05**: Seni öldürmeyi o kadar istiyorum ki...
05**: Ellerimle kalbini yerinden sökerken, dudaklarımın o kırmızı dudaklarında ölümü tatmasını
05**: Seni öpen son erkek ben olayım istiyorum.
05**: Bu sana yaptığım bir iyilik Miray.
05**: Söz veriyoru...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
4 Numara.
Bölüm şarkısı: Wafia - Heartburn
Bölüm sınırı :400 oy ve 500 yorum.
İyi okumalar.
"Bazı kız çocukları kendi evlerinin yetimhanesinde kalırlar.."
-
İnsanın kendi ailesi bile arkasında durmadığında, herkes ona sırt çevirir derlerdi. Haklı olmalılar. Kazağımı parmak uçlarımla çekerek parmaklarıma kadar çektim. Karakol soğuk olmamasına rağmen hissettiğim heyecan beni titretiyordu.
Son bir haftada ne olup bittiyse anlatmalı ve omuzlarıma çöreklenen bu ağırlıktan kurtulmalıydım.
Oturduğum sandalyede karşımda dosyamı okuyan polis memuruna baktım. Alnına dökülen siyah saçları vardı. Başını okuduğu dosyamdan kaldırdığında gözlerimiz buluştu. Gözlerinde anlam veremediğim bir duygusuzluk vardı. Suratı duvar kadar sert ve ifadesizdi. Şansıma düşen nemrut bir polis memuru olması ne kadar da güzel.
Dizlerimin üstünde hareketsiz duran ellerimi birbirine sürttüm.
Zihnimin karanlığına adım adım yürürken odanın kapısı sertçe açıldı ve elinde bir tepsiyle genç bir kız girdi.
"Kahve içersin değil mi?" diye sordu.
Parmak uçlarım hissettiğim soğuklukla titrerken içimi ısıtacak bir sıcak kahveye hayır demezdim. Kahve hem sinirlerimi yatıştırıp beni biraz rahatlatırdı. Bir papatya çayı olmasa da kahve beni rahatlatan şeylerin başında geliyordu.
"Evet, içerim." dedim.
Tepsideki kahve bardağını önüme koyarken gözlerimin içine baktı. Karşımdaki polis memurunun bakışlarının aksine benden sadece birkaç yaş büyük olduğunu tahmin ettiğim kızın gözleri duygu karmaşası gibiydi.
Titrek bir nefes aldım. Her şeyi incelemeyi ve bir şeyler çıkarmayı bırakmalıydım sanırım.
"Teşekkür ederim," dedim. Kahveyi parmaklarımın arasına aldım. Bardağın sıcaklığı birkaç saniye parmaklarımı hafif yaksa da bunu umursamadım.
"Afiyet olsun." diyerek odadan çıktığında, karşımdaki polis memuru elindeki kalemi çevirmeye başladı.
"Seni bir haftadır rahatsız eden bir numara olduğunu söylüyorsun peki, daha önce neden şikayetçi olmadın?"
"Benimle dalga geçen birilerinin olduğunu düşündüm." dedim. Tam bir aptallıktı.
Bir anlığına göz kenarlarının kısıldığını gördüğümü sandım. Yüz ifadesi o kadar donuktu bir haldeydi ki bir duvarla konuşsam ancak bu kadar tepkisiz kalabilirdi.
