Yine kolundaki bilekliğe bakıyordu genç adam,arada sırada aklına geliyordu o gün ,o sulu gözlü şirin küçük kız,tabi aradan uzun zaman neredeyse dört yıl geçmişti biraz büyümüştü herhalde eğer sınavı kazandıysa bu sene ona verdiği kartvizitle şirkete gelmesi gerekiyordu.Adını bile bilmiyordu deri bilekliğin ucunda küçücük bir n harfi vardı n ile başlayan bir çok isim türetmişti yıllar içinde ama yine de onu hep ufaklık olarak hatırlayacaktı.Tirtir titreyen dolgun dudakları, yeşil gözlerinden akan o yaşlar ve küçük iç çekişleri. Aslında kimse umurunda olmazdı genç adamın acımasız ,kalpsiz, duygusuz yakıştırmaları çok yapılırdı ona bazen en yakınları tarafından bile.Ama o gün o okulun bahçesinde o küçük kız kalbine dokunmuştu.İstemediği bu hayatı yaşarken Karahan o günü düşünmek hatırladığı tüm ayrıntıları beyninde resmetmek için gözlerini kapadı onu düşlemek için izin verdi kendine.
''Ya amca hızlı sürsene şunu geç kalacağım,ben bir senedir bu sınava hazırlanıyorum her dakika önemli.'' ''Esmahan gibi söylenme Denizhan daha var.'' ''Hem sen neden benimle geldin ki amca çok kıymetli ikizim Esmahan sultanı bıraksaydın ya sınava gireceği okula.''''Aslanım gerginsin sen anlıyorum kasma bu kadar nasılsa okulun hazır sadece gir içeri elinden geleni yap bu üniversite sınavı senin için sadece formalite.'' ''Demesi kolay tabi dahi amcam gideceğim okulu dedesinin kurmasına rağmen burslu kazanmışken ,sen Karahan Payaslının ardından gelmenin nasıl bir his olduğunu bilemezsin çünkü '' ''Sen de Gökhan Payaslının ardından gelmenin nasıl bir his olduğunu bilemezsin hani şu baban olan.''İkisi de güldüler Denizhanın gerginliği de biraz olsun yatışmıştı.Denizhanın sınava gireceği okula geldiklerinde bahçe mahşer günü gibiydi ,zar zor bir park yeri bulup arabayı park ettiler.Çocuklarını teselli eden yatıştırmaya çalışan ailelerle doluydu bahçe bir gencin tüm hayatını bir sınavın belirlemesi adil değildi yazık diye düşündü Karahan yıllardır yurt dışındaydı orada ki sistemde herkes daha lisedeyken alternatifleri belirliyor ve bu doğrultu da eğitiliyordu yurdum gençliği ise daha çocukken tüm hayatını bir sınava bağlıyordu bu yüzden şirket olarak ulaşabildikleri her başarılı gence burs imkanı sağlamayı bir şirket politikası haline getirmişlerdi.Denizhan binadan içeri girdiğinde bahçede sessizliğe bürünmüştü çocukların konsantrasyonu bozulmasın diye kimse çıt çıkarmıyordu arabasına yöneldi Karahan iki saat burada dikilemezdi sonuçta ,bir yerde oturur ya da yakın arkadaşı Poyrazın mekanına giderdi kafasında planlar yaparken duyduğu hıçkırık sesi ilgisini sesin geldiği yöne çevirdi.Elinde sınava giriş belgesiyle bir kız gözleri giriş kapısında ağlıyordu.Geç kalmış herhalde diye düşündü Karahan kolundaki saate baktı beş dakika bile geçmemişti ki içeri girebilirdi burada ne halt etmeye dikiliyordu ki hem millet sülalesiyle gelmişken bu kızın kimsesi yokmuydu akıl verip azıcık itekleyecek ''Bana ne ki .''dedi Karahan arabasına bir adım daha yaklaştı. O çaresiz buğulu sesi duyunca lanet etti o kimsenin işine karışmaktan hoşlanmazdı iyilikten maraz doğardı tecrübeyle sabitti.''Maf oldum ben geç kaldım.'' ''Daha geç kalmadın ufaklık hala on dakikan var hızlan istersen.''Kız sesin geldiği tarafa döndüğünde Karahan bir an nefes alamadı uzun sarıya çalan kumral saçları at kuyruğuydu ,ağlamaktan sulanmış yeşil iri gözleri en yeşil ormanın en kuytularını saklıyordu ,küçük kalkık burnu kızarmış ,iri pembe dudakları ağladığı