EL MÂRİD ÂZÂB-Î CÂÂN

41.bölüm-DEJAVU

Şaşkınlığım, korkum ve diğer kendini bastırmayan duygularım beynimin en uç köşesine gitmiş ve düşüncelerimi terk etmişti. Yaşadığım, gördüğüm, dokunduğum her şey yalan mıydı? Şuan burada olmam bir tesadüf mü? Bir cin'nin bana aşık olması gerçek miydi? Başımdan aşağıya kaynar sular dökülüyordu sanki. Vücudum acı içinde titriyordu. Karşımda benden bir cevap bekleyen CÂÂN'ı orada bırakıp hemen hızla etrafta koşmaya başladım. Mârid, Câân, Hâris, lânet bunlar bir hikeye bir masal gibi geliyordu bana ama, inanın bana çektiğim acılar, ihanetler, insanlar ne bir masaldı nede bir hayal. Arkamda duran câân'dan iyice uzaklaşmıştım. Görüş alanımdan çıkmıştı. Gözümdeki soğuk ve tuzlu göz yaşını silerken bir bedene çarpıp dengemi kaybetmiştim.

Atakan: iyi misiniz?

*...

Atakan: Ahsen sen misin? neyin? var noldu? kimden kaçıyorsun?.

*Hiç-sad-sadece

Atakan: sakin ol geçti

Tedirgin ve şaşkın ifade ile atakan'ın yüzüne bakıyordum. Elleri ile yüzümdeki göz yaşlarını silip banka oturmuştu beni. Peki Câân nerede? Ya tekrar gelirse? Şuan beni izliyor muydu? Ya dedikleri doğruysa? Ona nasıl Güvenilirim? Düşünmekten basım çatlıyordu, delirmek üzereydim.
Artık ne yapacağım konusunda bir fikrim yoktu. Peki ya Hâris? Ne yapacağım onu? Doğuracak mıydım? Öldürecek miydim? Ne diyorum ben?

Atakan: Ahsen

*Ef-efe-

Atakan: iyi misin?

*Hmhm

Atakan: can bir şey mi yaptı?

Peki bunca zaman can diye birlikte yaşadığım sevgilim dediğim çocuk, yoksa o da mı sahteydi? Ama bu imkansız hastanede karşı karşıya gelmişlerdi. Şuan güveneceğim tek insan can'dı. Peki şuan yanımda bana yardım eden Atakan Câân ise artık gerçeklik algımı kaybetmek üzereyim. Hangisi gerçek hangisi sahte çözemiyordum. Bunu Allah'a güvenerek dayanarak çözebilirdim.
Atakan'ın elini tutup besmele çekmiştim. Ama onda hiç bir değişiklik yoktu. Atakan Câân değildi.

Atakan: Ahsen can bir şey mi yaptı?

Neden konuşamıyorum? Gözlerim yanıyordu ve etraf bulanıklaşmıştı. Dejavu yaşıyordum