BİR KADIN YAZACAKSIN +18

TATMİN ETME İSTEĞİ +18

Uçurumun kenarında kendi içimle münakaşaya dalmışken annem bir anda seslendi.
"Almila ne yapıyorsun uçurumun kenarında. Düşüp başımıza iş açma." Senin bana fazla gördüğün sevgiyi, hayali insanlarda arıyorum anne. Ne acı değil mi? Kızın sayende delirdi.

Elinden tuttum "Gidelim. Sadece manzaraya dalmışım. Başına iş falan açacağım yok."

İnanmayan bakışlar.

Alışıksın Almila, üzülme boşuna. Sana kimse inanmadı.

Piknik yerine varmıştık. Üveyabim, üveybabam ve annem masaya oturmuşlardı. Sepetteki yiyecekleri masaya koydum. Üveyabim Serter de beni izlemekten vazgeçip çayları koymaya başladı.

*Ah keşke bize de koys-*

Yok daha neler. İnsan abisi hakkında böyle düşünmemeli, üvey bile olsa. Oturduk pikniğimizi yaptık. Her ne kadar gerçek bir aile gibi piknik yapmaya gelmiş olsakta hepimiz çok sessizdik.

"Ee canım senin okulun ne zaman bitiyor."
"İnşallah seneye bitiyor Ahmet amca"
"Senin için staj yeri ayarlayabilirim. Okul bitmeden çalışmaya başlarsın. Senin için daha iyi olur. Hem iş hayatında nasıl zorluklar var daha önceden görür hazırlığını yaparsın." Bana laf çarpıtıyordu.

"Okurken çalışmak zor, zaten derslerde zor. Ayrıca ara tatillerde stajlarımı bitirdim. Eğer çalışmak istersem eski staj ofislerimin kapıları bana açık Ahmet amca ama yine de teşekkür ederim." Babam ölür ölmez annemin aklını çelip evlenen bir adamdan yardım alacak kadar düşmemiştim.

Şu zoraki konuşmaları bile mirasın bir çoğunluğu bende diye gerçekleştiğine emindim. Babamın olması gereken yerde bu adamın oturması evimin başıma yıkılması gibiydi. Ev başıma yıkılmıştı ve ben enkazda kalmıştım.

Tam şuan Özçeliği istiyordum ama birileri benim etrafımdayken pek gelmezdi ki.

Hep yalnız buluşalım isterdi.

Serter abi hala bana bakıyordu. "Bir şey mi diyeceksin."

"Okulun bu sene bitmeyecek miydi senin." Bunu annemin bile bilmediğine emindim.

"Seneye bitirmek istedim. Alttan dersim var onları vereceğim."

" İstersen sana yardım edebilirim. Sınavlarında ya da proje ödevlerinde bana söyle. Ben anlamasam da bizimkilere söylerim hallederiz." Hafifçe gülümseyip başımı salladım. Şuan gözlerimin bile ışıldadığına emindim. Bir tek Serter abinin beni sevdiğini hissediyordum. Yardıma çok ihtiyacım olmasa da beni düşündüğünü göstermişti.

"Canım abim. Söylerim tabii hem sen bu fikri niye daha önce söylemedin ki." Aslında ortalamam yüksekti ancak bir dönem sınıfta kalmıştım. Yaşanan olayları düşününce tüylerim diken diken oldu.

"Ne bileyim sen halledebiliyorsun sandım. Yardıma ihtiyacın olduğunda sen neden söylemiyorsun kızım. Söyle bana hallederiz her türlü."

*Erkek ya erkeğin hası alfa beta sigma. Kap kızım bunu kap bırakma*

Yakın zamanda Culpa Mia izlemenin zararlarından biri de üvey abime sarkıntılık eden iç sesimin oluşmasıydı. Babam ölünce bana sahip çıkan ya da iyiliğimi düşünen kimse kalmamıştı ve kalbim bana yardım eden herkese karşı yumuşuyordu.