CEYLAN (mahalle kurgusu)

13. BÖLÜM

"Ben hiç böylesini görmemiştim.
Vurdun kanıma girdin,
İtirazım var."

(Attilla İLHAN)

🦌

______________________

"Mert ayı gelir mi buraya?" Yüzüme bir süre baktıktan sonra sesli bir kahkaha attı. Utançtan yüzümün domatesten farkı olmadığına emindim. Sonra tekrar gözlerime bakıp emin olmaya çalıştı.

"Korktun mu yoksa Ceylan."

"Yok canım korktuğumdan değilde merak ettim."
'Hiç korkar mısın canım. Altına eşicen şimdi.'
'Sus rezil oldum senin yüzünden.'
'Asıl bu sorunla rezil oldun Ceylan'
'Demesene şöyle'
'Ne o sadece Mertciğin mi söylesin?'

Mert gülerek tekrar konuşmaya başladı.
"Sanmıyorum geleceğini. Ama bi bakarsın açıkmış kurtlar arabanın etrafını sarar."

"NEE!" Mert anırarak gülmeye başlayınca sinirlenip önüme döndüm. Alay ediyordu benimle.
"Ahahaha şaka yapıyorum Ahu. Korkma." Onu duymamış gibi yapıp telefonuma baktım. Gülmesi bitince koluma vurup;
"Şş küs müyüz?"

"Ne münasebet."

"Gelmez hiçbir hayvan." İçim biraz ferahlasada kurt düşüncesi beni tedirgin etmişti.
"Cidden mi?" Bu sefer az önceki kahkahalarının yerine minik bir tebessüm belirmişti yüzünde.

"Ben varken kimse bir şey yapamaz sana korkma." Yüzümde aptal bir ifade oluştuğuna emindim. Daha fazla ona bakmamak için kafamı öne eğdim. Şebeke hala gelmemişti. Görünüşe göre gelecek gibi de durmuyordu. Artık yokluğumuzu fark etmelerini beklemek dışında elimizden başka bir şey gelmezdi.

"Alnın acıyor mu?" Sorusuyla ona döndüm. Kafasını koltuğa yaslamış tavana bakıyordu.

"Hayır acımıyor."

"Neden edebiyat?" Sorduğu soruya şaşırmıştım açıkcası. Oysaki ilk bu konuyu konuştuğumuzda kendince cevaplar vermişti.

"Bilmem seviyorum."

"Neden ama?"

"Babam sayesinde. Onun her sabah kahvaltı da anneme okuduğu, uyuyamadığımda kulağıma fısıldadığı şiirlerle büyüdüm ben. Oradan geliyor sanırım bu tutku." Gözlerini tavandan çekip yeşillerini kahvelerimle buluşturdu.

"Sever misin sende şiiri?"

"Çok severim." Yüzünde buruk bir tebessüm belirdi.
"Ya sen, sen sever misin?"

"Severim." Gülümseyip gözlerimi kaçırdım. Neden böylesine derin bakıyordu bana. Ne analatmak istiyordu.

"Bana çok sevdiğim birini hatırlatıyor tavırların?"

"Kimi?" Kafasını cama çevirip dışarıya bakarak konuştu.
"Öğretmenimi."

"Her öğretmen geçmişteki öğretmenleri hatırlatır derler."

"Öyle değil, bir başka benziyorsun."

"Nasıl?" Kafasını koltuğa yaslayıp yan çevirdi. Gözlerini saçlarımdan başlayarak dudaklarıma kadar gezdirdi. Ellerim terliyordu.
"Gülüşün, bakışların, konuşman." Yutkunup kafasını tekrar tavana çevirdi.

"Onun gibisin." Söylediklerine şaşırıyordum. Ama nasıl bir tepki vermem gerektiğini bilmiyordum. Onun gibi kafamı koltuğa yaslayıp gözlerimi kapadım.