Spadająca Gwiazda

NIKT JEJ NIE ZASTĄPI

Mia

Dzisiaj po raz pierwszy poszłam na grób mamy. Matthias się wybierał i zaproponował mi bym się z nim zabrała. Ja Naturalnie od razu się zgodziłam. Już od jakiegoś czasu chciałam się tam wybrać jednak na początku siedziałam w domu, a potem ta wiadomość o narzeczonej taty...

Po śniadaniu pojechaliśmy sportowym mustangiem Matta. Droga upływała nam w ciszy. On patrzył na drogę, a ja na krajobraz, który cały czas się przemieszczał co wprawiło mnie w swojego rodzaju melancholię. W pewnym momencie mój brat wyłączył radio, które już i tak grało tak cicho, że ledwo było słychać muzykę, która była z niego puszczana.

- Wiesz, że ta cała Bethay nigdy nie będzie dla nas choćby odrobinkę tak ważna jak ty? - Powiedział a ja odwróciłam się w jego stronę zdziwiona jego wyznaniem. - Ojciec powiedział, że to będzie nasza przyrodnia siostra, ale ja jej nigdy siostrą nie nazwę. - Powiedział zatrzymując się na parkingu cmentarza.

- Matt co sądzisz o tej całej sytuacji? - Zapytałam delikatnie przekierowując naszą rozmowę na inne tory. Dalej pamiętałam słowa, które powiedziała do mnie Bethay tamtego dnia.

- Dobrze wiesz, że nie cierpię zmian. Sama tego doświadczyłaś. - Powiedział nieco ciszej jednak chwilę później znowu powrócił do normalnego tonu - Ale nie zamierzam o tym mówić tacie. Wiele przeszedł w związku ze stratą mamy no i wiesz - zamyślił się na chwilę po czym dodał - ciebie. To, że jest w stanie pokochać jeszcze jedną kobietę w swoim życiu to pierdolony cud na, który zasłużył. - Matthias chyba jeszcze nigdy nie powiedział do mnie czegoś równie uroczego.
Potrzebowałam tego musiałam usłyszeć to od kogoś kto też nie chce tej zmiany. - A ty?

- Ja czuję dokładnie to samo co ty. - Powiedziałam a chwilę później wysiedliśmy z auta.

Matthias prowadził mnie na grup naszej mamy w zupełnej ciszy. Nie zamierzałam jej przerywać. Sama byłam pogrążona we własnych myślach i uważałam, że takiego milczenia wymaga również sytuacja. W pewnym monecie zatrzymaliśmy się przy marmurowym nagrobku ze złotym wygrawerowanym na marmurowej płycie napisem.

Clarissa Blite z domu Williams ur. 1976 zm.2011.

Tuż obok złotego graweru wisiała jej fotografia. Była na niej taka szczęśliwa i roześmiana.
Nie zauważyłam kiedy pierwsze łzy zaczęły mi ściekać po policzku. Poczułam jak Matthias podchodzi do mnie od tyłu i delikatnie zaciska swoje ręce na mojej talii oddając mi czuły uścisk.

- Jesteś do niej taka podobna. - Wyszeptał mi do ucha a ja wtuliłam się w niego i zaczęłam płakać. Poczułam jak jego łzy powoli moczą mi włosy

Staliśmy w uścisku i płakaliśmy. Nie czułam słabości pomimo, że właśnie ją okazałam. Czułam za to wdzięczność za mojego brata i za to, że jednak udało mi się wrócić do domu. Nie wiem ile jeszcze tam staliśmy, ale z pewnością długo, a ja nie zamierzałam przestać wtulać się w niego jak w wielkiego pluszowego miśka.

- Opowiedz mi o niej - Wyszeptałam w jego klatkę piersiową.

- Nie wiele pamiętam. Miałem za ledwie 7 lat gdy odeszła. Ale nigdy nie zapomnę jak gdy byliśmy smutni brała nas na kolana zawijała w koc i przytulała do puki nie poprawi nam się humor. Jak witała nas z najczulszym uśmiechem gdy wstawaliśmy, albo skądś wracaliśmy. Zawsze potrafiła załagodzić sytuację nawet gdy było bardzo źle. Pamiętam też, że nigdy nie krzyczała. - Zakończył Matt i kolejna łza spłynęła swobodnie po jego policzku.

Nie musiał nic więcej mówić. Wyobrażam to sobie. Zobaczyłam moich małych braci, którzy jeszcze nie do końca rozumieli na czym polega świat. Ich życie kręciło się tylko wokół kochających rodziców i rodzeństwa. Jednak chwilę później zobaczyłam tą samą grupkę małych chłopców na pogrzebie swojej mamy, albo wtedy gdy wyszli na chwilę z hotelu a zastali w swoim pokoju pobojowisko. Ludzi, którzy chcieli zabić ich i ich rodzinę. Ledwo żywą matkę, która zazwyczaj witała ich z uroczym uśmiechem teraz ostatkami sił próbowała bronić siebie i mnie. Wtedy właśnie zdałam sobie sprawę, że tego dnia świat zawalił się dla całej naszej rodziny. A my właśnie próbujemy go odbudować.