için titriyordu uzun ince fiziği giydiği sade tişort tayt ikilisiyle gözler önündeydi.''Otobüsü kaçırdım,sonra diğerine bindim en yakın durakta inmek zorunda kaldım,koştum hızlı koştum ama geç kaldım bittim ben.''Zenginliğine lanet etti Karahan o yeğenini kapıya kadar arabayla getirmiş sınava formalite demişti ama o sınava hayatını bağlayanlar vardı bu ufaklık gibi.Yaklaştı kıza Karahan yüz yüzeydiler şimdi.''Ağlama ufaklık bir şeyin bittiği yok hadi koş gir içeri beş dakika kaldı.''''Yapamam yetiştiremem ya kazanamazsam halam vallahi evlendirir beni ben evlenmek istemiyorum okumak mimar olmak istiyorum.'' Kollarından tuttu kızı Karahan ikisi de şaşkındı Karahan yaptığına kızsa hayatında gördüğü en yakışıklı adamın ona dokunmasına .''Kendine gel ufaklık son dört dakikan on beş dakikayı unut git ve göster onlara mimar olunca da bana gel işin şimdiden hazır.''Kızın kollarını bırakmıştı Karahan cüzdanından kartını çıkardı ve kıza uzattı.''Mimar olduğunda ufaklık bu şirkete gel ben orada olacağım ve sözümü tutacağım tamam mı?''Kafasını aşağı yukarı sallayarak söylediklerini kabul ettiğini onayladı kız tüm tatlılığıyla artık ağlamıyordu.Kartı eline aldı ve bileğindeki deri ip bilekliklerden birini çözdü adamın elini tuttu bu tutuş ikisini de heyecanlandırmıştı Nefesin bir erkeğe ilk dokunuşundan Karahanınsa yeğeni emsal bir kızın bu küçük temasından etkilenmesinin şaşkınlığında kız bilekliği adamın bileğine taktı.Bileğine takılan bilekliğe anlamazca bakan adamın yüzü kızın sözleriyle o yeşil gözlere döndü.''Verdiğin sözü unutma diye ayrıca ben ufaklık değilim.''dedi ve koşarak içeri giderken arkasında gülümseyen bir adam bırakmıştı.Sonra durdu hızla geri dönüp arkasında gülümseyen yüzüyle bıraktığı adama koştu aniden boynuna sarıldı, Karahan hayrete düşmüş bir ifadeyle ellerini kızın ince beline sardı.Son sözlerini genç adamın kulağına fısıldadı kız, kızın o ferah kokusu soluğunun boynunda bıraktığı hisle bu küçük kızı istedi Karahan sonsuza kadar kendine istedi.''Teşekkür ederim,koca adam,sen benim kahramanımsın.''dedi ve o hızla binaya girip gözden kayboldu.Adını bilmiyordu kızın Karahan ama bir iz bıraktı onda sadece on dakika geçirsede onunla bir iz bıraktı Karahan da yeşil gözlü küçük kız.
Gözlerini açtığında yüzünde yine o tebessüm vardı.Bileğindeki bilekliğe baktı yine küçücük n harfine,''Umarım iyisindir ufaklık umarım bir gün yine yollarımız kesişir ve senin başardığını görürüm.''derken kızın hayali gözlerinin önündeydi üç yıldır o gün olanların o kızın gerçekten var olduğunun kanıtıydı bu bileklik onu beklemek istemişti sınav çıkışı hiç değilse adını öğrenmek, koruyup kollamak ,ama diğer yeğeni sınavdan erken çıkmış stres yüzünden fenalaşmıştı Esmahan çok naif hassas bir kızdı stres altındayken bayılır veya fenalaşırdı Denizhan sınavdan çıkar çıkmaz hastaneye gitmek zorunda oldukları için kızı bekleyememişti.Ama kader öyle bir işleyişle işliyordu ki bu dünya da tesadüflere yer yoktu bu küçük anlar sadece kader çarpışmalarıydı.Nefes ve Karahan onların kaderlerinde aşk vardı sınandıkça büyüyen Nefesin içinde büyüttüğü ,Karahanın ise kaçmaya çalıştığı, kızın kalbinde büyüttükçe varlığını kaplayan,adamın kaçtıkça artık kaçacak yerinin kalmadığı gerçeğini anladığı.Karahanın ailesinin bile bilmediği gizli kimliğini deşifre eden bir aşk ,yüreğimizin seçtiği mi, alnımıza yazılan mı,ne kadar kaçsan da eninde sonunda seni bulan mı?AŞK......Ona kim direnebilmiş ki sen direneceksin?
