Εγώ μιλώ με προσευχές, για σένα μάγισσα μου...

Διψάς για έρωτα, διψάς...

Μια ιδέα της @adraxetim3ra - La Artista (Twitter - X) βασισμένη στο «Άγγιγμα Ψυχής»

Οι μέρες περνούσαν. Τον έβλεπε μόνο όταν ερχόταν να πάρει το παιδί. Η καρδιά της πονούσε κάθε μέρα και περισσότερο. Η Φανή της έλεγε τα πάντα, για τις βόλτες τους, τις συζητήσεις τους, τα πράγματα που της μάθαινε, ήταν τόσο ενθουσιασμένη. Ο,τι έκανε ο πατέρας της το έβρισκε υπέροχο. Και εκείνη κάποτε, ο,τι έκανε ο Στέφανος το έβρισκε υπέροχο.

Ο κόσμος στη περιοχή είχε αρχίσει να συζητάει. Πάλι. Για την Φανή και τον πατέρα της. Ολοι πια ήξεραν πως ο Στέφανος είναι πατέρας της. Το παιδί ήταν τόσο χαρούμενο που το είπε στα αλλά παιδιά και εκείνα, με τη σειρά τους, στους γονείς τους. Ήταν μια αλυσίδα που μεγάλωνε συνέχεια. Όλοι απορούσαν πως ο Παράσχος και η Μαριέτα μπορεί να βρέθηκαν πριν πέντε χρόνια αφού αυτός έλειπε. Μόνο ο Παντελης, ο φίλος του Στέφανου, ήξερε την αλήθεια και φυσικά ο Ιάσωνας, που δεν επρόκειτο να πουν ποτέ τίποτα σε κανένα. Οπότε αυτή την ιστορία ήταν ήρεμη πως δεν θα τη μάθει ο κόσμος.

Ο Στέφανος την έβλεπε κάθε μέρα και η καρδιά του πονούσε. Ήταν λες και κάθε μέρα που περνούσε γινόταν όλο και πιο όμορφη. Κάθε πρωί και κάθε βράδυ στην προσευχή του παρακαλούσε τον Θεό να την φέρει πάλι κοντά του. Να γίνουν πάλι οικογένεια. Έβλεπε την κόρη τους και η ψυχή του γαλήνευε. Ήταν υπέροχο αυτό το μικρό πλασματάκι με την μεγάλη φαντασία, που του θύμιζε τόσο πολύ τη Μαριέτα του.

Ο Ιάσωνας τον είχε δει πολλές φορές όταν ερχόταν να πάρει τη μικρή ή όταν την επέστρεφε στο σπίτι. Έβλεπε το ύφος της μητέρας του όταν του μιλούσε, όταν τον κοίταζε αλλά το περίεργο για εκείνον ήταν ότι και ο Παράσχος είχε το ίδιο ύφος. Δεν ήξερε πως έπρεπε να νιώσει γι' αυτό. Ήξερε τα όσα τράβηξε η μάνα του στα χέρια του πατέρα του. Τα άκουγε μικρός από το παιδικό του κρεβάτι. Θυμάται να κλείνει τα αυτιά του και να παρακαλάει να σταματήσουν οι φωνές και τα κλάματα της μάνας του. Θυμάται τις μελανιές και τα σημάδια πάνω της. Δεν ήθελε να θυμάται αλλά δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Όταν έμαθε για τον έρωτα της με τον Παράσχο δεν μπορούσε να της θυμώσει, αλλά με τον Παράσχο και τον τρόπο που της φέρθηκε, μπορούσε. Ο πατέρας του μπορεί να την πλήγωνε σωματικά αλλά αυτός την πλήρωσε πιο βαθιά από οποιοδήποτε χτύπημα.

Ηταν πια εικοσιπέντε χρονών άντρας, όταν όμως έβλεπε τον Παράσχο με τη Φανή δεν μπορούσε να κρύψει από τον ίδιο του τον εαυτό τη ζήλια του. Ο δικός του πατέρας ποτέ δεν ήταν τρυφερός μαζί του. Ποτέ δεν ένιωσε ένα χάδι, έναν καλό λόγο, μια επιβράβευση. Ποτέ. Χαιρόταν όμως για την αδελφή του. Τουλάχιστον η μικρή τους θα είχε όσα δεν μπόρεσε να έχει εκείνος. Γι' αυτό ανεχόταν τον Στέφανο, για την ψυχούλα της Φανής.