Başım zonkluyor her tarafım ağrıyordu. Aldığım soğuk nefesler bile ciğerlerimde hissettiğim sıcaklığı kesmiyordu.
Gözlerimi açtığımda hastanede olduğumu anlamıştım. Eklemlerimdeki ağrılar inanılır gibi değildi.
Uzandığım yerden doğrulduğum sırada ise koluma serum bağlandığını yeni fark etmiştim.
-Kendini daha fazla yorma.
Bu otoriter ses beni ürkütmüştü işte. Başımı sola çevirince bizim hocanın koltukta oturup öylece dümdüz bana baktığını görmüştüm.
Burnum sızlamaya, gözlerim yaşarmaya başlamıştı bile. Zar zor çıkan sesimle,
-Babam nasıl?
Hocanın önce kaşları çatılmış sonra ağır ağır oturduğu yerden kalkmıştı. Ben ise akan gözyaşlarıma asla hâkim olamıyordum.
Yattığım yatağa kadar gelip,
-Merak etme durumu iyi. Annen yanında.
Çok şükür. Gözyaşlarım arasında derin bir nefes verip,
-Annemlerin yanına gidebilir miyiz?
Bir an duraksamıştı. Başını sallayıp,
-Hemşirelerle konuşup geliyorum. Bekle sen burada.
Son cümlesini söylerken "Bir daha delilik yapma!" der gibiydi. Ama haklı olan bendim tabiki!
Biraz sonra hoca tekrar odaya gelmişti.
-Konuştum, gidebiliriz.
Bir yandan konuşuyor diğer yandan da yatağın yanına gelip ayakkabılarımı giymeme yardımcı oluyordu.
Ayakkabılarımı giyip ayağa kalkmama yardım ettikten sonra serum askısını da sürükleyerek odadan çıkmıştık. Çok pis üşütmüştüm galiba bilmiyorum ama başım dönüyordu.
Duvara tutunma ihtiyacı hissettiğim sırada hoca önceden davranıp koluna girmemi sağlamıştı.
Ağır ağır yoğun bakım katına ilerlemeye başlamıştık.
Babamın yattığı kata varınca koridorda annemi görmüştüm.
Bizi fark edince ise oturduğu bekleme koltuğundan kalkıp bize doğru yönelmişti.
Kollarını iki yana açıp gülümseyerek bana sarılınca içim sıcacık olmuştu.
-Canımın içi nasıl oldun?
Sarılmasına karşılık verip,
-Şu an daha iyiyim anneciğim. Babam nasıl?
Benden ayrılıp baştan aşağı beni süzüp,
-Durumu iyi yavrum... Ateşin düşmüş.
Bu düşmüş hâli miydi yani?
Annem hocaya bakıp,
-Sizde de çok teşekkür ederiz. Bizim için o kadar beklediniz.
Bizim hoca şaşırtacak bir hareket yapıp anneme gülümsemişti,
-Ne demek lafı dahi olmaz.
Oha bu kadın nezaketten anlıyor. Yüz şeklim nasıl bir hâl aldı bilmiyorum ama annem fark etmiş olacak ki konuyu değiştirip,
-Biliyorum sizi o kadar yorduk ama...
Evet anne, ama?
-Benim birkaç gün burada kalmam gerekiyor rica etsem en azından Nil iyileşene kadar evde kalabilir misiniz?
Yuh anasını ama!
İtiraz etmek için konuşuyordum ki annemin o bakışlarına maruz kalınca susmak zorunda kalmıştım. Allah kahretsin!
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KARMA gxg (+18)
Teen FictionSizce bir insan bu dünyada en çok neye ihtiyaç duyar? Onu destekleyen bir aileye mi, hayallerini gerçekleştirebilmeye mi? ya da mutluluğa mı? Bence bir insan en çok yaşayan bir ruha ve atan bir kalbe ihtiyaç duyar. Kalbiniz atmasa bile başka bir evr...
