Εγώ μιλώ με προσευχές, για σένα μάγισσα μου...

Το πήρε ο Βοριάς... (part 2)

Μια ιδέα της @adraxetim3ra - La Artista (Twitter - X) βασισμένη στο «Άγγιγμα Ψυχής»

Έβρεχε απόψε. Κάθε φορά του έβρεχε σκεφτόταν τη Μαριέτα του. Τη μέρα που τους έπιασε η βροχή και έκαναν έρωτα κάτω από το δέντρο. Τη μέρα που την είδε την εκκλησία και άκουσε τις πιο βαθιές της σκέψεις.

«Θα με συγχωρέσεις ποτέ που σε άφησα ξανά αγάπη μου...» σκέφτηκε «...δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά ψυχή μου. Σου αξίζουν τόσα πολλά! Και σε σένα, και στον γιο μας. Θα γυρίσω άγγελε μου! Υπόσχομαι πως θα γυρίσω. Οχι όμως ως ιερέας, όχι σαν το φτωχό αγόρι που γνώρισες κάποτε. Θα γυρίσω ως ο άντρας που σου αξίζει. Θα γυρίσω ως ο καλύτερος πατέρας που θα μπορούσε να έχει ο Ιάσωνας μας. Στ' ορκίζομαι όμως πως θα γυρίσω!»

Είχε μιλήσει με τον σεβασμιώτατο και είχε αποποιηθεί τον ιερατικό του τίτλο. Δεν ήταν πιο ο πατήρ Ιωάννης, ήταν πάλι ο Στέφανος Παράσχος. Έμενε στην Αθήνα και έκανε τα αδύνατα δυνατά για να πετύχει τον στόχο του όσο πιο γρήγορα γινόταν. Ο σκοπός του ήταν ιερός. Είχε μια οικογένεια πλέον και θα έκανε τα πάντα για μπορέσουν να είναι μαζί όπως τους αξίζει...

...

5 χρόνια μετά...

Πονούσε ακόμα. Χειρότερα από τότε. Τότε δεν ήξερε πως την αγαπούσε. Τώρα το ξέρει. Ξέρει πως την αγαπάει και πονάει διπλά που είναι μακριά της. Φοβάται, φοβάται για το που μπορεί να είναι, αν είναι καλά, αν είναι ακόμα ιερέας ή αν τελικά αποφάσισε να αφήσει αυτή τη ζωή πίσω και να κάνει μια νέα αρχή.

Καθόταν την αυλή, όταν μια φωνή διέκοψε τη σκέψη της...

«Μαμά, μαμά κοίτα τι βρήκαμε στους στάβλους!»

Γύρισε το βλέμμα και είδε την κόρη της γεμάτη λάσπες και πλησιάζει και ένα ακόμα πιο λασπωμένο κουτάβι στην αγκαλιά. Πίσω της ο Ιάσωνα ,επίσης με λασπωμένες γαλότσες αλλά όχι στην κατάσταση της αδελφής του, να γελάει με τη μικρή. Χαμογέλασε στην εικόνα των παιδιών της να πλησιάζουν.

Ο Ιάσωνας στην αρχή είχε πάρει πολύ στραβά την εγκυμοσύνη της. Του είχε πει τα πάντα για τη σχέση της με τον πάτερ Ιωάννη και το ποιος ήταν παλιά. Για τον γάμο της με τον Δεμερτζή ,χωρίς να του αποκαλύψει την αλήθεια για τον πραγματικό του πατέρα και για το δώρο που της έστειλε ο Θεός με αυτό το μωρό. Πέρασε λίγος καιρός αλλά στο τέλος δέχτηκε το μωρό με καρδιά και αγκαλιά ανοιχτή. Ηταν η μεγάλη του αδυναμία.

Σηκώθηκε και τους πλησίασε.

«Τι χάλια είναι αυτά Φανούλα μου; Πως έγινες έτσι;» Της είπε τρυφερά χαμογελόντας στη μικρή που τη κοιτούσε με τεράστια καστανά της μάτια.