Pinhani

bölüm16

Evet benim Hamsilerim inşallah bölümü seversiniz

Yazım yanlışı varsa şimdiden özür dilerim

Yorum ve vote yapmayı unutmayın ve eğer bir eksiğim ve istediğiniz bor şey varsa çekinmeden söyleyin

Keyifli okunalaaarrrr

^^^^^^^^^^^^^^^^

Geçmiş Türkiye Mardin

Lorenzo birkaç kez annesiyle geldiği ülkeye şimdi tek başına gelmişti...Daha doğrusu buraya sürülmüştü.İtalyadaki masa üyeleri babasının yokluğunu bilip ona tekmeyi koymuştu.

Hava alanında öylece çevresine bakınıyordu.Ne bir valizi nede yanında para vardı.Daha doğru düzgün bu ülkenin dilini bile bilmiyordu.Ne yapacaktı.

Burada dedesi vardı.Aklına o geldi.Buradaki herkez onu tanırdı.Belki birine onun ismini söylese yanına götürebilirdi.Yada Alân vardı onlara gidebilirdi.Çünkü orası dedesinin evinden daha güzeldi.

Ayakta etrafına duygusuz bir şekilde gözlerini gezdirirken ona doğru gelen biri gözüne çarptı.İlk başta kim olduğunu seçemedi lakin biraz daha yaklaştığında bunun dayısı olduğunu anladı.

Dayısı ona doğru koşarken Lorenzo hala yerinde duygusuzca duruyordu.En sonunda yanına ulaştığında yere çöküp küçük yeğenini kucakladı ve"Aslanım"dedi.Lorenzo bu aşina olduğu kelimenin ne anlama geldiğini biliyordu.

(konuşmaları İtalyanca olarak düşünün çünkü Lorenzo bu zamanlarda fazla türkçe bilmiyo)

Dayısı ona sımsıkı sarılırken küçük kolları milim oynamadı."Bana böyle seslenme dayı ben bu tabiri hak etmiyorum"dedi ve dayısını kendinden ayırırken devam etti"Annemi bile koruyamazken bunu haketmiyorum"

Şahin yeğeninden böyle bir tepki beklemiyordu.Gözleri buğlandı adamın ama hemen toparlandı"O ne demek koçum"bu kelimeyide biliyordu Lorenzo.

Şahin'nin gözleri yeğeninin kara gözlerinin içindeki ruhsuzluğu gördüğünde yutkundu ama cümlesine devam etti"Sen benim aslanımsın"dediğinde Lorenzo hiçbir şey demedi.

Öylece dayısının yüzüne baktı."Nasıl öğrendin buraya geldiğimi dayı?"diye sorduğunda dayısı hemen söze girdi."Sen boşver orasını hadi konağa gidelim"

Lorenzo başını tamam dercesine salladı.Şahin aldığı onayla ayağa kalkıp yeğeninin elini tuttu ve havaalanından çıktı.Arabaya bindiklerinde Lorenzo öylece camdan dışarı bakıyordu.

"Aslanım şimdiden diyeyim sen dedenin dediklerini aldırma olur mu?"Lorenzo bakışlarını dayısına çevirdi ve umursamaz bi şekilde konuşmaya başladı."Desin dayı sorun değil ben birazda olsa bu duruma alıştım"

Şahin duyduğu cümleyle kaşlarını çattı ama bir şey demedi.Lorenzo bunun üzerine bakışlarını tekrar cama çevirdi.Sormak istiyordu Şahin neler olduğunu, çünkü neredeyse hiçbirşey bilmiyordu.

Bir zarf gelmişti dakikalar önce odasına ve bu zarfta ablasının öldüğü yeğenininse buraya gönderildiği yazıyordu.Öğrenmek istiyordu ancak bunu küçük çocuğa soramıyordu.

Çünkü ne yaşamışsa artık karşısındaki beden küçük yeğeni değildi.Kafasındakileri def etti zira birazdan kopacak kıyamet daha kıymetliydi nazarında.

Araba yolculuğu sessiz geçmişti.Sonunda konağa vardıklarında kapıdaki çalışanlar Lorenzo'nun kapısını açtı.Lorenzo arabadan indiğinde kapıda onu karşılamaya gelen herkes yutkundu.