အခန္း(၁၉)
-"ဟူး...ဟဲ.။
အႏိုင္...ေမာ..သြားလား"
ဝါသည္ ထိုသို႔ဆိုရင္းက အုပ္မိုးေနသည့္ကိုယ္ကိုညာဘက္ေဘးသို႔လွဲခ်လာသည္။
နဖူးအထက္သို႔ အနမ္းတစ္ပြင့္ေပးလာသည့္တိုင္
အသက္႐ွဴသံေတြမမွန္ေသးသည့္၀ါ။
ေမာသလားဆိုသည့္တိုင္ သူကပိုေမာေနသေယာင္။
ျပန္မေျဖမိပါ။
ကိုယ္လည္း ေမာေနေလၿပီ။
ထိုစဥ္ ဝါက ခပ္သြယ္သြယ္လက္ေမာင္းျဖင့္ ရင္ခြင္သို႔ဆြဲထည့္လာသည္။
မ်က္စိေ႐ွ႕သို႔ မွဲ႔အနက္ကေလးေရာက္လာေလၿပီ။
ေဗဒင္ကေတာ့ ေဟာဖူးသည္။
ရင္ၫြန္႔ေပၚမ်ား မွဲ႔ကေလး႐ွိရင္
ခ်စ္သူကသိပ္ခ်စ္ျခင္းခံရသည္တဲ့။
ဟုတ္၏။
ကိုယ္ျဖင့္ ႐ူးေအာင္ခ်စ္ရသည္။
သို႔ေပသိ ဘယ္ညာရင္ၫြန္႔ႏွစ္ဖက္စလုံး မွဲ႔အနက္ကေလးေတြ႐ွိသည့္ ကိုယ့္ကိုေရာ ဝါက႐ူးေအာင္ခ်စ္ပါ့မလား။
အို ဒါေတြထားပါေလ။
ကြၽႏ္ုပ္ ေတာင္စဥ္ေရမရ အေတြးကိုေဖ်ာက္၍ ရင္ခြင္ထဲမွ သူ႕မ်က္ႏွာကို ေမာ္ဖူးရသည္။
ငုံ႔မိုးၾကည့္၍ ခပ္ရဲရဲႏႈတ္ခမ္းသားကို လွ်ာျဖင့္ခနခနသပ္ေနသည့္သူ႕ကိုျမင္စဥ္ အလိုမက်စြာ မ်က္ခုံးတြန္႔ခ်ိဳးမိသည္။
-"ဟင့္အင္းေနာ္။
ခရီးပန္းရဲ႕နဲ႔ကို တစ္ခါေတာင္ခ်စ္လြန္းလို႔"
-"ဟင္..အႏိုင္ကလဲ"
-"အႏိုင္ကမလဲနဲ႔။
တကယ္ေျပာတာ..
ၾကာရင္ လုံးပါးပါးလိမ့္မယ္။
ကိုယ့္မိန္းမႏွလုံးေရာဂါသည္ဆိုတာလဲ
သတိရဦးမွေပါ့"
-"ဟုတ္..ဟုတ္ပါၿပီ"
-"ဟင္း"
ေငါက္ဆတ္ဆတ္ေျပာေတာ့မွ မ်က္ႏွာငယ္က်သြားသည့္ သူ။
ေသေတာ့မည့္ မ်က္ႏွာမ်ိဳး။
စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိေပသိ မတတ္ႏိုင္။
အႏိုင္ တကယ္ပင္ပန္းေနၿပီ။
ဗိုက္လည္းဆာသလို႐ွိ၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ဝါ့ရင္ဘတ္ထံ ပါးျပန္အပ္၍။
-"ေယာက်္ား"
-"႐ွင္..."
-"အႏိုင့္ေယာက်္ားဝါေရ"
-"႐ွင္ ႐ွင့္"
-"အႏိုင္ ဗိုက္ဆာတယ္"
-"အယ္..ဟုတ္သားပဲ။
လမ္းမွာနားတာ ၈နာရီေလာက္ကတည္းကကို။
အခုေနေတာင္ ျမင့္ေနၿပီဆိုေတာ့
အႏိုင္ဆာေရာေပါ့"
