CHAINS

Chapter 16

Hindi ko alam kung pano ko nakayang mag ayos ng sarili para lang mapuntahan ang isa pang demonyo ng buhay ko.
All i know is right now, I'm in an elevator going up to his office. Pinapapunta na naman niya ako sa opisina niya. Ewan ko ba kung anung meron sa akin at gustong gusto ako ng mga gago? Ay mali pala. Anu bang meron sa akin at gustong gusto akong pahirapan ng mga gago?!

Kung nandito lang ako para asarin at inisin ni Blaine,  pwes wala ako sa mood na makipag away sa kanya. Wala na akong lakas pa para makipag bangayan kahit kanino. I'm so drained. Kay Ashton palang, parang pati buhay ko mauubos. Mabigat na mabigat ang pakiramdam ko. Sobra.

Parang biglang nawalan ako ng gana sa lahat ng bagay. Kung hindi lang dahil kay Andrea,  hindi na ulit ako babalik dito at magtitiis sa pagmumukha ni Blaine.

Buti nalang nga malamig sa building dahil sa labas palang, parang gusto ko nang hubarin ang damit ko sa sobrang init. Kakalabas ko palang sa taxi, parang sinilaban na agad ang pakiramdam ko. Pano ba naman, ang init init pero naka long sleeves aKo. Hindi sana long sleeves ang isusuot ko kaso kanina, habang naliligo ako, I saw the grip marks on my wrist and and jaw.  Mabuti nalang nga nadala sa concealer yung sa panga ko.
I also wore my sunglasses para hindi makita ang pamamaga ng mga mata ko.
All in all, I look like shit.

I sighed inwardly. Nakatakas na nga ako sa isang gago, ngayon ay papunta nanaman ako sa isa pa.

Kailan pa kaya ako magkakaroon ng konting katahimikan. Kahit isang araw lang.

Akala ko, magiging maganda ang kalalabasan ng pagpunta ko dito sa Pilipinas kasi pansamantala akong makakatakas kay Ashton at sa lahat ng away namin. Nakakasawa din kaya na palagi kang nakikipag away.

Ayun pala, may isa pang gago ang naghihintay sa akin dito.

Nang makarating ako sa 40th floor, dere-deretso kong tinungo ang office ni Blaine. My pumps are making clanking sounds while i walk.

I feel so alone. Not having my son with me, i feel like something's missing in me. He has always been with me and i miss him terribly. Gusto ko na namang umiyak pero i need to stop myself dahil masisira ang make up ko.

Wala sa sariling binuksan ko ang pinto ng opisina ni Blaine.  Hindi ko pinansin yung secretary. Basta pumasok lang ako.

Pagpasok ko ay napatigil agad ako ng makita and dalawang babaing nakaupo sa couch. Parehong napalingon sila sa akin. May isang lalaking hindi ko kilala na nakatayo sa gilid ng mesa ni Blaine. 

Could this day get any better? This is not the time for another confrontation. Not for me. I'm so tired.

"Oh.. the bitch is here. Hello bitch." Veronica warmly greeted me. Note the sarcasm please.

Wala ako sa mood makipag away ngayon dahil sawang sawa na ako sa away. Kaya Hindi ko siya pinansin at umupo nalang ako sa harap nilang single couch. Pumikit nalang ako hinilot ang sentido ko na parang walang ibang tao sa loob.

When i opened my eyes, I saw their noses flaring dahil sa ginawa ko. Napabuntong hininga ako. Kung sana ay sa ibang araw mangayayari to, siguradong hindi ako mag aatubiling patulan ang mga pang iinis niya. Or nila.

"Ang kapal talaga ng mukha mo para pumunta dito, ano?" Victoria spat at me.
Hindi ako nagsalita. I Ignored her. Wala talaga ako sa mood. I'm emotionally and mentally exhausted. Wala na talaga akong lakas para pa sa isang away.

"So you're ignoring us now? Ang kapal mo talaga!!" Victoria stood up and shouted in front of me . I could see her knuckles turning white because of anger.

Huh. Anger. The anger i could never understand coming from them.

Tiningnan ko silang dalawa. And dalawang babaing pinagkatiwalaan at pinahalagahan ko noon. And dalawang babaing naging matalik na kaibigan ko noon. We shared happy memories with each other. I shared my secrets to them. My feelings. Everything!