Aşk Kilidi

Ve Aşk Kilidi Kırılır...

Final... Ne çabuk geçiyor zaman, öyle değil mi? Daha dün yazmaya baslamısım gibi hissediyorum 😭😭😭😭😭

Final dedigime bakmayin final 3 bolumden olusuyor bu 1. bolumu, kalan iki bolumde ah sana vah sana... 😔

Simdi cok acitasyon yapmayacagım cunku bolume gecmek istiyorum, bolumu sarkiyla okursaniz cok sevinirim! Lixie'min sonuna hoşgeldiniz...

...

Bölüm şarkısı - Romantic Homicide

Bazı anlar, hiç unutulmaz derler ya hani, peki ya alzheimer hastaları, deli diye adlandırdığımız kişiler, B12 eksikliği bulunan bireyler? Ve öyle kişiler vardır ki, unutmak için her şeyi denerler...

Saat gece 3.18, Felix uyuyamamış, az sonra olacaklara hazırlıyor kendini.

'Neden?' diye düşünüyor, kafası allak bullak. Bu kadar erken, daha yeni alışmışken bu kadar acı verici olmasını anlamlandıramıyor. Bir Lanet yüzünden hayatının en güzel döneminde veda etmek zorunda oluşuna anlam veremiyor.

Korku içinde titriyor, evinde, üstünü tertemiz giyinmiş hâlde, birazdan üstünün kana bulanacağını bildiği hâlde. 

.

Telefonun çalma sesiyle irkildi Felix, kısa bir süreliğine dalmıştı, telefona baktığında Hyunjin'in aradığını gördü, saat 3.26 olmuştu. Derin bir nefes vererek açtı telefonunu, sesinin titrememesine özen gösteriyordu.

"Sevgilim?"

"Felix... Gelmen gerekiyor, hem de çok çabuk!"

Felix gözlerini kapattı birkaç saniye, bu sırada Hyunjin'in inlemelerini duyuyordu, acıyla inliyor gibiydi, bir şeyden kurtulmaya çalışıyor gibiydi.

"Sevgilim, iyi misin?"

Hyunjin inlemesini durdurmuş, hıçkırıklara başlamıştı. Ağlıyordu.

Felix'in gözlerinden de yaşlar akmaya başlamıştı, ikisi de kurtulmaya çalışıyordu.

Ve Felix, Hyunjin için kendini feda etmeye hazırdı.

Burnunu çekti ve zorlanarak konuştu.

"Bekle beni sevgilim, tamam mı? Sakın korkma, her şeyi bitireceğim..."

Felix yerinden kalktı, bedeninin titremesine aldırış etmeyerek kapıya ulaştı. Kalbindeki ağrı gittikçe büyüyordu. Derin nefesler aldı. Kapıyı açtı, evden çıktı. Son kez evine dönüp baktı.

Aslında her şeyin suçlusu bu evdi, bu evde yaşananlar yüzünden bu hâldeydi zaten. Fakat bırakamıyordu da, bu ev onun sığınacak, başını koyacak tek yeri sayılırdı.

Sonra saksıya yaklaştı, altını kaldırdı, anahtarları güzelce yerleştirdi ve bıraktı.

Titrek bedeni ve oraya gitmek istemeyen ayaklarıyla ölümüne yürümeye başladı.

Düşünüyordu, ya böyle olmasaydı? Ya normal insanlar gibi bir hayatı olsaydı? O zaman her şey daha güzel olurdu, anne ve babası tarafından sevgi gören bir çocuk olurdu, ölmeyecek bir çocuk.