Never be 'normal' ?

Mijn lieve kleine broertje -10

Er kwam niets uit zijn kleine mond... Ik vroeg het hem fluisterend nog een keer: 'Flynn, wat is er?! Zeg het me alsjeblieft. Je weet dat je me alles kan vertellen hé?' Hij begon te praten: 'ik kwam thuis van school. Pap lag hier in de zetel naar televisie te kijken met een fles wijn bij zich. Ik vroeg aan pap of hij wel beseft waar hij mee bezig is. Daarop zei hij dat hij: 'natuurlijk weet ik dat, snotaap. Ik heb nooit van jou, Marie of zelf mama gehouden, wie denken jullie wel niet dat jullie zijn!!??' Hij begon terug te wenen... Al moest ik zelf ook mijn tranen bedwingen, ik probeerde hem te troosten. ' pap meende het echt niet, hij had weer eens te veel gedronken' Nadat hij een beetje was uitgehuild, zei hij dat hij voor school een moeilijk rekenblaadje moest oplossen. Ik besloot om hem even te helpen. Zo konden we beiden ons gedachten een beetje verzetten. Dus zo gezegd zo gedaan. Ik zat aan de keukentafel, te wachen op Flynn die het blaadje ging halen. Na een tijdje kwam hij van de trap gelopen, met rode ogen, van al dat wenen. Hij kwam op men schoot zitten. Ik legde alles aan hem uit. ' dus, 10-5?' ' euhhhm, ik weet het niet Marie...'
' je weet het wel Flynn, ik weet dat je het kan, gebruik je vingers'
Hij keek me eerst raar aan en keek dan naar zijn vingers, hij stak ze omhoog en concentreerde zich.
' is het 5?' vroeg hij heel onzeker.
' Ja, goed zo Flynn, ik wist wel dat je het kon.'
Na een tijdje was heel het rekenblaadje ingevuld en keek Flynn trots naar mij.
' goed gedaan Flynn!'
Ik maakte snel wat eten klaar voor ons. Daarna waren we aan het afwassen. Flynn waste af, ik droogde af. Flynn had een beetje schuim op zijn vingers en gooide het op mij. Ik pakte zelf ook schuim van het water en gooide het op hem. Zo ontstond er een heel groot schuim gevecht... Na het schuimgevecht hebben we de keuken samen opgekuist. Hij zag er splinternieuw uit! Het was al half 8. Flynn en ik keken samen nog een half uurtje televisie. Daarna moest Flynn in bed. 'Nog heel eventjes? Alsjeblieft?' - Nee, Flynn, je moet echt in bed! Ga je tanden poetsen en je pyjama aan doen binnen 10 minuten kom ik bij je.' Hij gehoorzaamde en ging naar de badkamer. Tien minuten later ging ik naar boven. Flynn lag al in zijn bedje, maar nog niet te slapen. Hij vroeg of ik nog een verhaaltje wou voorlezen. Dat deed ik dan ook. 'Er waren eens twee kinderen, een meisje genaamd Grietje en een jongen, genaamd Hans. De kinderen werden op een dag alleen naar het bos gestuurd om hout te hakken. Maar Hans was zo slim om kiezelstenen op de weg te leggen zodat ze de weg naar huis konden terug vinden. De volgende dag werden ze door hun ouders weer alleen in het bos gestuurd. Deze keer waren de kiezelsteentjes op en besloot hij met brood op de weg te strooien. Ze hakten hout en toen de avond viel, wouden ze terug naar huis, maar... alle broodkruimeltjes waren opgegeten door vogels. Ze waren hopeloos. Maar in de verte zagen ze een licht. Ze gingen er naar toe, want ze hadden reuzehonger en ze hoopten dat daar misschien iemand was die hun wat te eten kon geven. Ze gingen naar het huisje en zagen dat het een peperkoekenhuisje was. Ze begonnen direct te smullen. Er kwam een oud vrouwtje buiten. 'kniebel knabbel knuisje wie knabbelt er aan mijn huisje?' Hans en Grietje verontschuldigden zich. De oude mevrouw zei dat het helemaal niet erg was en nodigde hen uit om binnen te komen. Ze lokte hen naar de kelder. Ze sloot hen op. Ze lachte wreed en zei daarna dat ze hun met huid en haar zal op eten. Maar er was een kleine rooster waardoor ze misschien konden ontsnappen. Grietje haar hand kon door de rooster en ze kon zo het slot opendoen. Dat deed ze dan ook. Hans en Grietje maakten een beetje teveel lawaai en de oude heks hoorde hun. Ze ging kijken, maar Hans en Grietje waren al lang verdwenen! Hans en Grietje liepen en liepen en kwamen dan per toeval aan aan hun eigen huisje. Ze gingen naar binnen en vertelden het hele verhaal aan hun ouders. De ouders besloten hun nooit nog alleen in het bos achter te laten. Ze leefden nog lang en gelukkig.'
Flynn lag nog niet te slapen. Ik wou weg gaan, maar Flynn riep me. Hij vroeg me of ik bij hem wou blijven tot hij sliep. Dat kon ik niet weigeren dus ging ik op de rand van zijn bed zitten. Een kwartier later lag hij al te slapen. Ik gaf hem nog een kus op zijn voorhoofd en ging erna ook slapen. Ik poetste mijn tanden, deed mijn pyjama aan en kroop in mijn bed. Ik zag dat ik een berichtje had, van Anke: Slaapwel, vriendin :) ik hou van je! Het ontroerde me wel een beetje. Ik had nooit verwacht dat dit me ging overkomen na het antwoorden ging ik onder mijn deken liggen en viel ik met een brede smile in slaap!

Heyy iedereen,
We zijn terug van kamp! Het was GE-WEL-DIG.
Jammer dat het gedaan is, maar dat betekent : meer van 'never be normal'.
Joepie ;)!
We weten dat een groot deel van het verhaal het verhaaltje is, maar we zijn doodmoe, dus sorry als het wat minder is.
Vote & comment zou leuk zijn...?

Xxxx Britt en Jelle