Never be 'normal' ?

Het Ongeluk -17

Wat ik daar zag was vreselijk... Flynn riep mijn naam. Hij stak over. uit de bocht komt een auto gevlamd. De auto raakt Flynn hard. Hij wordt door de auto meegesleurd. De auto rijdt zo snel als hij kan door. Daar ligt hij dan, die lieve Flynn. Een onschuldig 10-jarig jongetje. 'Flynn!' Roep ik. Ik loop zo snel als ik kan naar hem toe en begin enorm hard te huilen. Ik kan bijna niet meer zien waar ik loop door de tranen. 'Flynn! Flynn alsjeblieft!! ' roep ik wanhopig. Maar ik krijg geen reactie. Ik zoek mijn GSM zo snel mogelijk in mijn broekzak. Als ik hem uiteindelijk heb gevonden, druk ik op de knop: noodoproep. Ik tik nummer 112 in.
-'Hallo' is het enige wat ik aan de andere kant van de lijn hoor.
-'Help! Mijn broertje is zonet overreden. De chauffeur is er vandoor gegaan. Kom alsjeblieft zo snel mogelijk naar de Kapelstraat! Dicht bij de kerk. Het is dringend!'
-'Ok, verplaats hem niet, blijf rustig, het komt goed. we komen er aan!' is het enige wat ik aan de andere kant van de lijn hoor. Dan wordt er dicht gelegd en roep ik nog een paar keer luid en duidelijk de naam van Flynn. Hij is erg gewond geraakt. Op zijn hoofd is een duidelijke wonde te zien van de harde klap, waardoor bijna zijn hele gezichtje, dat altijd zo lief en opgewekt kijkt, onder het bloed zit. In zijn broek is er een enorme scheur en door die scheur zie ik een bebloede wond. Van ver hoor ik de sirenes komen. Ik kalmeer een beetje maar de tranen blijven nog steeds over mijn wangen lopen. De sirenes komen steeds dichter en dichter. Wanneer ze er zijn hoor ik iemand roepen: 'Haal de brancard!' Ondertussen komt iemand aangerend met een zuurstofmasker. Ze zetten het rond het hoofd van Flynn. Ondertussen zijn er 2 spoedartsen met de brancard. Ik vertrouw Flynn toe aan de dokters en loop dan achter hen aan. Ik zie bijna niets meer door de tranen in mijn ogen en ik val bijna over de fiets van Flynn, maar op dat moment wil ik gewoon bij Flynn zijn. Ik spring in de ambulance en roep ik nog steeds naar Flynn:'Flynn, wordt wakker! Flynn alsjeblieft! Ik kan echt niet zonder jou! Flynn!'
Na wat geroep en geschreeuw zijn we bij het ziekenhuis. Hij moet direct geopereerd worden aan zijn hoofd en aan zijn been. Daar mag ik natuurlijk niet bij zijn. Ik wacht en wacht en wacht en vrees voor het ergste. Na 3 uur wachten wat een eeuwigheid leek voor mij, kwamen de dokters naar me toe en ze zeiden dat Flynn in de coma lag. Ik begin alweer zachtjes te huilen en vraag: 'Zijn de overlevingskansen groot of is er een grote kans dat hij het niet haalt?' 'Er is zeer weinig kans dat hij het haalt.' De rest van de zin sterft langzaam weg tot ik niets meer hoor. Het is alsof er zonet een bom is ingeslaan naast mijn oor en ik niets meer kan horen...

Heyy,
Ik hoop dat jullie het een leuk deel vinden. Sorry dat het zo lang geleden is dat we hebben geupload maar het is momenteel nogal druk met de examens enzo...

x Britt en Jelle