HOPELESS LOVE -ZAKOŃCZONA❤️

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY TRZECI - MOŻEMY CHWILĘ POROZMAWIAĆ?

                                                                 Emily

   4 miesiące później

Zamykam laptop i odsuwam go na tylną część biurka a potem odkładam do szuflady wszystkie szkolne materiały, jakich używałyśmy dzisiaj z profesor Margaret Harris na naszych codziennych lekcjach online. Zdalną naukę rozpoczęłam dopiero półtora miesiąca temu, bo po wypadku u Andersonów, potrzebowałam wielu długich tygodni, aby dojść do siebie zarówno fizycznie jak i psychicznie. Przez pierwszy tydzień lekarze utrzymywali mnie w stanie śpiączki farmakologicznej, ponieważ istniała obawa, że mój młody organizm może sobie nie poradzić z tak ostrym bólem wywołanym przez niezliczoną ilość pogruchotanych kości. Niestety, nie udało się. Już w momencie, kiedy zostałam wybudzona ze śpiączki, dopadł mnie tak rozdzierający ból, że przez pierwszych kilka minut miałam wrażenie, iż całe moje ciało zostało rozgniecione na miazgę a głowa i kręgosłup dodatkowo naszpikowano całym mnóstwem potężnych metalowych igieł. Morfina co prawda łagodziła nieco fizyczne cierpienie i pomagała na sen, ale tego potwornego bólu, który rozpętał totalny chaos w mojej głowie, nic nie było w stanie uśmierzyć. Pamiętam, że przez pierwszy miesiąc nie potrafiłam przestać płakać i to wcale nie dlatego, że nie mogłam się poruszać o własnych siłach, bo nie pozwalały na to liczne złamania w obydwu nogach i żebrach, ani też nie dlatego, że podczas usuwania potężnego krwiaka, jaki zalegał w moim mózgu, lekarze ogolili mi lewą część głowy do samej skóry; tylko dlatego, że zostałam tak okrutnie oszukana. Do dziś nie potrafię sobie wybaczyć, że byłam w stanie zakochać się w człowieku, który przez jeden szczeniacki wybryk doprowadził do śmierci mojej mamy.

Po kilku dniach od wybudzenia, postanowiłam opowiedzieć o wszystkim cioci Jane. Nie widziałam najmniejszego powodu, aby ukrywać przed nią prawdę, a poza tym... potrzebowałam jej pomocy. Chciałam, aby ten człowiek – Nathan Davis a raczej Barry Roberts miał absolutny zakaz do odwiedzin w szpitalu oraz jakiegokolwiek innego sposobu kontaktowania się ze mną. Zmieniłam też numer telefonu i pozamykałam konta na portalach społecznościowych a Arthur dodatkowo pilnował wejścia na posesję na zmianę z innym ochroniarzem, którego ciocia wynajęła na nocną zmianę. Nie wiem, czy ten człowiek kiedykolwiek odważył się tu przyjść, bo do tej pory nikt się nigdy nawet nie zająknął na ten temat, ale mam nadzieję, że nie był na tyle głupi, aby to zrobić. Pomimo wszystko postanowiłam nie wnosić przeciwko niemu żadnego oskarżenia, ponieważ nie dość, że byłoby to z mojej strony wyjątkowo nieuczciwe, to i tak w niczym by mi już nie pomogło. Mogę go teraz nienawidzić całym sercem, niemal tak samo mocno, jak kiedyś go pokochałam, ale prawda jest taka, że Nathan Davis nie miał nic wspólnego z moim wypadkiem; zresztą podobnie jak Parker Smith, który nie wiedzieć, dlaczego, wziął nagle na siebie pełną odpowiedzialność za ten niefortunny incydent. Swoją drogą... nie miało to najmniejszego sensu, bo kamery z monitoringu domu Andersonów bardzo dokładnie pokazały całą sytuację, jaka miała miejsce na balkonie i naprawdę nie rozumiem, dlaczego zdecydował się skłamać, i to na dodatek, na swoją niekorzyść. Jednak, wygląda na to, że ci dwaj przestępcy mieli ze sobą jakiś tajny układ, o którego istnieniu wiedzieli wyłącznie oni sami.

Odsuwam krzesło od biurka i sięgam po kulę, aby móc się na niej wesprzeć podczas wstawania, ponieważ ciągle nie potrafię samodzielnie ustać na prawej nodze. Gdyby nie ten wysunięty kręg w kręgosłupie byłoby za pewne o wiele łatwiej, jednak podczas upadku ten uraz jeszcze bardziej się pogłębił, przez co ucisk na nerwy momentami odbiera mi zdolność poruszania prawą nogą albo – co jest o wiele gorsze, wprowadza ją w stan niekontrolowanego drżenia. Lekarze obiecali, że się tym zajmą, ale zrobią to dopiero wtedy, kiedy mój organizm będzie gotowy na tak poważną operację. Czyli...za jakiś rok.