Derin Gökser, 17 yaşında babasının işleri nedeniyle doğup büyüdüğü ilçeden, evinden ve okulundan ayrılmak zorunda kalır.
Duygusal sancıların içinde, geçmişin acı hatıralarıyla mücadele ederken geleceğin belirsizliğiyle de korkuyordu. Kalbindeki acı...
• Kitabı önceden okumuş olup tekrar okuyacak olanlar lütfen yorumlarda spoi içeren şeyler yazmayın, ilk defa okuyacak olanlara saygı gösterin rica ediyorum.
• Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar hayal ürünü olup gerçeği yansıtmamaktadır, tamamen kurgudan ibarettir.
SPOTİFY'a ASLA DEME yazarak çalma listesine ulaşabilirsiniz.
Bol bol yorum yapıp oy vermeyi unutmayın, keyifli okumalar.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gökyüzü griye büründüğünde, ruhumun derinliklerinde bir hüzün belirirdi. Rüzgarın ince esintisi, içimdeki bu kırık dökük duvarları daha da yıkılmaya iter, ruhumun derinliklerinde bir yara yeniden kanar; geçmişin acılarıyla beni buluştururdu.
Yağmur damlaları sokakları yumuşak bir dokunuşla ıslatıyordu. Oysa yağmurun hüznü, içimdeki fırtınayla yarışıyordu. Gözlerimi kapattığımda, geçmişin hatıraları gözlerimin önünde canlanıyordu. Her damlanın düşüşüyle birlikte, onun yüzünü hatırlıyordum. Ne zaman yağmur yağsa, o günlere geri dönüyordum. İkimizin de yüreğindeki o boşluğu dolduramayan sessizliği duyabiliyordum.
Fakat artık o yoktu sadece geride bırakılmışlıklar vardı. Onun hatıraları, ruhumda derin bir iz bırakmıştı. Belki de bu yüzden, yağmurun melodisiyle içimdeki acıyı paylaşıyordum. Ama her yağmur sonunda bir güneş doğar, değil mi? Umudum, belki bir gün o güneşi yeniden görebilmekti.
Rüzgarın hafif esintisiyle birlikte, uzaklardan gelen hafızalar gözlerimin önünde beliriyordu. O anılar, bir zamanlar paylaşılan gülen yüzler, sıcacık sarılmalar ve içimi ısıtan anların izleriyle doluydu. Her hatıra, bir zamanlar var olan birini özlememe sebep olup ve kalbimde derin bir özlem duygusu uyandırırdı. Gözlerim, uzaklara bakarken, geçmişte yaşanan güzellikleri canlandırırken, aynı zamanda geleceğe doğru bir umut ışığı arıyordum. Özlemek, hem geçmişi yaşatma arzusuyla dolu bir özlem, hem de geleceği umutla bekleyen bir duygu olarak içimi sarardı.
Fakat her umut bir hayal kırıklığı olmaz mıydı? Biliyordum, umut etmek hayal kırıklığına kapı aralardı. Umut benim için hayal kırıklığından fazlası değildi; olacağını da sanmıyordum.
Soğuk hava nedeniyle üşüyen ellerimi montumun ceplerine koymuş adımlarımı daha da hızlandırarak yürümeye başlamıştım, tenha sokakta bir tek benim adım seslerim yankılanıyordu.
Soğuk havanın esintisi siyah saçlarımın yüzüme doğru çarpmasını sağlıyor, defalarca kez düzeltmeme rağmen artık bıkmış bir şekilde kendi haline bırakmaya devam ediyordum. Tek temennim okula donmadan varmaktı.
Sabah erken saatte kalkmış ilk derse yetişmeye çalışıyordum. Yılın son ayında olduğumuz için hava soğuk ve karanlıktı, sabah olduğu hâlde havanın karanlık olması içimi bir nebze olsa da kötü etkiliyordu.
