mama claes

Openboek

POV Emma
Ik zat al uren in de zetel, gewoon voor me uit te staren. Ik zat zo diep in mijn gedachten verzonken dat ik niet door had hoe snel de tijd voorbij ging. De bel ging en ik keek meteen naar de klok. Het was 19u en dat betekende dat Vince zijn shift net gedaan was. Ik was dus redelijk zeker dat Vince voor mijn deur stond en eerlijk gezegd schrok ik daar niet van. Voor dat ik het wist werd er weer aangebeld en werd ik weer uit mijn gedachten gehaald. Terwijl ik naar de deur wandel, wordt er een derde keer aangebeld. "Jajaja" ik wandel ietsje sneller en open de deur en ja hoor daar stond Vince. Ik zucht en in mijn hoofd sla ik nu de deur gewoon dicht voor zijn neus, maar mijn hart hield me tegen. "Emma.. mag ik alsjeblieft heel even binnenkomen?" hij kijkt me aan en ik kijk hem twijfelend aan. "Alsjeblieft.. 5 minuutjes.." hij kijkt me nu aan met puppy oogjes. Hoe kwaad ik ook was, die oogjes kan ik nooit weerstaan. Ik zet een stap opzij en hij wandelt naar binnen. "Emma.. ik snap dat je boos bent.. ik had niet in dat dossier moeten neuzen zonder uw toestemming.." hij kijkt me aan. "Maar... ik zie hoe jij kapot gaat Emma.. en ik wil u helpen.. en ik weet dat jij nu gaat zeggen da je geen hulp nodig hebt, maar je weet ook dat je er eens moet over praten en dat het alleen maar erger wordt als je het opkropt.." ik vermijd oogcontact, maar luister wel aandachtig. "Emma.. ik weet dat ik fouten heb gemaakt.. en echt ik beloof dat ik niets ga doen aan die zaak zonder uw toestemming, maar ik wil wel da je weet da je altijd tegen mij kunt praten Emma.." ik voel hoe hij oogcontact probeert te maken. "Emma ik zie u graag. Heel graag. Anders zou ik dit nie doen, oke?" ik kijk nu op en kijk recht in zijn ogen. Hoe boos ik nu ook op hem was. Ik besefte dat ik iemand aan het wegduwen was die waarschijnlijk het meeste van iedereen om mij geeft. Ik weet ook dat ik hem niet kon vergelijken met Pedro en dat hij nooit zou misbruik maken van mijn gevoelens.

POV Vince
Emma had nog geen woord gezegd, maar na een tijdje had ik eindelijk oogcontact met haar. "Sorry.. sorry Vince dat ik zo was uitgevlogen.. tis gewoon.." de stress die in mijn lichaam zat, zakte nu weg. Ik was echt bang dat ik zwaar de grens was overgegaan. "Vertrouwen is gewoon moeilijk nu.." zegt ze en ik kijk meteen op. Ik schrok ervan dat ze dit zei, aangezien ze nog geen woord had gezegd over hoe ze zich voelde. Ik wou het nu dus ook heel voorzichtig aanpakken. "Mag ik?" ik wijs naar de zetel en ze knikt. Ik zet me naast Emma in de zetel. "Je weet dat dit alles niet aan jou ligt he? Dat niet alle mannen die je gaat tegenkomen, zo gaan zijn he? Het ligt aan die Pedro. Al die vrouwen die bij hem terecht komen, hebben gewoon pech" zeg ik en ik kijk haar aan. "Dat weet ik wel.." ik zie hoe ze nerveus met haar vingers speelt. Ik leg mijn hand op haar handen. "Tis oke" ik kijk haar aan. "Ik ben het maar he" ik glimlach naar haar en ik krijg een glimlach van haar terug. "Ik weet hoe moeilijk je het vind om erover te praten.. over je moeder.." ik kijk haar aan. Ze knikt "ja.. en daarom dat ik zo teleurgesteld ben.. ik durfde het eindelijk tegen iemand te zeggen.. en hij.." ze zucht. Ik knik. "Nu durf je er niet meer over te praten? Omdat je bang bent dat iemand je weer gaat verraden?" ik vraag voorzichtig. Ze knikt als bevestiging. Ik besloot om er nu over te zwijgen als ze er niet over doorging. Ze had me vandaag al veel verteld. Wat misschien voor iedereen weinig lijkt, was voor Emma een grote stap. "Je moet nu niet alles vertellen Emma.. je moet me gewoon beloven dat je me contacteert als je erover wilt praten, ja?" ik kijk haar aan. Ze knikt. "En je mag de chef niks kwalijk nemen.. hij geeft heel veel om jou en ik heb aangedrongen.." ik kijk haar en weer krijg ik een knik terug. Ik kijk even naar onze handen, maar de deurbel gaat waardoor ik uit reflex mijn hand weg haal. "Verwacht je nog iemand?" ik kijk haar aan. "Mhm nee, misschien Floor.." ze staat op en wandelt naar de deur. Ik kon nog niet zien wie er voor de deur stond, maar vanaf het moment dat ze de deur opende zag ik een angst in haar ogen verschijnen.