Nefesi ilk kaçırdığım zamanlar gözüm dönmüş bir şekilde öldürmeyi düşünüyordum
Yapamadım, yapamazdım
Nefesle küçükken birlikte büyümüş sayılırdık
Babalarımız ortaktı, nefesi de babası bir gün bize bırakmıştı.
Yine kaçacakdı aşağılık köpek, kızını umursamadan bırakıp çok kez kaçtı.
Her seferinde girdiği bok çukurundan babam kurtardı.
Nefesi ilk gördüğümde 6 yada 7 yaşında olması lazım
Küçük, tatlı bir kız çocuğu geldi evimize o zaman tanıdım nefesimi.
Bana hep abi diye seslenirdi bu durum beni üzsede ikimizde küçük çocuktuk
Şuan en acı veren şey ise nefesin beni hiç hatırlamıyor oluşu
Şuan ise hiç bilmiyorum nefesle ne yapacağımı babasını bulana kadar benimleydi.
Adamlarım izini sürüyordu yine hangi bok çukuruna girdiyse onu bulacaktım babamı nasıl öldürdüyse daha fazlasını yapacağım ona
Nefesi son kez koklayıp yavaşça yataktan çıktım. Eskisi gibi bebek kokuyordu.
Benden korkuyordu bunu gözlerinden görebiliyordum. Eski yaşadıklarımızdan bahsetsem inanmayacakdı.
Böyle acı çekiyordum geçmiş aklıma geliyordu bir an önce babasını bulup öldüreceğim ve nefesi bir daha asla görmeyeceğim her gördüğümde acı çekiyorum
Uzaktan izlemekten bıktım Hatırla beni nefes.
Nefesin ağzından: Bacağımın acısı beni uyandırdı.
Tuvalete gitmem gerekti maalesef yine murat lazımdı
" baş belası murat" diye bağırdım. Odanın kapısı açıldı birden "bir şeymi oldu" bu adam neden sürekli endişeli gözlerle bakıyordu anlayamıyorum. " şey.." "neyy, söylesene"
"tuvaletim geldi" bakma öyle ya utanıyorum işte
" yaranı da değiştirelim" Bi zahmet bıçaklarken iyiydi, şöyle yola gel.
Kucağına alıp banyoya götürdü işimi hallettikten sonra tekrardan yatak odasına getirdi.
" neden öyle bakıyorsun"
"yaranı temizlemek gerek"
"eee yani"
" yanisi altındaki taytı çıkarman gerek bücür" yuhh ya
