PAYİTAHT'TA AŞK - 17. Yüzyıl

Final onlar erdi muradına biz çıkalım kerevetine...

Aysima'nın anlatımından;

Bir ara gözlerimi açtığımda yanımda İskender'i gördüm sanki. Gözlerimi açık tutamadım. Bir süre sonra gözlerimi tekrar açtığımda, başımda İskender ve Ahmet vardı. "Hünkar'ım."

"Yat Abla. Kalkma."

Gözlerim İskender'e ilişti. Kesintisizce bana bakıyordu. Onu çok korkuttum biliyorum ama onsuz olmak benim için imkansız. Bu yabancı zamanda, tek bildiğim o. Beni tek bilen o.

"Çelebi Paşa, Ablam kendine geldiğine göre artık benimle ava gelirsin."

"Emredersiniz Hünkar'ım."

"Ablacım, biz birazdan döneriz. Sen biraz daha dinlen."

Ne yani ikisi de beni öylece bırakıp gittiler mi?

Dört beş saat uyudum herhalde. Çünkü hava kararmıştı. Bu defa kendime gelmiş gibiydim. Dışarıda sesler vardı. Av meydanında erkek hizmetliler vardı. Ama çadırıma bir kadın girmişti.

"Hadi hatun senin için geldim ben."

"Sen kimsin? Seni hiç görmedim ben?"

"Ben karşı köyde otururum. Kadın hizmetli lazım deyip beni çağırdılar. Şimdi çadırın penceresinden bakmamız lazım gelir."

"Neden ne oldu?"

Kadın cevap vermeden beni ayağa kaldırıp koluma girdi. Pencereden baktığımda, imam olduğunu düşündüğüm biri, nikah kıyıyordu. Karşısında İskender vardı. Kadının olması gereken yerde, vekaleten başka bir adam vardı. Yanında şahit olarak da Padişah ve birkaç Paşa vardı. Yoksa İskender yine mi evleniyor. Dondum kaldım. Nikah bitince Padişah ve İskender gülerek çadıra geldiler. İskender başkasıyla evlendiği için gözlerim dolmuştu.

Padişah geldi ve beni alnımdan öpüp bana sarıldı. "Ablacım Allah bir yastıkta kocatsın."

Ben şaşkın gözlerle bakarken sonradan durumun farkına vardım. "Biz nikah mı kıydık İskender ile yani?"

"Ben çıkayım o vakit. Size düğün yapamıyorum çünkü Sadrazam ve iki Vezirim vefat etti. Bu yüzden yarın Payitaht'a döneceğiz. Sen benimle saraya geleceksin. Daha sonra İskender çocuklarla birlikte eskiden oturduğu Pembe Köşk'e gelecek."

"Ben gidiyorum. Damat İskender Çelebi Paşa, Damat olmak senin kaderinde var. Hanedan'ın olmasa da benim damadım sayılırsın."

İskender ve bana sarılıp çadırdan çıktı.

"Aysima, sen yat benim güzel karım. Güzel güzel iyileş. Artık nikahlı olduğumuza göre, daha çok vaktimiz var demektir. Alnımı öptükten sonra saçımı okşadı. Uyuyakladım. Ertesi gün İskender ile vedalaşıp Padişah'ın at arabasına bindim. İki gün süren yolculuğumuzun ardından daireme döndüm. Hizmetimdeki Ahsen ile birlikte köşkü hazırladık. Bizden bir hafta sonra da İskender, annesi ve çocuklar geldi. Meğer İskender Payitaht'a Sadrazam olarak gelmiş. Günlerimiz sevgi dolu geçti. İbrahim ve Nazenin'i kendi çocuğum gibi büyüttüm. Bir de gamzeli bir kızım oldu. Adına Gamze koydum. İbrahim ve Nazenin'in aksine ele avuca sığmayan bir kız oldu. Elimden geldiğince batı ilimlerini üçüne de anlattım. Üçünü birbirinden ayırmadım.

