Konu ben olunca gözleri hiçbir şeyi görmüyor, sadece benim istediğim olsun götüm rahat etsin istiyorlar.
Hatta bir defasında bana göz ucuyla bakıp nezaketen gülümseyen bir çocuğa yükselip dövme girişiminde bulunmuşlardı.
Ben korkuyor muydum? Yo...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Medya: Kandemir Kıraç..
Kandemir Kıraç....
Saçlarım birbirine girmiş bir şekilde uyanan tek ben değilimdir umarım. Herkesin övdüğü o güzeller güzeli saçlarım işte bu şekilde dağılıyordu...
Uyandığım oda benim değildi, onların eviydi. Akşam çok geç oldu demişlerdi ve ne eve gitmeme izin vermişlerdi nede beni götürmüşlerdi. Misafir odasında kalmıştım ve ona rağmen çok geniş ve rahat bir odaydı. Yatağın arkasında kocaman bir pencere vardı. Uyanır uyanmaz camı açıp manzaraya karşı hava almak çok güzel hissettirmişti.
Yataktan kalktığımda üzerimdeki kıyafetlere baktım, Gökhanın kıyafetleriydi. Üstüme hafif bol geliyordu ve belimden düşüyordu giydiğim eşofman. Eşofmanın köşesinden tutup kapıdan çıktım. Oda üst kattaydı ve üst kattan alt katı çok rahat görebiliyordum, ve gördüğüm kadarıyla saat 13:45'ti.
Bu kadar çok mu uyumuştum?
Aşağıya indiğimde Gökhan yine rahat bir biçimdeyken Emrah beyaz bir gömlek ve siyah bir pantolonla gayet şık bir şekilde deri koltukta oturuyordu.
"Günaydın." Dedim uykulu kalın sesimle.
"Tünaydın Kandemir." Dedi Emrah kafasını kaldırıp bana bakarak. "Çok fazla uyudun."
Mırıldandım "Hıhım."
Yanlarına gidip Gökhanın yanına oturdum. Oturduğum gibi bedenim kaymaya başladı, deri koltuk yüzünden mi yoksa sabah uyuşukluğu mu bilemedim.
"Tünaydın birtanem," dedi Gökhan, ardından saçlarımın arasına bir öpücük bıraktı. "Niye çok uyudun?"
"Yorgundum," dedim kısık bir sesle. "Hâlâ yorgunum."
"Aç mısın?" Emrahın sorduğu soruya kafamı iki yana sallayarak cevap verdim.
Kafamı Gökhanın omzuna yasladım, kollarımı kendime sararak gözlerimi kapattım. Bu gün cumartesiydi ve cumartesi günleri işte olduklarını biliyordum fakat bu gün değillerdi, her ikiside.
Olduğum yerde doğrularak gözlerimi açtım. "Siz neden evdesiniz, işe neden gitmediniz?"
"Sen evde tek kalma diye."
Emrahın söylediği şeye kaşlarımı çattım.
Neyden bahsediyordu, hırsızlık falan mı yapacaktım? Yada beni küçük falan mı sanıyorlardı? Aynen bende onları göremeyince oturup hüngür hüngür ağlayacaktım. Allahım yarabbim ya.
"Ben küçük değilim, sizi göremeyince ağlayacak değildim."
"Evet bebeğim değilsin küçük falan," Emrah oturduğu tekli koltuktan kalkarak konuşmuştu. Yanımda durduğunda "fakat evi bilmiyorsun, acıkırsan mutfağı bilmiyorsun. O yüzden bizde evde kalmaya karar verdik." Diyerek çenemden tutup konuşmuştu.
