အခန္း(၂၃)
အခ်ိန္အားျဖင့္ အညာေႏြျဖစ္သည္။
ပူျပင္းလွသည့္ေနေၾကာင့္ အက္ေဘးပတ္ပတ္လည္မွအပင္ဟူသမွ်႐ွိ ႐ြက္ဝါတို႔သည္
နီက်င္က်င္ေျမ႐ွိသည့္ အက္ေဘာင္ေပၚသို႔ ေႂကြက်ေျမခရသည့္အခ်ိန္။
ထိုအခ်ိန္ကိုမွ အလြမ္းဓာတ္ျဖည့္ေပးသည့္ နီတီတီေကာင္ကင္ႏွင့္ ေန၀င္ဆည္းဆာအခ်ိန္။
အႏိႈင္းမသိ လြမ္းဆြတ္ရပါဘိ။
ထိုမွ်အထိ လြမ္းဆြတ္ဖြယ္ျမင္ကြင္းမ်ိဳးသို႔ ေဘာင္ကေလးေဘး႐ွိ တဲအ၀င္ေပါက္မွ တိုင္သို႔မွီရပ္လွ်က္ ေငးေမာစြာၾကည့္ေနသည့္ မိန္းမတစ္ဦးလည္း႐ွိသည္။
ထိုမိန္းမသည္ ထိုျမင္ကြင္းနည္းတူ ဟင့္အင္း ထို႔ထက္ပင္ပိုစြာ လြမ္းဆြတ္ေနဟန္။
နက္ေမွာင္ေသာ ရီေဝေဝမ်က္၀န္းကေလးမွ
ပုလဲဉကေလးမ်ားမွာ တစ္စုံတစ္ဦးအေပၚသို႔ သက္ေရာက္ေနေလမည္လား။
ဟုတ္သည္။
ဝါ တစ္ေယာက္ ၁လနီးနီး မေတြ႕ရသည့္ သက္လွယ္ၾကင္သူကို လြမ္းဆြတ္တမ္းတေနျခင္းသာ။
သို႔တိုင္ ႐ိႈက္သံမပါသည့္ငိုေႂကြးျခင္းႏွင့္ မ်က္ရည္တစ္စက္က်ဖို႔ေတာင္ အံကိုႀကိတ္ထားသည့္ ဝါက
ထိုအလြမ္းအတြက္ ၾကံ့ၾကံ့ခံႏိုင္သည့္ဟန္ပန္မ်ိဳးပါ။
ေနာင္တလည္း ကင္းမဲ့ေနသည္။
-"ဟူး..."
ကိုဖိုးေထာင္ႏွင့္တကြ တဲထဲထိုင္ေနၾကသည့္ လူအမ်ားမွာ ဝါ့ကိုေငးေမာ့ၾကည့္လွ်က္ သက္ျပင္းကိုယ္စီခ်ရသည္။
လြန္ခဲ့ေသာ ၁လခန္႔တြင္ အက္ေဘာင္တေလွ်ာက္ ဖုန္အလိမ္းလိမ္းထေအာင္ ေမာင္းႏွင္လာသည့္
အစိမ္းေရာင္PAJERO ကားတစ္စီး။
တဲအနီးအေရာက္ တုံ႔ကနဲထိုးရပ္ကာ ကားထဲမွ
အထုတ္ဆြဲထြက္လာသည့္ ခ်စ္ႏွမငယ္ ဝါ။
လက္ထဲ၌ အဝါေရာင္လက္ဆြဲအိတ္ကေလးသာပါသည့္ ဝါမွာ အရင္က ေျခကန္ဆြဲခြါမရေအာင္ ပီေကလိုကပ္ေနခဲ့သည့္ ခ်စ္ဇနီးအႏိုင္ပင္မပါ။
အ၀တ္တစ္ထည္ ကိုယ္တစ္ခုျဖင့္ တစ္ဦးတည္းဆင္းလာပံဳအရ ကိုဖိုးေထာင္သိလိုက္သည္။
ဒါဟာ သူတို႔သားကေလး "သူရိန္ထက္ႏိုင္" ၅ႏွစ္ျပည့္မွ ပထမဆုံး ရန္ျဖစ္လာျခင္းသာ။
အစကျဖင့္ ႏွမျပန္လာ၍ ေပ်ာ္မိေသာ္ျငား
ေနာက္မ်ားက် သူတို႔သားကေလး မ်က္ႏွာေထာက္ရန္ ခ်စ္ဇနီးဆီျပန္ရန္ အႏုႏွင့္တကြ ဝိုင္း၀န္းနားခ်ခဲ့သည္။
YOU ARE READING
"အနိုင့်ဉယျာဉ်မှူး"
General Fiction#Credit photo အောင်ရဲမြတ် ခေတ္တယာယီယူသုံးထားသည့်
