Aromat i. Wina

1. Coś wisi w Powietrzu... A. To ten Błysk.

Od samego ranka była piękna pogoda, której aż nie chciało się marnować. Już od kilku dni było ładnie, lecz tego dnia była wyjątkowo wiosenna pogoda. Początek kwietnia tulipany, krokusy, hiacynty, fiołki i niezapominajki kwitną. Wszystko się budzi i chce żyć.

Dziewczyna, która wróciła, do domu ze szkoły zdjęła spodnie, w których było jej zdecydowanie za gorąco, oraz buty, które były zdecydowanie nie na tę porę roku i ubrała trampki oraz lżejsze czarne spodnie. Podkoszulek i rozpięta koszula w pomarańczowo-czarną kratę pasowała do tego w sam raz.

Popatrzyła na siebie w lustrze, uśmiechnęła się sama do siebie, bo jak zwykle kok, którego zrobiła, sprawiał, jej krótka szyja się wydłużyła, a twarz z okrągłej stała się bardziej wysmuklona. Popatrzyła na siebie, wzięła dwa znaczące wdechy. Czuła się znacznie lepiej niż dotychczas. Czuła, że to jej czas, że to, co było ma w końcu swoje zakończenie.

Z dołu udało się usłyszeć krzyk jej starszej siostry, więc już ta młoda kobieta zbiegła szybko po schodach na dół i zobaczyła swojego przyjaciela, czego nie mogła się kompletnie spodziewać.

-Mateusz, matko jak ja cię dawno nie widziałam. - Powiedziała dziewczyna, podbiegając do niego i od razu go przytulając.

-Uwierz mi, wiem jak długo. - Powiedział, uśmiechając się chłopak, ze swoim śnieżnobiałym uśmiechem i urodą, niczym aktor. Mocne ciemne rysy twarzy, wiecznie delikatny uśmiech na twarzy, tak samo, jak i Marina.

-Jak tam u ciebie. - Zaczęła z zaciekawianiem. Naprawdę długo się nie wiedzieli, a mimo wszystko oboje, bardzo za sobą tęsknili. - Co Cię tu sprowadza? Opowiadaj. - Marina spojrzała w delikatnie brązowe oczy chłopaka i uśmiechnęła się do niego.

-A masz czas, na takie opowieści? Cała noc to za mało. - Zaśmiał się, a zarazem był bardzo poważny, to mówiąc.

-Wiesz co tak średnio, ale mów dalej - zachęciła go.

-A dlaczego? - Lekko westchnął, ale nie było tego nawet tego, jak zobaczyć, bo bardzo dobrze się maskował. - To może ja przyjdę kiedy indziej? - Powiedział bardzo szybko.

-Jedziemy do twego nowego centrum ogrodniczego i tak niezbyt wiesz - dodała Marina, aby się wytłumaczyć, naprawdę chciała z nim porozmawiać.

-Aha, ale frajda - burknął bez energii.

-A co chcesz jechać z nami? - Wtrąciła Ola, najstarsza siostra Mariny, z lekkim przekąsem, a przy tym była w pełności szczera. Bardzo lubi Mateusza. Podeszła do chłopaka, od razu go przytulając, jednak ten widok dla wielu mógłby być dziwny. Prawie dwumetrowy, dobrze zbudowany chłopak, który był starszy od Mariny o rok, przytulał Olę, jej siostrę, która jest od niej starsza o siedemnaście lat. Kobieta, jednak nie została obdarowana genem, który mógłby sprawić, że byłaby wysoka. Miała zaledwie metr sześćdziesiąt. Była równo o cztery centymetry niższa niż jej siostra Marina.

Odsunęli się od siebie, a kobieta o miedzianych, krótkich włosach dosunęła się od niego i czekała na jego reakcję, która pod wpływem nacisku, jakim go obdarowała była bardzo szybko.

-Jak byście chcieli mojej obecności to, czemu by nie - uśmiechnął się tajemniczo do sióstr. - I tak muszę się uwolnić od Asi, bo przyjechała wczoraj do nas i mówiła, że będę musiał zamiatać przed domem. Tak mi się chce - przewrócił oczami, na co obie się lekko zaśmiały.

-O, Asia przyjechała? - Zapytała Aleksandra. - A co rodzinka robi?

-Chyba nic. - Odpowiedział, wzruszając ramionami.

-To dzwoń do siostry oraz mamy i jedziemy. - Podsumowała krótko, na co Mateusz nieco zdziwiony reakcja na jego odpowiedź, odparł z wyraźnym zdziwieniem.