KANLI MÜREKKEP(Düzenlemede)

19 bölüm:"SUÇLU"

Derenin anlatımıyla.

Kalbim deli gibi çarpıyordu,ne yapacaklarını ve ya bize ne yapacakları kestiremiyordum.

Asaf boğazını temizleyip elindeki kağıtlarla önümüze geçti,yanındaysa 3 kişi vardı.

"Olay hakkında ne biliyorsunuz?Konuyu uzatmak istemiyorum."

Asaf duvara yaslanmış bizi izliyor,diğer adamsa bizi sorguya çekiyordu.

"Cidden böyle bir soruyla mı başlıyorsunuz?Bir de katil hanginiz söylesinde konu uzanmasın deseniz yeterli."

Diyerek önündeki adamı tersledi Asel.

Haklıydı aslında.

"Ne demeye çalışıyorsun?"

Adam kaşlarını çatmıştı.

"İçimizden birisi katilse gelip;ben şunu öldürdüm efsane bir şeydi ya,gelin size de anlatayım diyecek değil ya."

Adamın gözleri resmen alev alev yanıyordu,birisini bakışlarla öldürmek mümkün olsaydı şimdiden Asel ölürdü.

"Burada ben konuşurum siz cevaplarsınız,verdiğim soruların mantığını düşünmek senin yaşın için değil siyah kelebek."

Bu sefer kaşları havalanan sadece Asel olmamıştı.Asel yarım ağız gülümsedi.

"Sizin o mantıklı sorularınızı bekliyorum bayım."

Diyerek oturduğu yerde yayıldı Asel.

"Sorumu yineliyorum,olay hakkında ne biliyorsunuz ve ya neyden şüpheleniyorsunuz?"

"İlk hangimiz cevap verecek?"

Dedi Alp.

"Sırayla başlayalım o zaman."

Dediğinde bakışlar Boz'a döndü.

"Benim olay hakkında bildiğim bir şey yok ve hiç bir şeyden şüphelenmiyorum.Katil içimizden biri değil."

Dedi Boz sakin bir tavırla.Adam sanki çok fazla oyalanmak istemiyormuş gibi sadece kafasını sallamakla yetindi,'bitse de gitsek.' havasındaydı.

"Bende bilmiyorum bir şey.Kimsedende şüphelenmiyorum."

Yalandı,kendimden başka herkesten şüpheleniyordum.

Çocukluğumu beraber geçirdiğim Nehir bile benim şüphelendiğim kişiler arasındaydı.Onunla tek kalmaktan kaçınıyordum.

Ki,ben eskiden Nehir ile tek oyun oynamak için can atardım.

Bu katil işleri hepimizi bozmuştu,katilin amacının ne olduğunu bilmiyordum ama bizim bir birimize olan güvenimizi silip atmıştı.

Diğerleri bunu hiç söylememişti ama ben bundan emindim,hepimiz bir birimizden kaçıyorduk.

Bir birimize sarılıp ağlamamız gereken zamanda bir birimizden kaçarak katil olma düşüncelerini kafamızda biriktiriyorduk.

Kardeş olmamız gereken zamanda bir birimizden şüpheleniyorduk.

Sırdaş olmamız gereken zamanda bir birimizi suçluyorduk.

Bir birimize koşmamız gereken zaman da bir birimizden kaçıyorduk.

Ve hepimiz bunun farkındaydık,ama asla bunun aksine bir adım atmıyorduk.

Hepimiz yalancıydık,sadece ben değil.

Hepimiz suçluyduk,sadece ben değil.

Hepimizin güneşi artık bizi ısıtmıyordu,sadece benim değil.