Bu kadar okunacağını tahmin etmemiştim ilk bölümlerde çok fazla mantık hatası var ona göre okuyun.Bölüm sayısı artsın düzelticem.şimdiden okuyanlara teşekkür ediyorum
Pinhani:
Sana böyle uzakken
Seni bir daha sevdim
Dedimki neden bir bölüm daha yazmayayımjdjdjdjjdjd Lütfen vote yapmayı ve yorum yapmayı unutmayın İnşallah birgün hepimiz bir italyan mafya buluruz
****************
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
**************
Geçmiş
Annesi gerçekten gitmişmiydi.Ama ona onu hiç bırakmayacağını söylemişti.Genç çocuk babasının yanında durmuş annesinin tabutuna bakıyordu.
Bu olanların bir şaka olmasını istiyordu ama hepsi gerçekti bunun bilincindeydi.Bakışları duygusuzdu dışarıdan gören bir kişi onun duygusuz biri olduğunu sanardı.
Aslında bu olaylardan öncesine kadar gayet neşeli bir çocuktu.Tabi babasının onu işlere dahil etmeside bu duygusuzluğa bir nedendi.Düşüncelere dalmış bir şekilde tabuta bakarken yanında ki babasının konuşmasıyla kafasındakileri def etti ve babasını dinlemeye başladı
"Artık yalnız kalmaya alışmalısın sevgili oğlum"nedemeye çalışıyordu babası odamı annesi gibi bırakıp gidecekti onu.Soru işaretleri kafasına takılırken daha fazla durmadı ve konuştu"Sende mi annem gibi gideceksin"ruhtan hallice bir ses tonu ile.
Ivan Orlando bu ses tonunu oğlundan beklemiyordu.Onun oğlunun göz bebekleri güler sesi ile insanlara mutluluk yayardı.Şimdi yanındaki çocuk ise yürüyen bir ölüyü anımsatıyordu ona.
Karısı gitmişti gitmesine ama yanında oğlunun bütün duygularınıda götürmüştü.Koskoca adam neredeyse hıçkırarak ağlayacak duruma gelmişti.En çok kendine kızıyordu bütün suçu kendine yüklüyordu çünkü bunlara sebep olan onun öz kardeşiydi.
Ivan Orlando başını yanındaki küçük bedene çevirdi.Oğlunun bakışları hala tabuttaydı gözlerini kırpmadan tabuta odaklanmış bir şekilde bakıyordu."Cevap verecek misin baba"
Küçük bedenden yükselen sesle düşüncelerinden sıyrıldı Ivan Orlando"Gideceğim"Ağzından tek bir kelime çıkmıştı ama bu kelime yetmişti Lorenzoya
Ruhsuz bakışlarını babasına çevirdi.Ve o bıçak gibi sözleri sıraladı küçük yaşında"Annemde isteyerek bu dünyadan gitti ama onu affederim çünkü o benim suçsuz meleğim...eğer beni bu acılı günümde bu dünyada terk edersen Tanrı şahidim nasıl durumda olduğun umrumda bile olmaz baba yüzüne bile bakmam"
Ivan Orlando bu sözleri oğlundan beklemiyordu.Resmen bir haftada oğlu gitmiş yerine başka biri gelmişti.Oğlunun bu sözlerine sessiz kaldı.Bir şey demeye yüzü yoktu.
Cenaze bittiğinde herkez dağılmıştı.Bir tek Lorenzo ve babası kalmıştı birde babasının yakın koruması.Artık annesi bu toprağın içindeydi.Doğrusunu söylemek gerekirse cenazede herkez şaşkındı.Kimse böyle bir tepki beklemiyordu küçük çocuktan.
