Ch 7&8

2.2K 280 3
                                    

Ch 7

"ဘာလို့လဲဆိုတော့ တစ်ယောက်ယောက်က သိရင် အဲဒါက လျှို့ဝှက်ချက် မဟုတ်တော့လေ။ တခြားသူက ယူသွားလိမ့်မယ်။ ချစ်လေးတို့ သဘောတူလား?" ဝိန်ရှောင်ရှောင်ကက သူတို့ကို ရှင်းပြသည်။

“မလုပ်ဘူး မလုပ်ချင်ဘူး။” ဝိန်ဖိန်က ပလုတ်တုတ်နဲ့တူစွာ ခေါင်းကို အပြင်းအထန်ခါယမ်းပြီး ပြောသည်။

ကျန်တဲ့လေးယောက်ကလည်း ခေါင်းယမ်းပြသည်။ ဝိန်မိုက ဉာဏ်ကောင်းတာကြောင့် သူတပါးကို ဘာလို မပြောပြရတာလဲဆိုတာကို သဘာဝကျကျ သိသည်။

လူတွေက တစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်တဲ့စိတ်ကြောင့် ဒီလိုအရာတွေရှိတယ်ဆိုတာ တစ်ယောက်ယောက်သိရင် မေမေ အန္တရာယ်ကျရောက်မှာ သေချာပါသည်။ မေမေက သူတို့ကိုပြောပြဖို့ ဆန္ဒရှိတယ်ဆိုတာ မေမေက သူတို့ကို ယုံကြည်လိုဖြစ်သလို သူတို့လေးတွေက သူမသားသမီးတွေ ဖြစ်တာကြောင့်လည်း ဖြစ်နိုင်သည်။

ဝိန်ရှောင်ရှောင်က သူတို့ ဘယ်လောက်တောင် နာခံလည်းဆိုတာကို တွေ့လိုက်ရတဲ့အတွက် ဝမ်းသာသွားသည်။

"ဒါဆို ချစ်လေးတို့ ဒီမှာနေချင်လား? အပြင်ထွက်ချင်လား? မေမေက အပြင်ထွက်ရဦးမှာ။"

ကလေးငါးယောက်က ခေါင်းမော့ပြီး ဝိန်ရှောင်ရှောင်ကို  အံသြတဲ့ အမူအရာတွေဖြင့် ကြည့်လိုက်သည်။

"ညနေပြန်လာရင် မေမေက ချစ်လေးတို့ကို ပုံပြင်တစ်ပုဒ်ပြောပြမယ်။ နားထောင်ပြီးသွားရင် ချစ်လေးတို့ သိလိမ့်မယ်။" ဝိန်ရှောင်ရှောင်က သူတို့ကို ကြည့်ပြီး မပြောသင့်ဘူးလို့ ခံစားမိပေမယ့် သူတို့ကို ပြောပြတာက ပိုကောင်းမယ်လို့ ထင်တဲ့ပြီး သူတို့က စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ကြိုတင်ပြင်ဆင်ထားရင် ကူကယ်ရာမဲ့တယ်လို့ မခံစားရတော့ပေ။

"ကောင်းပြီ သားတို့ ဒီမှာနေမယ်။" ဝိန်ဖိန်နဲ့ ဝိန်ဟိန်က ပြောသည်။

ဘာလို့လဲဆိုတော့ သူတို့အားလုံး ဒီနေရာကို အရမ်းသိချင်ပြီး စူးစမ်းချင်နေလို့ ဖြစ်သည်။

ဝိန်မိုက တခြားနေရာကို သွားပြီး ဟိုကြည့်ဒီကြည့်နဲ့ စွဲမက်ဖွယ် ကောင်းတဲ့အရာကို ရှာတွေ့ခဲ့သည်။ သူက တခြားကလေးတွေထက် အများကြီး ရင့်ကျက်လာပေမယ့် သူက ကလေးပဲ ရှိပါသေးသည်။

ကမ္ဘာပျက်မှာ ကလေးငါးယောက်နဲ့အတူ ဖြတ်သန်းခြင်းWhere stories live. Discover now