mama claes

Etentje

POV Emma
"Vince? Moet ik u nie naar huis brengen?" vraag ik hem wanneer hij blijft zitten na de klok 18u heeft geslagen. "Mhm?" hij kijkt me afwezig aan. "Onze shift is gedaan, rijd ge nie mee?" ik kijk hem nu iets wat bezorgd aan. "Euhm nee, ik ga wel met de bus" zegt hij. "Met de bus, ale Vince, ik rij letterlijk voorbij u huis.." ik kijk hem aan, maar zag aan zijn gezicht dat zijn besluit vast stond. Ik snapte het niet. Had ik iets fout gedaan? Was hij boos omdat ik deze ochtend zijn vraag niet had beantwoord?

POV Vince
"Oke dan.." zegt ze en ze loopt het kantoor uit. Nu voelde ik mij echt schuldig. Ik zag de teleurstelling in haar gezicht, maar na het zien van dat dossier zat ik met zoveel vragen. Vragen die beantwoord moesten worden, dus daarom wachtte ik, zodat ik naar de chef kon gaan zonder dat Emma ervan wist. Wanneer ik de deur hoor toevallen en ik dus zeker weet dat Emma weg is, sta ik op en klop ik aan bij de chef. "Binnen" zegt hij en ik wandel naar binnen. "Ah Vince, zet u" hij kijkt op en ik doe de deur achter me toe. Ik neem plaats aan zijn bureau en zucht. "Oei, wat is er? Zo serieus ben ik nie van u gewoon Vince" zegt hij. "Chef.. Ik heb perongelijk.. ale perongelijk.. ik weet niet.. enfin maakt nie uit.. ik heb iets gelezen in dat dossier dat u mij gaf, waardoor ik met heel veel vragen zit" ik zucht. Zijn gezichtsexpressie veranderde meteen, omdat hij natuurlijk weet wat er in dat dossier staat en over wat ik het dus heb. "Wat heb je gelezen Vince?" vraagt hij. "Iets over Emma haar moeder" ik kijk naar mijn handen. "Vince.. zoiets is privé he.." hij begint, maar ik onderbreek hem. "Ja chef, maar ik wil Emma beter doen voelen, maar ik weet niet hoe.. en als ik misschien haar situatie beter begrijp.." ik kijk naar de chef. "Da begrijp ik wel Vince, maar het is niet aan mij om daar iets over te zeggen.. da ga je echt zelf aan Emma moeten vragen.." zegt hij. Ik zucht want de vorige keer dat ik Emma iets persoonlijk vroeg, klapte ze helemaal dicht. Ik zou het deze keer dus echt vele voorzichtiger moeten aanpakken. "Oke chef.. da begrijp ik.. toch bedankt.." ik wandel zijn kantoor uit en neem mijn gsm. Ik stuur Emma een berichtje.

Vince:
Hey Emma. Straks anders avond eten bij mij?

Emma:
Euhm ja is goed. Je bent niet boos op mij?

Vince:
Waarom zou ik boos zijn?

Emma:
Omdat je niet met mij wou meerijden..

Vince:
Ah tuurlijk niet gekkie, tot straks?

Emma:
Tot straks!

Ik steek mijn gsm in mijn zak. "Beckytje zou jij mij alsjeblieft naar huis kunnen brengen?" ik kijk haar aan met een pruillip. "Ale omda ge t zo lief vraagt".

POV Emma
Ik maak mij klaar om bij Vince te gaan eten. Ik wist dat er zowiezo een aankondiging ofzo ging zijn, aangezien hij daarstraks zo raar deed en dan mij opeens uit het niets vraagt om te komen eten. Ik doe mijn strak roos kleed aan. Vince zei altijd dat dat zijn favoriete kleed van mij was en ik weet maar al te goed waarom. Ik rijd naar Vince en bel aan. Nog geen seconde later doet hij de deur open. Ik voel hoe zijn ogen op mijn lichaam branden. "Mijn ogen zijn hier" ik zwaai voor zijn gezicht. "Ja.. ja kom binnen" hij doet een stap opzij zodat ik naar binnen kan komen. "Amai Vince, ge hebt uw best gedaan" zeg ik wanneer ik alle hapjes zie staan op de salontafel. "Ja da was een kleine moeite he" hij gaat in de zetel zitten en klopt naast zich op de zetel. Ik neem plaats naast hem. "Dus hoe ben je nu thuis geraakt?" ik kijk hem aan. "Becky" zegt hij en ik schud lachend mijn hoofd. "Ik snap nogsteeds niet waarom je niet gewoon met mij mee ging" ik kijk hem weer aan. Ik kreeg geen fatsoenlijk antwoord en ook de rest van de avond ging het over koetjes en kalfjes. Ik zal fout geweest zijn en hij zou toch geen reden hebben achter deze uitnodiging. "Ik ben blij dat je er bent Emma" hij wordt op een gegeven moment serieus en legt zijn hand op mijn been. Mijn blik schiet meteen naar zijn hand. Ik glimlach zwak "dankje voor de uitnodiging Vince, ik had het echt even nodig" ik leg mijn hand op zijn hand. Nu zie ik hoe zijn blik naar onze handen schiet. Hij wrijft zachtjes over mijn bovenbeen waardoor mijn kleed langzaam naar boven kruipt. "Heb je het moeilijk Emma? Met je mama?" hij kijkt me aan en ja hoor daar had je het. Daarvoor was ik hier. "Ik wist het" zeg ik en sta op. "W.. wat?" hij kijkt me aan. "Ik wist dat ik hier niet zomaar voor een gezellige avond was, ik wist dat dit allemaal niet echt is.. je wilde me gewoon doen praten.." ik wandel richting de deur. "Emma dit is wel echt.. ik wil je gewoon helpen..".