Never be 'normal' ?

Nog niet zo slecht?- 9

Na de lessen, die redelijk snel voorbij gingen, is het speeltijd. Anke en ik babbelden alweer. We leren elkaar echt goed kennen. Opeens vroeg ze:'. Mag ik je iets vragen?' Ik zei natuurlijk ja, wat niet zo slim van me was... Want ze vroeg hoe mijn leven vroeger was. Mijn glimlach veranderde snel tot een droevig gezicht. Dat zag ze en zei snel. 'Sorry, je hoeft het niet te vertellen hoor.' Daar was ik blij om. Als we vriendinnen blijven, wil ik het haar graag vertellen, maar nu niet. Ik weet niet eens of ik haar wel kan vertrouwen... Alhoewel... Zij heeft ook haar verhaal gedaan... Nee nu nog niet... Ik ben er nog niet klaar voor... Daarna gaat de bel. Alweer veel te snel. De lessen gaan zo traag voorbij, ik denk heel de tijd aan Anke, kan ik haar vertrouwen? Zou ik het haar vertellen? Na het laatste lesuurtje ging de bel. Ik ging naar buiten, naar de fietsenstalling. Naast mijn fiets stond een blauwe fiets. Toen kwam er een jongen aangelopen. Hij kwam naar de blauwe fiets. Hij vroeg me waar ik ergens woonde. Ik twijfelde eerst. Ik ken deze jongen helemaal niet. Ik zei toch maar dat ik in Zaffelare woonde. Hij zei' dat is toevallig'. Ik vroeg waarom. Hij woont in Desteldonk. Dat is dezelfde kant uit. Hij vroeg daarna samen te rijden. waarom ook niet? Het kan leuk worden. We reden dus samen en hij vertelde erg veel over zichzelf. Hij heet Bastiaan, hij doet aan ballet( wat best uniek is voor een jongen, maar ik vind het wel tof), en is ook 13 jaar. Het was echt leuk! Toen moest hij weg. Veel te vlug naar mijn zin... Toen hij weg ging, zei hij dat hij het echt een toffe rit vond. Hij vroeg zelf om morgen terug samen te rijden. Ik was zo blij dat ik iets te enthousiast antwoorde. Hij zei met een grijns,' oke dan margrietje, tot morgen.' ik moest lachen, om de bijnaam die hij me gaf. Marietje, margrietje, margrieten zijn bloemen, toch? Ik denk over een bijnaam die ik aan hem kan geven, maar ik kan niks bedenken. Ik besluit hem Bassie te noemen. Ik moet nog iets verder niet zo lang meer. Ik was bijna thuis. Ik dacht na, over hoe het vandaag was. Eigenlijk... Was het zo stom nog niet vandaag. Het was eigenlijk best leuk en grappig. Ik heb twee nieuwe, lieve mensen leren kennen, waar ik natuurlijk heel blij om ben! Ik kom thuis. Ik ga naar binnen en merk dat Flynn aan het huilen is in de zetel... Ik loop naar hem en omhels hem. Ik vraag wat er is. Hij geeft geen antwoord, hij blijft maar snikken, als hij wat gekalmeerd is vraag ik het nog eens, maar er komt niks uit zijn kleine mond...

Lieve lezertjes,
Wij vertrekken deze namiddag op kamp en hebben besloten toch nog een deeltje te publiceren, omdat jullie anders te lang moeten wachten ;) Direct na kamp zullen we ook een hoofdstuk publiceren, zodat er net 10 dagen tussen zit.
Veel plezier aan allen die op reis of op kamp vertrekken! :)

Groetjes
Britt en Jelle x