Psikolog Bey [bxb]

7

Siktir, işler nasıl bu hale gelmişti birden bire. Burnumdan akan kanlara bakarken gözlerimin kararmaya başladığını farkettim. Üzerime eğilen bedenin kollarını hissettiğimde az kalsın düşecektim. "Aras, iyi misin?" İsmimi ilk defa onun ağzından duymak çok garipti. "Psikolog, kendine gel."

Artık ne dediğini ayırt edemiyordum, her şey bulanıklaşmaya başlamıştı üstelik kolum da sızlıyordu.

"Siktir, kendine gel!" diye bağırsa da kulaklarıma bir mırıltı gibi ulaştı. Daha fazla dayanamayıp gözlerimi kapattım.

___

Plansız ilerleyen hayatımın ortasına düşen gelişmeyle boş boş bahçede dolanan adamlara bakıyordum. Kim bilir kaç kişi düşünmüştü her sabah kalkıp işe gideceğini, akşam yiyeceği sıcak yemeği... Kaç kişi planını yapmıştı? Ama yine de burdaydık, kafese kapatılmış fareler gibi kendimize eziyet ediyorduk. Birbirimize eziyet ediyorduk. Planlar ile hayatlar tutmuyordu.

Geçmişime baktığımda koyu bir leke ve bomboş geçen hayattan başka bir şey görmüyordum. Hissettiğim duygulara bir isim bulmak zordu ama pişmanlık değildi.

"Oğlum, ne yapıyorsun burada?" Yanıma gelen bedenle hürmetten ayağa kalktım. "Oo Vecdet Baba hoşgeldin."

"Hoşbulduk evladım." İçten gülümsemelerinden birini sundu ve "Yok yok hiç kalkma, gel iki laf edelim." dedi.

Vecdet Baba'ya herkes derin saygı duyardı. Hapishanenin en yaşlılarından biriydi her ne kadar baba desek de yaşı 70'lerinin sonundaydı. Kimse neden ve nasıl içeri girdiğini tam olarak bilmiyordu.

Tek bildiğimiz zamanında çok sevdiği bir kadın oluşuydu. Bir de fotoğrafı vardı bu kadının sır gibi saklardı. Üniformasının ön cebinde taşır sadece yanlız kalınca bakardı o fotoğrafa. Böyle küçük vesikalık bir fotoğraftı ve siyah beyazdı. Birkaç kez o fotoğrafa bakıp gözlerinin dolduğunu görmüştüm.

Ona olan saygımın nedeni yanlızca sevdiği kadına olan 35 yıllık bağlılığı değil aynı zamanda bu hapishanedeki en büyük yardımcım olmasındandı. İlk geldiğimde ezilmeme fırsat vermeden "Bu çocuğa dokunan olursa karşısında beni bulur." demişti. Hala neden böyle bir şey yaptığını bilmiyordum ama o ilk zamanlardaki toyluğumla beni bir nebze de olsa kurtarmıştı.