Epilogue

12 0 0
                                    


Nagmahal ng isang tao,

Akala mo'y nagsasabi ng totoo,

'Yun pala lahat ay purong kasinungalingan,

Walang pinlano kundi pakikipaglokohan.

Minsa'y ayaw mo nang magmahal,

Dahil ayaw mo nang masaktan,

Dahil ayaw mo nang may iyakan,

Takot na takot na ika'y muling iwanan.

Pero tandaan, ang lahat ng iyon ay matagal nang nagdaan,

Lahat ng iyon ay parte na lamang ng iyong nakaraan.

Wala ka naman nang mapapala pa,

Sa pag-alala'y puro sakit na lang ang iyong madarama.

Ika'y dapat nang magsimula muli.

Hindi lang siya ang taong kaya kang mapatawa't mapangiti.

Kaya't kalimutan na ang mga masasakit ng ala-ala,

At piliin nang maging masaya.


I wrote this poem back in college for our Philippine Literature subject. It was for Greg. Well, that's a understatement. It was for me, because I was thinking about him. It was those times when I was still doubting his love for me. If it was real. If he would always be in love with me. If he would always love me. If he loves me the way I love him. Because I do, I really do. And when I wrote this poem, it was weeks after he got out of the hospital after his accident. And ever since then, I convinced myself that I would trust him a hundred percent. I would trust his love for me. And so, I wanted to leave all my thoughts and feelings of the past in this poem.

It's been two years since our graduation day. And we've had steady jobs since then. And a year ago to this day, was one of the best days of our life. And I could still remember every detail of that day.

"Ready ka na, anak?" sabi saken ni Mama at nagkatinginan kami sa salamin. Teary eyed na siya.

"Hala, Mama, wag ka umiyak maiiyak rin ako! Masisira yung makeup ko bago pa ko humarap dun!"

Natawa kami kahit na pareho na kamin naluluha, "Kasi naman," sabi niya, "Ang ganda ganda mo talaga ngayon. I always dreamed for this day para sayo. And to know na masaya ka sa gagawin mong to,"

Nilagay niya yung dalawa niyang kamay sa magkabila kong balikat, at hinawakan ko ng kanan kong kamay yung kaliwa niya.

"Thank you sa pagsuporta samen, Mama. You don't know how happy that makes me feel,"

Hinalikan niya ako sa tuktok ng ulo ko, "I'm happy for you, anak. Basta kahit anong mangyari, andito lang ang Mama mo ha? Kapag hindi mo alam gagawin sa apo ko, puntahan mo lang ako,"

"Mama!" napasigaw ako at namula. Just thinking of having babies with him makes me blush.

"Oh bakit?" natatawa niyang tanong, "Aba teka, nagblush on ka ba ulit? Pulang pula na yang mukha mo!" pang-aasar niya.

"Mama naman eh!" at nakitawa na rin ako. Mamaya maya ay inilagay na niya saken yung maliit na tiara ko, kung saan nakaattach yung belong puti.

"I love you, anak,"

Dito at NgayonTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon