curl up & die

15: garip bir gün

yorumlar hani nerede goremiyorumm😔

▪︎▪︎▪︎

"Otuz beş!"

Bir yumruk.

"Otuz altı!"

Bir yumruk daha. Nefes nefeseydim. Zar zor güç topladığım kollarımın dermanı her bir yumruk atışımda yok oluyordu.

"Otuz yedi!"

Ve bir yumruk daha. Gözlerim artık yorulduğumdan ötürü bulanık bir şekilde görüyordu. Ciğerlerim yanıyordu; nabız atış hızım ise çoğalmıştı. Terim şakaklarımdan çene kemiğime doğru ilerliyordu. Alnımdaki yorgunluk terleri ise gözüme doğru süzülürken, umursamıyormuş gibi gözüküyordum.

"Otuz sekiz!"

Son gücümle kum torbasına; ellerimdeki ağır boks eldiveniyle birlikte hızlı sayılabilecek lakin etkisiz olan bir yumruk atmış hemen ardından da bedenimi yere atmıştım. Öksürük sesim spor salonunun boş kısımlarında yankılanırken onun sesini duydum.

"Otuz sekizinci yumrukta nakavt mı oldun yani?"

"Ölmek istemedim." dedim nefes nefese. Çok feci yorulmuştum. "Sana demiştim. İyileştikten sonra seni zorlu bi antrenman bekliyor diye." Jungkook hyung, yanıma yaklaşarak yukarıdan bana sarkastik bir yüz ifadesiyle bakınırken bu açıdan bile ne kadar harika göründüğünü düşündüm.

Az önce, kendi kendime yumrukla cebelleşmeden hemen önce, kum torbasına resmen yüz yumruktan fazlasını atarak bana ne yapacağımı gösterdiğinde ağzım açık bir şekilde onu izlemiştim sadece.

O kadar alışıktı ki hiç yorulma belirtisi dahi göstermiyordu. Ben ise daha kırkıncı yumruğa gelmeden bayılmıştım ki çok normaldi.

"Bunca zaman sana yedirdiğim besinler nerene gitmiş olabilir?"

"Bilmiyorum. O kadar istemeyerek yiyordum ki besinler bana küsmüş olmalı."

Jungkook hyung bunu dediğim gibi gülmüş, yere eğilerek ellerini kolumun dirsek kısmına getirip beni havalandırmıştı. "Hayır, sen böyle kaytardığın için küsmüş olmalılar." ben bu ani hareketi yüzünden şaşkınlıkla ona bakarken, kirpiklerimi hızlıca kırpıştırmaya başlamıştım.

Nefeslerim düzene girmişken tekrardan bozulması asabı bozmuştu. Hem de onun yüzünden.

"Tekrar baştan başlıyoruz."

"Ne!? Baştan mı?!" Sesim tahmin ettiğimden de fazla çıktığından ötürü ve o da bunu tahmin etmediğindendir ki şaşırmış bir şekilde bana bakmıştı. "Yani... otuz sekizinci yumrukta kalmamış mıydım?" dedim çaresizce ve umutsuzca. Sesim az önceki ani çıkışımdan ötürü kısılırken o ise bana bir süre bakmış hemen ardından da dudağının sol tarafına havaya kaldırarak gülmüştü.

"Her bir yanlışında yaptığın antrenman başa sarar."

"Ne- Nasıl!? Ama- Ama bunu baştan demeliydin tamam mı!?"

Yerimde tepinerek kum torbasına sarılıp ağlama numarası yapmaya başlamam sadece zamanın saliselerini almıştı. Yaptığım hareketin çocukça veya şımarıkça olduğunu biliyordum. Bunca zaman şımarıklık yapma hakkım olmadığımdan mıdır meçhul sürekli Jungkook hyungun yanında şımarıklık yapmak istiyordum.