ကမ္ဘာပျက်မှာ ကလေးငါးယောက်နဲ့အတူ ဖြတ်သန်းခြင်း

Ch 71&72

Ch 71

ပေါ်ရီ့လျန်က ဖဲရဲသီးစားနေတဲ့ သုံးယောက်ကို အေးစက်သော မျက်လုံးများဖြင့် စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။

ဝိန်ရှောင်ရှောင်ရဲ့ ပျော့ပျောင်းပြီး နူးညံ့တဲ့လက်ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး အောက်ကို ဆင်းသွားသည်။

သူက ဝိန်ရှောင်နဲ့ တခြားသူတွေကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး သူတို့ကို လျစ်လျူရှု လိုက်သည်။

သူ မျက်နှာမပျက်ချင်ပေ။ သူ့သားက တကယ်ပဲ လှည့်စားခံရတာ မဟုတ်ရင် သူ့ညီလေးရဲ့ ကလေးလို့ ထင်မှမနာ။

သူ့ရဲ့ ပင်ကိုယ်စရိုက်က ပေါ်ရီ့ပင်းနဲ့ တူလှသည်။ သူက တော်တော်လေး ကိုင်တွယ်ရခက်သည်။

.....

ဆိုဖာပေါ်တွင် ထိုင်နေတဲ့ ပေါ်ရီ့ပင်းက နှာခေါင်းကိုပွတ်ကာ ကျယ်လောင်စွာ နှာချေလိုက်ရာ ဧည့်ခန်းတစ်ခန်းလုံး ကြားလိုက်ရသည်။

အမေပေါ်က သားငယ်ကို ကြည့်ပြီး စိုးရိမ်တကြီး မေးသည်။ "ရီ့ပင်း! သား အအေးမိနေတာလား"

မဟုတ်ဘူး အမေ အစ်ကိုက ကျွန်တော်ကို လွမ်းနေတာကြောင့်ပါ” ပေါ်ရီ့ပင်းက သူ့အမေကို နှစ်သိမ့်ပေးပြီး ရမ်းသမ်းပြီး ပြောလိုက်သည်။

အမေပေါ်က သက်ပြင်းချလိုက်ပြီး "သားအစ်ကိုက ဘာလို့ပြန်မလာသေးတာလဲ? ဒါမှမဟုတ် သူ့ကို နှောင့်နှေးစေတဲ့ အရာတစ်ခုရှိနေတာလား"

သူမ စောင့်မျှော်နေတာ ကြာပြီ။ မြေးမလေး (မြေးလေး ) က ပြန်မလာသေးဘူး။ သားအဖနဲ့ စကားပြောဖို့ အတူရှိဖို့က ခက်ခဲလွန်းလှသည်။

"မေမေ အပြင်မှာ မည်းနေတဲ့ မိုးရေတွေကို ကြည့်ပါဦး။ သူတို့ မောင်းလာလို့ရပေါ့မလား? အရမ်းအန္တရာယ်များလောက်တယ်" ပေါ်ရီ့ပင်းက ပြတင်းပေါက်ကို ညွှန်ပြပြီး ပြောသည်။

အမေပေါ်က ပြတင်းပေါက်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ အပြင်မှာ မိုးသည်းထန်စွာ ရွာသွန်းနေတာကို တွေ့လိုက်ရသည်။

မတတ်နိုင်ဘဲ စိတ်ပူနေမိပြန်သည်။

အမေပေါ်ကို ဒီလိုမြင်လိုက်ရတော့ ပေါ်ရီ့ပင်းက ကူကယ်ရာမဲ့စွာ ခေါင်းခါလိုက်သည်။

.......