mama claes

Het dossier

POV Vince
Emma had me gisterenavond thuis gebracht waardoor mijn auto nog op kantoor stond. Emma zou mij deze ochtend dus weer komen ophalen. Emma is altijd heel vroeg en ik altijd heel laat dus ik deed mijn best om mijn bed een uur vroeger te verlaten dan normaal, maar zelfs dan nog ging de deurbel wanneer ik nog aan het ontbijten was. "Seg nu ben je wel echt veel te vroeg he" zeg ik wanneer ik de deur open doe. "Ik weet het" ze grinnikt en wandelt naar binnen wanneer ik een stap opzij zet. "Heb je al ontbeten?" vraag ik terwijl ik terug naar de eettafel loop. "Ik was van plan om op kantoor te ontbijten, daarom dat ik zo vroeg ben" ze grinnikt. "Ontbijt anders met me mee?" ik ga zitten en doe teken dat ze plaats mag nemen aan de stoel over mij. "Ja?" ze gaat zitten over mij. "Tuurlijk, toch veel gezelliger" zeg ik terwijl ik haar de koffiekoeken onder haar neus schuif. Ik kijk haar aan terwijl ze een hap neemt van haar koffiekoek. Zou ik er nu achter vragen? Dit is toch een goed moment? Niet? "Wil je eigenlijk nog praten over wat er eergisteren is gebeurd?" vraag ik voorzichtig. "Je weet alles toch al?" ze kijkt me aan. "Ik weet wie het heeft gedaan en waarom die het heeft gedaan, maar ik weet niet wat er precies gebeurd is" zeg ik voorzichtig in de hoop dat ze niet dicht klapt. Ze blijft stil. "Ik bedoel.. jij bent toch een persoon die zo een dingen aanvoelt? Ik wil gewoon weten hoe het komt dat.." zeg ik totdat ik word onderbroken. "Dus het is mijn schuld? Ik had het moeten aanvoelen?" ze kijkt me aan en ik snap dat mijn woorden zo overkwamen. "Nee Emma zo bedoel ik dat helemaal niet, dat weet je" ik wrijf door mijn gezicht. "Ik bedoel gewoon dat Pedro had gezegd dat jullie gelijkaardige dingen hebben meegemaakt en ik vroeg me gewoon af wat" zeg ik nu eerlijk, voordat ik het alleen maar erger maakte. Rond de pot draaien had toch geen zin. Ze bleef stil en ze klapte dus dicht. "Sorry.. dat zijn mijn zaken niet.." ik zucht en zou mezelf echt de kop willen inslagen nu. "Zijn we weg?" vraagt ze wanneer ze haar laatste hap van haar koffiekoek neemt. Ik knik en sta op.

De autorit naar het kantoor was het muisstil. Ik voelde mij schuldig, want toen ze binnenkwam bij mij thuis had ze een glimlach op haar gezicht, maar ik had deze weggenomen. Ik had er niet over mogen beginnen, het was veel te vroeg daarvoor. We stappen samen het kantoor binnen en zijn de eerste. Dat is voor mij de eerste keer eigenlijk. "Ik zou da gewoon eng vinden om hier helemaal alleen als eerste binnen te komen" zeg ik terwijl ik mijn spullen in mijn locker steek. Ze grinnikt en daar was die mooie glimlach weer. "Jij ook een koffietje?" vraag ik terwijl ik naar het koffiezetapparaat wandel. "Nee dankje" zegt ze en neemt plaats op haar stoel. Ik maak snel een koffietje voor mezelf en neem dan ook plaats op mijn stoel. Iedereen begon stillaan toe te komen en iedereen had dezelfde reactie. "Amai Vince, zo vroeg?" werd door iedereen herhaald. Emma moest er elke keer bij lachen en keek me met een blik aan van 'zie je wel'. Ik rolde met mijn ogen en stak mijn tong uit.

We deden al zo een 3 uur papierwerk en mijn concentratie was op. Ik kijk naast me en Emma zit nog in volle focus haar papierwerk te doen. Zij zou dat echt uren volhouden zonder pauzes te nemen. Ik begin verveeld met mijn pen te tikken en voel hoe Emma me soms een vervelende blik geeft. Ik hoopte dat ze uit haar concentratie zou vallen en zou aanbieden om even naar buiten te gaan, maar wat had ik gedacht. In de plaats daarvan komt de commissaris naar me toe en geeft me een dossier aan "hier Vince, dees dossier is voor naar het archief". Ik knik en sta op. Ik was wel blij dat ik mijn benen even kon strekken. Ik wandel met het dossier naar het archief, maar halverwege valt er een blad vanuit het dossier op de grond. Ik neem het snel op en open het dossier om dit er weer tussen te leggen. Dit was het dossier van Pedro, ik was er zeker van aangezien zijn foto op het eerste blad stond. Echter zag ik Emma haar naam verschijnen op het blad erachter. "Nee Vince, gewoon dossier toe doen en in het archief steken" zeg ik tegen mezelf en sluit het dossier weer wanneer ik het blad er terug heb tussen gestoken. Maar ik kon het niet laten en opende het dossier weer voordat ik het archief binnenging. Mijn ogen scande over de paginas en het voelde zo illegaal om dit te doen. "Claes. Overleden. Verdachten omstandigheden. Onopgelost." mijn ogen schieten van woord naar woord en ik sluit het dossier snel weer. Ik plaats het dossier in het archief en wrijf over mijn gezicht. Ik had dees nooit mogen lezen.