Shining Stars In The Night

Chapter 02

Chapter 02

ARIES

I was so hyped up to teach her how to play basketball!!

Iyon na ata ang pinakamagandang araw sa buong buhay ko dahil unang beses niya akong nilapitan at unang kinausap. Pakiramdam ko nu'ng mga oras na iyon ay mapapatalon na ako sa tuwa. Pero ang mukha niya ay wala pa ring emosyong nakatingin sa akin. Para bang wala lang sa kanya ang paglapit sa akin.

"Na-realized mo na ba na kailangan mo talaga ako?" pangaasar ko sa kanya habang hindi matago ang ngisi sa labi ko.

"Don't be so full of yourself. I just realized that I'm sucked on playing sports, so I had to ask you how." medyo iritang sabi niya.

"Then you asked the right person! Hindi sa pagmamayabang pero dito talaga ako magaling!" nakangiting sabi ko habang nilalaro ang bola sa kamay ko.

"I know, kaya nga bagsak ka sa math natin kahapon."

Napatigil ako sa ginagawa ko at napaiwas ng tingin sa kanya. Gan'yan siya e, kayang kaya niya akong barahin sa lahat ng pagkakataon. Basta tungkol sa academics ay talo niya ako sa usapan pero kapag sa ibang bagay na ay wala na siyang masasabi. But one thing I know about her is that, she don't actually talks a lot but if she does? Sobrang savage niya.

"Enough na muna tayo d'yan okay? Maglalaro tayo ngayon, Riri."

She raised an eyebrow to me and crossed her arms.

"What did you just call me?"

Dahan dahan siyang naglakad papalapit sa akin kaya napaatras ako. One thing I knew about her is that, she can be very scary at some times. Kahit na lalaki ako ay natatakot ako sa kanya. Sa kanya lang ako natatakot kaya sa lahat ng pagkakataon ay ginagawa ko ang lahat para balang araw ay makita ko na siyang ngumiti at hindi katulad ngayon na nanlilisik ang mga mata.

"A-ayaw mo ba? Ginawan kita ng nickname!" nauutal na sabi ko habang umaatras pa rin sa kanya.

"Don't ever call me that again." she seriously said and stopped approaching me.

S'yempre hindi ako nakinig sa kanya dahil ilang gabi kong inisip kung anong pangalan ang itatawag ko sa kanya na tanging ako lang p'wedeng tumawag sa kanya. Sa tuwing binabanggit ko ang nickname na 'yon ay palagi niyang tinatakpan ang magkabilang tainga niya na parang rinding rindi siya sa akin. Hindi niya ba talaga nagustuhan?

Akala ko sa way na 'yon ay mapapangiti ko na siya pero katulad ng mga laos kong jokes sa kanya ay mukhang hindi rin tatalab. Hanggang ngayon hindi ko pa rin alam kung ano bang bagay ang p'wedeng makapagpangiti sa kanya. Kahit naman bigyan ko siya ng paborito niyang pagkain ay hindi rin naman siya ngumingiti. So how can I figure that out? She was so near yet so far to me.

Magagawa ko pa nga kayang makalapit sa kanya? Will she allow me to enter her world?

Days turns into months and months turns into years. She's already 18 years old! Kaya ilang buwan akong nagipon para bilhan siya ng kuwintas na may intials niya. Hindi ko alam kung paano ko ibibigay sa kanya dahil nahiya rin naman ako. My mom gave her full support to me that time and she even pushed me to gave that necklace to her. And so I did.

Madaming bisita rito sa bakuran nila pero kahit gano'n mula rito sa kinatatayuan ko ay kitang kita ko agad siya.

"Happy birthday, Sabrina." bati ko sa kanya nang makalapit ako.

She was wearing a simple navy blue dress and paired of white sandals. Nakalugay ang mahaba niyang buhok at simple lang rin ang make up niya na bumagay sa kulay niyebe niyang balat. She look so beautiful.

"Thanks, Aries." she said and tucked her hair behind her ear.

"Halika sa garden, may ibibigay ako sa'yo." I said and grabbed her wrist para makaalis kami roon.

Hinayaan niya lang akong hatakin siya hanggang sa makarating kami dito sa garden nila. Walang tao rito at tanging kaming dalawa lang kaya mabibigay ko sa kanya ang regalo ko ng walang ibang makakakita.

"Kailangan mo ba talaga akong dalhin pa rito?" tanong niya.

I scratched my nape. "Nahihiya kasi akong ibigay sa'yo 'to doon. .Marami masyadong tao." sabi ko.

She sighed and sat down on the grass. Umupo naman ako sa tabi niya at tinago muna ang box ng necklace para hindi niya makita agad.

"It's so tiring talking with those people. ." sambit nito habang pinalalaruan ang damo sa tabi niya. "I don't even know them."

"Ako lang ba 'yung ka edad mo na dumating dito sa party mo?" tanong ko.

She nodded at me and sighed once again. She looks so tired and emotionless at the same time. Ganito na lang ba palagi ang makikita kong imahe niya? Para bang pasan pasan niya ang mundo dahil sa walang buhay niyang mga mata.

"Tell me, how can I make you smile?"

Tumingin siya sa akin at sa unang pagkakataon ay napagmasadan ko ang mga mata niya. It was so black just like the night sky. There's no stars on it, they're not shining. It looks so empty and cold just like the night I first saw her.

"Why would you ask me that like it's so big deal to you?" malamig na tanong niya.

"Because I wanted to witness with my own eyes, how you look like when you smile."

Unti unti kong nilabas ang kahon at kinuha ang kwintas mula sa loob nito. Nakita ko ang pagkagulat mula sa mukha niya habang nakatingin sa hawak kong kwintas. Itinaas ko ito at pinakita sa kanya ang pendat.

"This is my gift for you." namumulang sabi ko.

The emptiness of her eyes was now fading, it was looking at me and somehow I just want her to look at me like that. Like she wants me here, like she wants to be by my side, like she want to here my voice. I wanted her to look at me the way she look at me now.

A small smile flashed on her lips.

"Can you wear it to me?" she softly asked that made my heart raced into thousands beats. Para bang lalabas na siya sa dibdib ko.

I immediately went to her back at itinaas naman niya ang buhok niya para malagay ko ang kwintas. Nang maikabit ko ito ay hawak hawak na niya ang pendat habang nakatingin sa kalangitan.

"I always wonder why you always follows me. Even though I always pushed you away." she said almost like a whisper.

Umihip ang malakas ng hangin kaya naman tinangal ko ang suot suot kong coat at binigay iyon sa kanya. Wala siyang imik at nakatingin lang sa langit. And then here I am, looking at her.

"It's because you're like those stars I always wanted to look at every night."