mama claes

Controle verloren

POV Emma
Ik blijf staan net voordat ik naar buiten ga. "Ik ben niet zoals Pedro, Emma" zegt hij zacht. Ik draai me nu om en kijk hem in de ogen, want ik wist dat hij niet zoals Pedro was en dat hij mij alleen maar wou helpen. Toch was mijn vertrouwen in mannen volledig weg. "Hoe.. hoe weet ge da van mijn mama?" ik slik en ik zie de verbaasde blik in zijn ogen aangezien ik de deur nog niet ben uitgestormd. "Ik heb onbewust dat dossier gelezen.." hij kijkt naar zijn handen. Ik zucht. "Vince.. das privé zoiets.. das gewoon zielig.." ik wind me helemaal op en wijs hem aan met mijn vinger om mij standpunt duidelijker te maken. Hij wandelt naar me toe en neemt mijn wijzende vinger vast. "Das zielig Vince!" ik begon nu de controle te verliezen en stond op punt van breken. "Sshh Emma stop ermee" hij probeert mijn handen stevig vast te houden die naar hem proberen te slaan. Hij kijkt diep in mijn ogen. "Emma tis goed geweest" zegt hij lief en  houd mijn handen nogsteeds stevig vast die nu aan het bibberen zijn. Ik kijk naar mijn handen terwijl ik diep in en uit adem. "Sshh tis goed, tis goed" blijft hij herhalen en trekt mijn hoofd voorzichtig op zijn borstkas. Hij wrijft met zijn hand over mijn achterhoofd. "Kijk Emma.. je moet er niet over praten, maar weet gewoon dat ik u oprecht wil helpen.. en dat ik u nie ga laten vallen" fluistert hij in mijn oor. Ik sluit mijn ogen alsof ik al jaren niet had kunnen slapen, maar het was gewoon van alle ellende. Toch probeer ik mijn ogen te openen om hem aan te kijken na dat hij zulke mooie woorden tegen me zei. Hij had gelijk. Hij zou mij nooit zoiets aandoen en daarom schoten er opeens allemaal gedachten door me heen die ik niet wou denken. Mijn blik stond gefocust op zijn lippen en het was alsof ik de hele controle verloor. Of misschien was ik die al verloren? Ja ik wist het zeker, want uit het niets legde ik mijn hand op zijn achterhoofd terwijl hij me nog vasthield. Ik kuste hem ongecontroleerd.

POV Vince
Halleluyah maria jezus. Ik wenste dat dit allemaal eeuwen kon blijven duren, maar vanaf het moment dat ze me kuste, ging ik als reflex meteen een stap naar achter. Ik heb haar schouders nu vast en kijk haar aan. "Nee Emma.. dit is geen goed idee.." zeg ik. Hoe graag ik het ook wou. Dit. Op dit moment was het niet echt. Het was Emma die de controle verloren had. Het was Emma die gewoon even liefde nodig had. Het was Emma die emotioneel niet stabiel was. En dit was de verkeerde manier. Ik zie de teleurstelling in haar ogen. "Sorry.." ze wrijft door haar gezicht en beseft wat ze net gedaan heeft. "Ik ga eens naar huis" ze neemt haar spullen, maar haar handen trillen nogsteeds en ze was in geen staat om te rijden. "Emma" ik zucht. "Ik breng je wel.. zo kunt gij nie rijden.." ik steek mijn hand uit zodat ze me haar autosleutel geeft. Hoe koppig Emma ook is, ze gaf deze keer gewoon toe en overhandigde mij de sleutels. We stappen in haar auto en tijdens de rit was het weer muisstil. "Tis nie dat ik het nie wou he.." ik verbreek de stilte. Ik moest dit gezegd hebben, want ik was bang dat ik de verkeerde signalen had gegeven. De waarheid is dat ik dit al jaren wil en wanneer het uiteindelijk gebeurd, duw ik haar van me af, hoe dom is dat eigenlijk? "Je bent er gewoon niet bij.. en je denkt niet na over wat je doet Emma..." ik kijk haar kort aan terwijl ik me focus op de straat. Ze knikt, maar zegt geen woord. Ik parkeer voor haar huis en kijk haar aan. "Niet te veel mee inzitten ja?" ik kijk haar diep in de ogen aan. "Euhm Vince, hoe ga jij naar huis raken?" ze grinnikt zwak. Ohja daar had ik dus niet aan gedacht. "Mag ik u auto terug meenemen? Dan kom ik u morgen ochtend wel weer ophalen" vraag ik. Ze knikt. "Ale dan" ze stapt de auto uit en kijkt me nog even aan. "Dankjewel Vince.. voor alles." ze slaagt de autodeur dicht en verdwijnt in haar huis. Ookal was dit maar een kort afscheid, het voelde aan alsof ze afscheid van me nam voor een lange tijd. Of voor altijd. Wat het ook was het gaf me een akelig gevoel, maar ik besloot gewoon naar huis te rijden.