İZLERDEKİ HAYKIRIŞLAR

-3-

Selamün aleyküm kitap severler!

Uyanalı sadece 8 dakika oldu bu arada baktım hava yağmurlu yazayım dedim.

İlerideki bölümlerde ana erkek karakterimiz de gelicek İnşaallah.Bu arada Armin liseyi online eğitim ile bitirdi ama üniversiteyi canlı okuyacak ve canım kaos istiyor siz beni anladınız kskedbksoc

Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmazsanız sevinirim, keyifli okumalar!

                                     .......

Yavaş yavaş gözlerimi aralarken hissiz ve yorgundum. Göğüs kafesimde ise keskin bir ağrı vardı. Etraftaki hastane kokusu yüzünden yüzümü buruşturdum. Kendimi inanılmaz bitkin hissediyordum.

Günayydınn Armin hanım nasılsın ya? Görüşmeyeli baya oldu.

Bende seni özledim ve şimdi sus. Doğrulmaya çalıştığımda hissettiğim acı ile dudaklarımdan minik bir çığlık koptu.

"Armin! Uyanmışsın güzelim. İyi misin? Ağrın var mı?" Odada sadece babam vardı. Büyük ihtimalle sadece 1 kişinin girmesine izin vermişlerdi.

"İyiyim."

İyiyim...İyiyim...İyiyim...

Boğazım ağrıyordu, sesim gitmişti ve burnum akıyordu. Harika! Hayatımda yeteri kadar sorun yokmuş gibi birde grip olmuştum. Derin bir nefes alıp düşünmeye başladım. Nereye gidecektim? Bir evim yoktu, bir yuvam yoktu, arkadaşım da yoktu. Gözlerim dolduğunda babam endişe ile ayağa kalkıp elimi tuttu. Artık hıçkıra hıçkıra ağlıyordum.

Şefkat Armin...Senin hiçbir zaman hissedemediğin baba şefkati.

Babam yarama dikkat ederek bana sarıldığında hıçkırıklarım azaldı, kalbimdeki derin bıçak izi belki geçmedi ama acısı dindi...

"DNA testi yaptırabilirsiniz." Sonuçta yalancı biride olabilirdim hemen güvenmemeleri lazımdı.

"Kan dokularımız uyuşuyor." Zaten yapmışlardı. Yavaşça babamdan ayrıldığımda o da yerine geçti. "Doktor sen uyanınca annenlerin odaya girebileceğini söylemişti. Doktora senin uyandığını söyleyeyim kızım."

Kızım...

Başımı tamam anlamında salladığımda hemen odadan çıktı. Onunda gözleri dolmuştu. Bir süre sonra doktor gelip kontrolleri yapmıştı. "5 gün sonra taburcu olabilirsiniz Armin hanım." Diyen doktora donuk bakışlarımı atıp önüme döndüm. Birkaç dakika sonra annemler hızlıca odaya dalmıştı. Aile dramı istemediğim için kafamı diğer tarafa çevirip gözlerimi yumdum. Konuşmak istemediğimi anlamışlardı ve bu annemin ağlamasına sebep olmuştu.

"Ayça gel otur birtanem ağlama tamam." Babam annemi tahminimce koltuğa oturturken kapalı gözlerime rağmen gözlerimden yaşlar süzülmeye başlamıştı.

Aradan 3 saat geçmişti. Babamlar koltukta sessizce oturuyorlardı ve beni de uyudu sanıyorlardı. Annemin hıçkırık sesini duyunca daha fazla dayanamayacağımı fark ettim. Gözlerimi yavaşça açıp kafamı onlardan tarafa çevirdiğimde anlamsızca bir iki saniye bakıştık.

Bu sessizlikten rahatsız olmuştum.Yavaşça hastane yatağında doğruldum. Canım inanılmaz yanıyordu ama bu benim ilk vurulmam değildi, hallederdim.

"İyi misin Armin?" Adını bilmediğim abim konuştuğunda kaşlarımı çattım. İsmimi nereden biliyordu ki?

"Adam sana Armin diye hitap edince abim ismini öğrenmiş o söyledi bize." Aklımda ki soruyu cevaplayınca kafamla onu onayladım. Burada kalmak istemiyordum hastaneler benim için hep bir kabus olmuştu.