20 yıl sonra;

Oğlum İbrahim Çelebi, çok akıllı ve dürüst bir devlet adamı oldu. Hatta İskender ve benim desteğimle, matbaayı olması gerekenden önce getirdi. Kızım Nazenin adı gibi, narin, güzel bir kız oldu. Padişah Ahmet'in büyük oğlu Şehzade Mehmet ile evlendi. Kızım Gamze Çelebi, bu devre göre evde bile kalmış sayılır. Kimse ile evlenmek istemiyor. Gününü batı ilimleri ile geçiriyor. Ona yüksek bilgisinden dolayı Çelebi ünvanını verdiler. Haremdeki Padişah ailesinden kızlara batı ilimleri öğretiyor. Bana benzemesi hoşuma gitse de bu devirde bir kadının erkeksiz zayıf kalacağından eminim.

Gamze'nin odasını toplarken bir kolye buldum. Bu sonsuzluk kolyesi. Altında da bir kağıt. Latin harfleri ile yazılmış gibiydi. Yazanlar karşısında şok oldum.

Yoksa Gamze, Gamze de mi benim gibi?

Damat İskender Çelebi Paşa (1655-1735)

1680 Sinop Nahiyesi
1682 Eyüp Kadılığı
1683 Kapıkulu Veziri
1687 Anadolu Beylerbeyi
1688 Sadrazam

İskender Paşa'nın ilginç bir hikayesi vardır. Sultan İbrahim Han'ın hasta kız kardeşi Nadide Sultan ile evlendikten sonra Sultan, ölür. Paşa, kendini iş ile eylemek için İstanbul'dan uzak bir yere tayin ister daha sonra Padişah, onu İstanbul'a geri getirip Eyüp Kadılığı'na atar. Genç yaşında güzel ahlakı ile önce Müderrislik sonra Kadılık yapmıştır ardından Padişah, yeğeni Nazenin ile evlenmesini buyurarak onu vezirliğe yükseltmiştir.

Teyzesinin kızı ve hamisi olduğu Olcay Kaptan'ın kızı Seyyah Aysima Hatun, zekası ile Padişah'ın dikkatini çekince Padişah onun uğruna kanunlar değiştirir, köleliği kaldırır. Aysima Hatun, babasıyla gemilerde seyahat etmesinden ve başka ülkeler görmesinden dolayı erkek gibi yetişmiştir. Okçuluğu ve ateşli silahları kullanmadaki başarısından dolayı, Padişah'a ve Şehzade'ye yapılan suikastlerin başarısız olmasına neden olmuştur. Padişah'ın diğer erkek çocuklarının genç yaştaki ölümü de hesaba katıldığında Aysima Hatun, Şehzade'yi kurtarmasaydı kimi tarihçilere göre, Osmanlı Devleti yıkılabilirdi. Padişah İbrahim'in vefatından sonra teyzesinin oğlu Sadrazam Damat İskender Çelebi Paşa ile evlenmiştir. Bu evliliği ile İskender, Padişah Ahmet'in; "Damat olmak senin kaderinde var, bu evliliğinde de Hanedan'ın olmasa bile benim damadım sayılırsın." latifesine mazhar olmuş. Padişah bu sözü ile, Seyyah Aysima Hatun'u ailesinden biri olarak gördüğünü belirtmiştir.

Seyyah Aysima Hatun tarihin en etkili kadınları listesine ismini yazdırmıştır. Kölelik hakkındaki adımları dünya tarihinde köleliğin kaldırılmasında domino etkisi yaratmıştır. Onu Osmanlı Devleti'nin ilk hafiye kadını olarak da bilmekteyiz. Eşi İskender Paşa'nın Sadrazamlığı döneminde, hukuk sisteminin değiştirilmesine ön ayak olmuştur. Oğlu İbrahim Çelebi'nin (Daha sonra Sadrazam olmuştur.) matbaayı ülkeye getirmesi ile pozitif bilimde ilerleme kaydedilmiştir. Diğer kızı Gamze Çelebi ise Osmanlı'da Çelebi unvanını alan ilk kadın olmuştur. Seneler süren mücadelesinde kadın hakları konusunda nice başarılar elde etmiştir. Haremde kadınların pozitif ilimler konusunda eğitim almasını sağlamıştır. Çelebi ailesi, yıllar boyu Osmanlı yönetiminde etkin ailelerden olmuştur.

Aysima'nın 2020'de başlayan hikayesi, 17. yüzyılda farklı bir boyuta evriliyor. Umarım 39 bölümdür hikayeyi heyecanla okuyup beğenmişsinizdir. Okuduğunuz için teşekkürler...
Sopie Y.