkezindeydi. Doğum günümdü, yıllar sonra ilk kez kutluyordum ve şuan ona sarılıyordum. Azad Zehir Katrantar'a sarılıyordum.

Oysa ne kadar çok cebelleşmiştim onu görüp çıkaramayınca tüm geçmişimi öğrenmek için. Oysa hiçbir ışık yakmayıp beni karanlığına mahkûm ederken bile itiraz edememiştim. Demiştim ki, "Belki de karanlığında ışık bulabilirim." Ama ben Azad'ın karanlığının içinde ışık bulamadım. Çünkü karanlık Azad değildi, bendim. Benim kendi ışığımı yakmam lazımdı önce.

Yavaşça Azad'dan ayrıldığımda yüzüme yapıdan siyah saçlarımı yavaşça çekerek Azad'a baktım. Yüzümüz o kadar yakındı ki, yavaşça yutkundum. Azad'ın koyu kahverengi gözleri loş ışıkta gözlerime bakarken parlarken, benim gözlerim kısılmıştı meraklıca.

"Bir şey mi oldu?" diye sordum dudaklarımı ıslatıp. Hafif rüzgar saçlarımı geriye doğru uçuşurken Azad mest olmuş gibi yüzüme bakarken başını iki yana salladı.

"Hayır." Kaşlarım çatıldı ve gözlerim yüzünde gezdi. Hafif araladığı dudaklarından çıkan sıcak nefesi yavaş yavaş yüzüme vururken yutkundum.