Kayıp Kız

Kömür Gözler

Ateş mi güneş mi anlayamadım içimi yakıyor
kömür gözlerin.
~İdris Çağlar~

Bugün o gündü Gökmen' lere yemeğe gidiceğim.kaç gibi demiştik...
17.30 da saatide aklımda tutamasam kendimi camdan aşağı atarım.Hemen yataktan kalktım bugün hastanede mesaim var.Önlüğümü giydim ve hemen arabaya atlayıp hastaneye doğru yol aldım her zamanki gibi başhekimin sinirleri hat safadaydı beni görür görmez yanıma koştu ben diyorum bu adam bana yanık ama kimse beni dinlemiyor.
Başhekimimiz : Alparslan Aydın her zaman sinirlidir ama nedense beni gördügünde yüzün de güller açar,götüm.

Bana doğru geldiğini görünce hafif güldüm zaten bir sürü işim var birde senle mi uğraşıcam bir siktir ya.
Mal mal gülüp yoluma devam ettim ve aklıma bugün Gökmenin geliceği ve bazı evrakları imzalayacağı geldi hemen danışmaya çıktım ve yelloz Pelin'e gökmen beyin gelip gelmediğini sordum o da bana " Gelmedi neden sordun" diyince daha çok yolmak istedim o platin sarısı saçlarını...

2 saat sonra:

Bazı ameliyatlarım oldu kısa kısa sonra bir adamın kolunu diktim derin bir kesikti dikerken kolumu sıktı ve kolum şuan mosmor hay skym.Merdivenlerden inerken Alparslan beyle karşılaştım bana baktı ve " Bakıyorum acelen var gözün saatten ayrılmıyo"biraz durdum ve hafif sinirli bir şekilde" yok ne acelesi bir buluşmam varda geç kalmak istemem" dedim o da bana baktı tabi ben çoktan doktor odasına geldiğimizi fark edince sözünü söylemeden arkamı dönüp gittim hayır yani ne yaşıyorsun... Doktor odasından küçük bir yastık aldım ve yukarı çıktım tabiki uyuyacağım.
Merdivenlerden çıktım ve danışmayla gözükmemek için hızlıca geçiyim diyordum ki birden kimi göreyim? Gökmen...

Ona baktım kömür gözleri ve siyah kazağından belli olan kasları ile epey dikkat çekiyordu...
Beni görmüş olucak ki hafif bana bakıp güldü elimde yastıkla yavaşça ona yaklaştım elimdeki yastığı görmüş olucak ki " epey yorgun gibisin annemde seni bize çağırıp iyice yorucak tekrar söylüyorum gelmek istemiyorsan gelmene gerek yok lütfen kendini gelmek zorunda hissetme" dedi,hafifçe güldüm ve " estağfurullah Selvihan teyzeyi kırmak istemem hem yorgun değilim senin yaran nasıl oldu?"

" İyi sayende" dedi.
Bu sefer gerçekten güldüm ve vedalaşıp dağıldık saate baktım 16.40 eyvah geç kalmasam iyi
Hemen aşağı inip doktor odasında üstümü değiştirdim arkadaşım Selin makyajımı yaptı çok abartmak istemedim buyüzden hemen rujdur allıktır sürdüm arabama atlayıp Selvihan teyzenin elime sıkıştırdığı kağıtta yazan adrese gittim.
17.20 kapıyı çaldım açan Selvihan teyze ve eşi Hasan amcaydı.(Oysaki Hasan amca yemekte olmayacağını söylemişti.)Sıcak bir karşılamanın ardından içeri geçtim koltukta oturan Gökmeni gördüm yeni gelmiş olucak ki yorgundu ama beni görünce hemen doğruldu ve büyülenmiş gibi bana bakıyordu.Siyah gömleğin içindeki heybetli beden "hoşgeldin" diyip hafif bir sarılınca kasları bedenimi sardı ve ben güldüm çünkü sadece yapışkanlı südyen giymiştim.O da kendini benden çekip gülüşünü gizlemek için boğazını temizledi ama birden gözleri koluma değdi moralıklığı görmüş olucak ki kolumu tutup " ne oldu koluna kim yaptı" dedi sinirli bir şekilde,bende bu dedikleri ile hafifçe yüzüne çevirdim gözlerimi ve kömür karası gözlerine baktım çok yakışıklıydı (Allahım sen neler yaratıyorsunnn)
Selvihan teyze geldi ve kolumu yavaşça ondan ayırdım o da pek birşey demedi peki neden böyle bir tepki vermişti beni önemsiyor muydu?
Yemeğe geçmiştik.

Selvihan teyze bana herşeyi sormuştu benim hakkımda çok şey öğrenmek istiyordu sorduğu sorulara cevaplarımı sıralıyordum taki o soru gelene kadar " e kızım annen baban nerde " yutkundum ve" babam askerdi şehit düştü annemde babamın kahrından kanser oldu 1 sene önce vefat etti " dedim ama kelimeler sanki boğazımda bir yumru oluşturuyor her bir kelimemde yüzüme bir tokat daha atıyordu hayat kimse bir şey söylemedi ama Gökmen "Allah rahmet eylesin " demekle yetindi.

2 saat sonra
Saat geç olmaya başlıyor du yemekler yenmiş sohbetler edilmişti '' Ee ben kalkayım artık saat geç oldu " dedim ve müsade istedim Selvihan teyze "tabi kızım bir şeye ihtiyacın olursa biz burdayız unutma utanma çekinme " dedi ve beni kapıdan geçirdi peşimden beni aşağı kapıya kadar Gökmen peşimden geldi " Asena sana numaramı veriyim içim rahat etmedi bir şey olursa bana söyle saat kaç olursa olsun yanında olurum" dedi.Güldüm ve numaramı verdim " ince düşüncen için teşekkürler" dedim,vedalaştık ve arabama geçtim o kadar mutluydum ki yol boyunca şarkılar söyledim...

Eve vardığımda telefonumda bilinmeyen bir numaradan gelen bir mesaj vardı
0530*******:Yılbaşınada beklerim.