Karanlık Gerçekler

Bölüm-9 Neden?

İyi okumalar:):) :) :)
Ara biraz fazla oldu, okuyan herkese teşekkür ederim.

Sara'nın anlatımından;

Alarmın sesiyle gözlerimi yeni bir güne açtım. Hala moralim bozuk olduğu için okula gitmek istemiyordum ancak sınavlarım için gitmem gerekiyordu. Yatağımdan hızlı bir şekilde zıplayarak kalktım. Eğer yataktan kalkma işini uzatırsam geri uyumak istiyordum, bu tek benim düşüncem değil di mi?

Amaya'nın sesiyle ona doğru gülümseyerek, "Sana da günaydın".Yanıma gelip bana sarıldı.İçeriden Natalie'nin sesini duyduğumda gülümseyerek yanına gittim, güzel bir kahvaltı hazırlıyordu. Amaya;
" George'n bulmamızı istediği zarf ve sandık nerede? "

"Evet, artık yüzleşmenin zamanı. "

Kızları başımı sallayarak onayladım. Amaya bizden onay alınca çalışma odasına gidip , mektubu sandığı ve anahtarı getirdi. Mektubun üzerindeki kanı gördüğümde midemin bulandığını hissettim ama içimdeki merak duygusu ağır bastığı için mektubu aldım ve açtım.....

İçinden çıkan yazıyla şuan şok yaşıyorduk. Okuduklarımla ağlamaya başladım, kızlar da benim gibi şok olmuştu. Natalie gelip sırtımı sıvazladı. Amaya ise ağzını açıp kapıyordu sanırsam söyleyecek bir lafı yoktu.

Katilin ağzından;

Bu lanet olası yerde ne işim olduğunu bilmiyordum ama kendimi burada bulmuştum. Kızlar elinde bir sandık, mektup ve anahtar tutuyordu. Mektubu okumak için deliriyordum adeta ama kendimi saklamak daha önemliydi zaten Ivan yüzünden başım beladaydı. Çünkü katili araştırıyordu o yüzden özellikle şuan kendimi ifşa etmemem çok önemliydi ya da değil nasılsa beni asla bulamayacaktı, bulsa da yakalatacak kadar yaşayamacak.Sara mektubu açtığında şok olmuş gözlerle bakıyordu yavaş yavaş gözlerinin ve burnun kızardığını buradan bile görüyordum. İşte gözyaşları bardaktan boşalırcasına akmaya başladı. Natalie her zaman ki gibi onlara ablalık yapmaya çalışıyordu. Amaya ah tatlı küçük kız o ise konuşmaya çalışıyordu.Durumun Sara ile ilgili olduğunu anlamak hiç zor değildi.Sara ayağa kalktı ve sandığı anahtarla açtı ve içinden çıkan şeyle çığlık attılar. Amaya telefonunu alıp mesaj yazmaya çalıştı, telefonuma gelen bildirimle muzur bir gülümseme yerleşti suratıma. Bana güvendiklerini işaret ediyordu.

Mesaj;

Amaya:Çocuklar acil gelin, evimizde bir el var ama artık sadece kemik kalmış bir el...

Duncan:Oralardayım ,geliyorum.

Emily:Siz iyi misiniz?

Natalie:Evet ama Sara psikolojik olarak iyi değil bizim kadar yaşadıkları ya da öğrendiği gerçekler...

Ryan:Neyi öğrendiniz Natalie açıklayıcı konuşur musun lütfen.

Diana:Bende geliyorum, sakin kalın. Dayım şerif ona haber verebiliriz. İsterseniz?

Amaya:Olmaz, George polise haber vermeyin dedi. George kim demeyin sonra anlatacağım.

Ivan:Kızlar???

Ivan:Artık bize herşeyi anlatma zamanı gelmedi mi yoksa bize güvenmiyor musunuz?

Duncan:Kapıdayım, kapıyı açın.

Amaya:Rica edersen açarım.

Ryan:Amaya ilk defa Duncan'a katılıyorum aç şu lanet olası kapıyı bende iki dakikaya oradayım. Ben gelene kadar hiçbir yere ayrılmayın.

Duncan:Sara iyi görünmüyor çocuklar.

Sara:Benim hakkımda konulup durmayın. Evet iyi değilim çünkü az önce evlatlık verildiğine dair belgeler ve mektup buldum. Anladınız mı?