Traveling Through Ancient Times To Be a Shopkeeper《Myanmar Translation》

အခန်း(၄)

အခန်း(၄) မျက်မြင်ချိန်တွေ့ခြင်း၊ ကောတဲ့လား။

မျက်မမြင်ချိန်းတွေ့တာ။

၎င်းသည် သူ့ဘ၀တွင် ပထမဆုံးအကြိမ်ဖြစ်လေ၏။

ဝေ့ချန်သည် သူ့အဝတ်အစားများကို ရိုးရိုးရှင်းရှင်း ထုပ်ပိုးပြီး အချိန်မှီရောက်လာလေ၏။

တွေ့ဆုံမည့်နေရာသည် နန်ရှန်းကောင်တီ၊ အပြင်ဘက်မြို့ရှိ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်လေး၏ ဒုတိယထပ်တွင်ဖြစ်၏။ ဤလက်ဖက်ရည်ဆိုင်သည် ရက်သတ္တပတ်နေ့များတွင် ဆေးဖက်ဝင်လက်ဖက်ရည်များ ရောင်းချသည်။ ပန်းကန်လုံးတစ်လုံးလျှင် ငွေအနည်းငယ်ဖြစ်ပြီး ၎င်းသည် အလွန်စျေးသက်သာသည်။ အပြင်ဘက်မြို့တွင်းရှိ သာမန်အလုပ်သမားများသည် ဤနေရာတွင် ထိုင်ပြီး စကားပြောသည်ကို နှစ်ခြိုက်ကြပြီး၊ နှစ်ပြားတန် မြေပဲစေ့ နှင့် ဖရဲစေ့ သုံးပန်းကန်ကို မှာကြပြီး အချိန်အကြာကြီး စကားပြောဖို့ လုံလောက်လေသည်။

ဝေ့ချန်၏ မိသားစုသည် လက်ဖက်ရည်ဆိုင်သည် ဈေးသက်သာသည်ဟု မြင်ကြသောကြောင့် တွေ့ဆုံရန် ဤနေရာကိုရွေးချယ်ခဲ့ခြင်းပင်။ လူခြောက်ယောက် သို့မဟုတ် ခုနစ်ယောက်စာအတွက် တစ်ယောက်လျှင် လက်ဖက်ရည်တစ်ခွက်နှင့် မြေပဲစေ့နဲ့ ဖရဲစေ့ အနည်းငယ်ကို ပြားဆယ်ဂဏန်းလောက်သာ ကုန်ကျလေ၏။

ဝေ့ချန်သည် သူ့မိဘများ ဂရုတစိုက်စီစဉ်ထားသည်ကို မသိချေ။

ဤသည်မှာ ဝေ့ချန်အတွက် ပထမဆုံး မျက်မမြင်ချိန်းတွေ့မှုဖြစ်ပြီး၊ လှုပ်ရှားမှုအနည်းငယ်ကို ဖြတ်သန်းပြီးနောက် ထွက်ခွာဖို့ ဆင်ခြေရှာရန် စီစဉ်ထားသည်။ သို့သော် ဤမျှလောက် စုတ်ပြတ်ဆိုးရွားနေစရာမလိုချေ။

ဝေ့ချန်ရောက်လာသောအခါ သူ့မိဘများရော တခြားဖက်ကပါ ရောက်လာကြလေ၏။ အမျိုးသမီးနှစ်ယောက်မှလွဲ၍ တခြားဖက်မှလူများ တော်တော်များသော်လည်း သူတို့အားလုံးသည် ယောက်ျားများဖြစ်ပုံရလေ၏။ အမျိုးသမီးက ရောက်မလာဘဲ၊ သံသယစိတ်နှင့် အုပ်စုလိုက် လာကြည့်ခြင်း ဖြစ်နိုင်သည်။ ဝေ့ချန်သည် တလွှားလွှား လျှောက်လာကာ လွတ်နေသော ထိုင်ခုံတွင် ထိုင်လိုက်ပြီးနောက် နှုတ်ဆက်လိုက်လေ၏။